Onzijdig

Hoofdstuk negen

       ''Ook zal de Magie van het Leven degenen steunen die doorgaan- die niet zullen opgeven. Tegelijkertijd doet ze haar best om degenen die hebben opgegeven weer te laten vechten. De Magie van het Leven zal jou pas verlaten als jij haar verlaat.''
       - Boek Magie van het Leven, bladzijde negen

       Na de koning stapte Macdomhnall naar voren. Hij is de leider van de Roedel die het kasteel en koninklijke leden beschermd, simpelweg de Koninklijke Roedel genoemd. Hij heeft korte donkerbruine – bijna zwarte – haren en kastanjebruine ogen. Hij heeft een beetje een bruin tintje en ziet eruit alsof hij klaar staat iemand neer te steken met een van de dolken die hij aan zijn leren riem heeft hangen. Voor een koninklijk lid heeft hij eenvoudige kleren: net iets beter en slimmer in elkaar gezet dan de klederdracht die ik en Jayden dragen.

       Eigenlijk staat hij er meer om bekend dat hij de positieve vorm van de Magie van het Duister beheerst, zelfs beter dan de Magiër gebroeders. Zijn Magie neemt de vorm aan van een reusachtige slang, die volgens de reizigers uit het zuiden een koningscobra wordt genoemd.

       'Mijn naam is Macdomhnall, maar voor jullie Alfa Macdomhnall. Maak er maar gelijk Alfa Hnall van. Een prettig verblijf op ons kasteel.' Zegt hij met een verveelde toon in zijn stem alsof hij dit al dertig jaar lang op een rij verteld- wat hij waarschijnlijk ook doet. Hij gaat aan de kant voor een vrouw die helemaal in het paars gekleed is, ze heeft een bril op met ronde glazen, kort stekeltjeshaar en ziet er zelfverzekerd uit.

       Ze gaat niet achter de spreektafel staan maar ervoor. Ze glimlacht breed richting de menigte en maakt een korte buiging. 'Hallo allemaal! Mijn naam is Wanda. Je zult mij waarschijnlijk niet vaak zien, tenzij jij je echt héél schandalig gedraagt. Ik ben de koninklijke heks. Ik wens jullie veel succes met jullie examens en dat jullie mogen slagen natuurlijk!' Ze maakt weer een kleine buiging en maakt plaats voor de volgende in de rij. Het enige wat ik verder nog van haar weet is dat ze ook een kat heeft die Beauty heet.

       Maar eerst gebeurt er iets anders. Als ze opzij stapt zie ik de koning een paar stappen achter de spreektafel stil staan, hooguit vijftien voet. Dat was net ook al zo, het enige verschil is dat er een figuur naast hem staat. Hij bestaat totaal uit massief steen. Een bewegend stuk steen dat afschuwelijk dichtbij een Weerwolf komt qua lichaamsbouw.

       Hij heeft zijn armen over elkaar heengeslagen en draagt een borstkas met verder alleen leren kleding. Hij lijkt net op een normale Weerwolf, alleen dan in het zwart-wit. Zijn hele lichaam is lichtgrijs met overal iets donkere en lichtere vlekken grijs. Op zijn wangen zitten twee lichte vlekken waardoor het net blijkt alsof hij een beetje bloost. Zijn ogen zijn lichtgrijs maar de irissen gitzwart. Hij heeft zelfs haar. Het lijkt op een soort stenen poeder dat waarschijnlijk beweegt als hij zich zou verplaatsen.

       Het is maar een fractie van een seconde voordat er iemand mijn zicht op hem belemmerd. Ik kijk op om daar een vrouw te zien staan, hooguit een paar jaar ouder dan mij. Ze heeft donkerbruin krullend haar dat tot net onder haar schouders komt. Ze heeft een lichte huidskleur en donkerbruine ogen. Ze glimlacht vriendelijk richting de menigte.

       'Hallo! Ik ben Natalie, de trainer van Ridder-' ze neemt een stap opzij zodat iedereen kan zien hoe de koning vergezeld wordt door het stenen wezen. Bij het aanzien van zijn genadeloze blik krijg ik kippenvel op mijn armen, ondanks ik mijn best doe het te voorkomen. Ik kijk om mij heen om te zien of anderen hetzelfde hebben en de enige die ik niet zie bewegen is Jayden.

       Ze stapt weer voor hen. '- en ik verwelkom jullie op het kasteel! Ik hoop met heel mijn hart dat iedereen hier slaagt!' Vervolgd ze vrolijk. Ik zou bijna geloven dat de glimlach die ze op haar gezicht draagt oprecht is. Bijna.