(Friends) Forever

Hoofdstuk 5

POV Koen

Ik weet niet meer wat er allemaal gebeurd is. Ik kreeg een hevige pijnscheut in mijn buik en dan stopt alles. Een lange tijd wist ik niet wat er aan de hand was. Ik merk dat ik in een ruimte ben met veel licht, wit licht brandt op mijn netvlies. Ik probeer langzaam mijn ogen open te doen en zie iemand mijn richting uitkijken. Ik probeer te raden wie er naast mij zit en toen zag ik het. Tineke. Hoe kon ik dat ooit vergeten! De vrouw waar ik steeds van droom, ik voel hoe tientallen vlinders wakker worden en hevig heen en weer vliegen in mijn buik. Ik verzamel al mijn krachten en begroet haar. "Hey Koen!!!" antwoordt ze opgelucht. Ik kijk haar vrolijk aan en achter haar valt mij een hartje op dat aan mijn deur hangt."Mijn moeder..." zucht ik. Tineke kijkt me vragend aan."Dat hartje..." zeg ik haar terug. Haar vragende blik maakt plaats voor een soort van opgeluchte, blije blik. Zou zij ook iets voor mij voelen? Ik begrijp er niets meer van...

POV Tineke

Toen Koen zei dat dat hartje van zijn moeder kwam viel een gevoel van opluchting over mij. Hij had geen vriendin, hij is niet bezet! Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 10 voor 8 is. "Oeps, ik moet heel dringend naar kantoor! Straks krijg ik nog onder mijn voeten van de chef!" zeg ik lachend. "Doe iedereen de groetjes van mij!" zegt hij lachend terug. Ik neem afscheid van hem en rijd naar het kantoor.
"Wie we daar hebben!" zegt Veli lachend en roepend tegelijk. "Tineke!" roept Floor naar mij en tegelijk komt ze op me afgelopen. "Hoe is het met Koen?" vraagt Floor aan mij. Intussen is iedereen al rond mij komen staan. "Goed, hij is net ontwaakt uit zijn coma en ik moest van hem de groetjes doen aan iedereen." zeg ik met een glimlach op mij gezicht. Het kantoor wordt gevuld met vrolijke gezichten en iedereen is opgelucht. De commissaris komt binnen en aan zijn gezicht te zien begrijpt hij er niets van. "Wat gebeurt hier?" vraagt hij met een vragende blik. "Koen is wakker!" roept iedereen in koor. Ook op zijn gezicht verschijnt een glimlach en hij loopt richting zijn kantoor verder. Vandaag moet ik samen met Patrick op patrouille. Ik heb toch liever Koen, maar Patrick is ook goed. We zitten nog maar net in de wagen en we krijgen al een oproep. Een burenruzie... over een struik. Wanneer de hele zaak opgelost is zitten we weer in de wagen. "Waar sommige mensen toch ruzie over maken hé!" zeg ik tegen Patrick. Patrick lacht en concentreert zich verder op de weg. Na een lange tijd geen oproepen meer gehad te hebben vraag ik aan Patrick of we even bij Koen kunnen binnenspringen. We zijn in de straat en Patrick wil hem ook wel eens terugzien. We komen aan in het ziekenhuis en lopen naar kamer 234. Patrick heeft de walkie-talkie meegenomen in geval dat we toch nog een oproep zouden ontvangen. We laten weten dat we op ziekenbezoek zijn en al snel krijgen we antwoord dat het oke is. Ik klop op zijn deur en krijg zijn stem weer te horen. We gaan binnen en al snel begroet hij Patrick en mij. Ik zie hoe het ook Patrick deugt doet om hem eindelijk nog eens te zien. Koen lacht naar me en ik voel hoe de vlinders weer wakker worden. Ik ben heel diep in mijn gedachten verzonken wanneer we plots een oproep krijgen, een dronken man die mensen lastig valt. Wanneer we de kamer willen verlaten komt de verpleegster binnen, een knappe jonge dame lacht Koen vriendelijk toe. Een gevoel van jaloezie overheerst me en ik loop dan ook zonder 1 woord te zeggen de kamer uit. We gaan weer in de wagen zitten en Patrick rijdt naar de melkstraat, de straat waar de dronken man zich momenteel bevindt. Het is een jongeman van rond de 25 en hij is duidelijk geïnteresseerd in mij. Wanneer hij me aankijkt herken ik zijn gezicht, het is John. Hij wil me kussen maar ik stap zo snel mogelijk achteruit. "Nee!" roep ik naar hem. Patrick grijpt hem stevig vast en brengt hem naar de wagen. Ik voel hoe de tranen opkomen als ik denk aan wat hij mij allemaal heeft aangedaan. "Gaat het Tineke?" vraagt Patrick bezorgt. Ik bevestig dat het gaat en vertel ook hem het hele verhaal over John en 'zijn' Natasha. Hij kijkt me medelevend aan en ik voel hoe hij me een zacht schouderklopje geeft. "Tineke, ga jij rijden? Dan ga ik wel bij hem vanachter zitten!" roept Patrick naar mij. Dankbaar kijk in hem aan. Patrick is een lieve man. Niet te verwonderen dat hij al meer dan 20 jaar getrouwd is. Dat is waar ik van droom, maar dan met Koen, de man van mijn dromen.