Onzijdig

Hoofdstuk vijftien

       ''Soms kan de wind je verraden, je de verkeerde kant op sturen. Het zit je tegen of het zit je mee. Je kan er niets aan doen en de wind is je lot. Maar de windstreken liegen niet.''
- Boek Magie van de Lucht, bladzijde vijftien

       Er valt een korte stilte. Ik denk snel na over mijn antwoord. Het is vreemd dat toen Hnall het zei antwoord geven zo simpel leek, terwijl ik nu niet meer uit mijn woorden kan komen.

       'Hij is- is neergeschoten.' Krijg ik eruit. Het is moeilijk praten als ik mijn hoofd zo gebogen heb. Ergens hoop ik dat hij me op laat staan of tenminste mijn hoofd van de grond laat tillen, maar iets in me zegt me dat hij er teveel van geniet om mij op mijn knieën te zien.

       'Door wie.'

       Het zou moeten klinken als een vraag. Iets in zijn stem maakt het zo dat het meer op een bevel lijkt en hij doet ook geen moeite om zijn alfa toon tegen te houden. Ik slik moeilijk en besef me dat het in deze positie moeilijk gaat worden om goed adem te blijven halen.

       'De mensen.'

       Ik begin kleine zwarte vlekjes te zien. Nog even en ik moet mijn hoofd naar beneden buigen om de onnatuurlijke wending van mijn nek weg te krijgen zodat ik weer goed kan ademhalen.

       'Vertel. Jij en Tom liepen over het parcours. Magiër Arthur waarschuwt dat er iets met zijn broer aan de hand is en Alfa Hnall besluit te gaan kijken.'

       'Kan ik- alsjeblieft mijn- hoofd van de grond halen?'

       'Waarom.'

       'Moeilijk ademhalen.'

       'Met hele zinnen.'

       'Ik krijg bijna geen- lucht zo.'

       'Til je hoofd maar op.'

       Ik hijs mezelf met mijn armen overeind en voel de lucht die mijn longen binnendringt. Ik moet nog steeds mijn hoofd pijnlijk ver optillen, maar het is ruim genoeg om goed adem te kunnen halen.

       'Nu eis ik je uitleg.'

       'Ik en T-' Hij werpt me een veel betekende blik toe en ik slik voordat ik opnieuw met mijn zin begin. 'Ik en Alfa Tom liepen over het parcours en kwamen bij het gedeelte waar Magiër Chris moest staan met een magisch obstakel en zodra we zagen dat hij er niet was liepen we erheen en-'

       Ik maak mijn verhaal af. Het moeilijkste punt is vertellen over háár. Hoe ze voor me stond en ik haar moest doden zodat Hnall niet in de problemen kwam. Dat ik me schuldig voelde en me niet kon concentreren. Hij lijkt dat deel al snel te begrijpen. Het moeilijkere deel is uitleggen waarom ik mijn Gave niet heb gebruikt. Waarom ik niet verteld heb over mijn Gave.

       Ik wil ze niet de waarheid vertellen, dat ik ze niet vertrouwde en dat nog steeds niet doe. Ik weet dat als ik ze alles had verteld ze me zouden dwingen tot een hoge positie. Ik heb al gezien wat Tom kan doen als ik niet naar hem luister, laat staan Selini. Ze zullen me op mijn knieën voor hun op de grond gooien en verwachtten dat ik alles ga doen wat ze zeggen.

       'Nog een keer. Waarom heb je er niets over verteld.'

       'Ik- ik kwam er toen pas achter wat mijn Gave was.'

       'Volgens Tom was je verrassend zeker van je zaak als dat je eerste keer was.'

       'Het spijt me.'

       'Op de Heilige Bonnie! Ik vraag hier niet om je vergiffenis, ik vraag waarom!'

       Er gaat een trilling door mijn lichaam heen als zijn verheven stem nog luider en kwader klinkt door de echo van de zaal. Ik krijg weer de neiging om te huilen maar duw het weg. Ik wil ze niet laten zien pijn het doet. Ze zullen denken dat ik overdrijf of dat het nep is. Ze zullen het niet snappen.