Onzijdig

Hoofdstuk vijf

       ''De Magie van het Duister hoeft niet per se kwaadaardig te zijn. Net zoals de Magie van het Leven komt het voor in een positieve en negatieve vorm. Des te meer zelfverzekerder de persoon van zichzelf is, des te meer positieve Magie van het Duister het lichaam zal bevatten. Het grootste gevaar van de Magie van het Duister is de negatieve kant. Zak je daar te diep in, dan kom je er nooit meer uit.''
       - Boek Magie van het Duister, bladzijde vijf

       De hele nacht reisden we door. Langs rivieren en wankele bruggen, open weilanden en bijna te dichte bossen. We reizen nu al zes uur en ondanks de korte pauze van een kwartier worden de paarden moe. Tommie is op de schoot van Anita-Elsa in slaap gevallen en Rängri doet hard zijn best om op mijn schouder te blijven zitten.

       'Zijn we er bijna?' Vraagt Violet terwijl ze diep gaapt. De eerste drie uur praatte iedereen- daarna werd het akelig stil en dit hele uur is er al niet gesproken. Iedereen is uitgeput.

       Ik kijk op de kaart die op mijn schoot ligt. 'Nog één uur, denk ik.' Zeg ik. Ik hoor Jayden diep zuchten van de ergernis. Er valt weer een doodse stilte die alleen gevuld wordt door het zachte gesnurk van Tommie. Ik denk dat ik achteraf de enige was die de stilte prettig vond.

       ~ *** ~

       Ik had de nog af te leggen afstand ingeschat op één uur.

       Drie uur later komen eindelijk de hoge torenpunten van de academie inzicht. Ze steken sterk af tegen de opkomende zon. Het gebouw zelf bevat vele zwarte torenpunten en is gemaakt van wit steen. De grote ingang, een poort van zeker een wijdte van vijf meter, staat wagenwijd open. Weerwolven met rugzakken en koffers lopen het grote gebouw binnen, de meesten pratend met degene die naast hun lopen.

       In de openbare stalling zetten wij de paarden neer. Zodra ik Lesauveur heb afgezadeld laat hij zich gelijk door zijn benen zakken en valt in slaap. Hetzelfde gebeurt bij de andere paarden. Ik neem Rängri in mijn armen en hij valt vrijwel gelijk in een diepe slaap, terwijl Tommie zich juist uitstrekt en vol energie zijn staart langzaam heen- en weer laat bewegen.

       We staan allemaal op instorten. Vandaag is officieel de dag dat de academie open is, waarbij je het lesrooster kunt ophalen en kunt bijpraten. Pas morgen beginnen de lessen. De Heilige Bonnie haar dank, als ik nu al naar de lessen had gemoeten was ik in slaap gevallen bij elke les, en dat zijn er zeven. Veel dus.

       Jayden, Anita-Elsa, Violet, Avana, Scarlet en ik lopen gebroken naar binnen. Er is al gelijk de keuze om naar rechts of links te gaan. Voor de eerstejaars hangt er een bordje met een pijl naar rechts met het onderschrift ''aanmelden''. Gigantische witte palen houden het plafon op haar plek.

       Alle zeven balies zijn open en nog steeds staan er meterslange rijen voor. Met een diepe zucht sluiten wij ons aan bij de kortste rij. Bijna alle Weerwolven die hier staan zien eruit alsof ze elk moment kunnen neervallen van vermoeidheid.

       Na een kwartier lang in de rij te hebben gestaan komen we bij de balie. De mevrouw die erachter staat heet Annemieke. Ze is de persoon waar je naar toe gaat als je een te laat briefje moet halen of een afspraak wilt maken. Ze heeft donkerblonde haren en een lichte huidskleur doordat ze altijd binnen in de academie zit.