(Friends) Forever

Hoofdstuk 3

POV Koen

Ondertussen is Tineke al 3 jaar mijn vaste collega en ik vind dat zeer fijn. We zijn goede vrienden, maar telkens als zij in de buurt komt worden er vlindertjes in mij wakker. Ik denk dat ik meer voel voor haar, maar ze heeft een vaste vriend... John. Spijtig, maar ik gun het haar.
Het is heel vroeg wanneer ik op kantoor aankom. Er is nog niemand behalve Patrick. Die zit zoals elke morgen achter de balie. "Goeimorgen!" begroet hij me. "Hallo!" zeg ik beleefd terug. Ik neem een tas koffie en zet me in de refter. Brigitte komt binnen, begroet Partick op dezelfde allerdaagse wijze als ik en komt naast mij zitten. Nadat ze ook mij heeft begroet begint ze haar dagelijks stukje fruit op te eten. Wanneer Veli en Eric binnen komen en ook Floor binnenkomt is er nog maar 1 iemand die nog niet aanwezig is. Tineke. Normaal is ze echter steeds op tijd en ik voel me nu dan ook niet echt gerust, ongerust zeg maar. Wanneer ik de deur hoor slaan word ik wakker uit mijn gedachten en hoop ik dat het Tineke is die binnenkomt. Mijn vermoedens worden bevestigd en Tineke komt binnen. Ze ziet er niet zo enthousiast uit maar ik ben blij dat ik haar zie. Mijn ongeruste gevoel verdwijnt en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Goeiemorgen!" zeg ik vrolijk aan haar. "Hey" antwoordt ze terug. Dat klonk echt niet zoals verwacht en ik vroeg haar dan ook wat er scheelde. "Niks" antwoordt ze suf. Ons 'gesprek' wordt verstoord wanneer de chef binnenkomt voor de taakverdeling. Wij mogen de hele dag patrouille doen. "Wanneer mijn koffie leeg is vertrekken we!" roep ik lachend naar Tineke. Ze glimlacht gespeeld terug en ik voel dat er iets mis is. Ach ja, ik kom er wel achter... voor hetzelfde geld is er niets aan de hand. We rijden rond in de wijk en ik zet de radio wat zachter. De stem van de presentator verdwijnt langzaam en ik wend mijn blik naar Tineke. Wanneer zij mij aankijkt begint ze hevig te wenen. "Wat is er?" vraag ik bezorgt aan haar. "John... hij heeft..." probeert ze uit te brengen. Ik wacht geduldig tot ze de moed weer bijeen geraapt heeft en kijk haar medelevend aan. "Hij heeft... me bedrogen..." zegt ze stotterend. "Wacht, wat?" vraag ik verbaasd. "Met Natasha, een collega van het werk, ik heb ze betrapt wanneer ze kussend in de zetel zaten... Ik vroeg John om uitleg en blijkbaar hebben ze al een jaar een relatie... Ik ben het afgetrapt en wanneer ik buiten door het raam keek, zaten ze alweer hevig te kussen..." zegt Tineke verslagen. Ik leg mijn handen om Tineke als teken van troost en zeg haar vanalles dat in mij opkomt na het horen van dit alles. Ze lijkt er gedient mee te zijn en bedankt me voor de steun.

POV Tineke

Ik weet niet wat ik moet doen of zeggen wanneer Koen mij met zijn bezorgste en liefste blik aankijkt. Het enige wat ik kan doen is wenen, en dat doe ik dan ook. Ik weet dat ik altijd op Koen kan rekenen en ik heb dan ook al veel steun aan hem gehad. Eigenlijk voel ik wel wat meer voor hem. Maar ik weet niet of hij dat ook voelt en neem dan ook geen risico's en vermijdt gênante momenten. Wanneer ik huilend in Koen's troostende armen lig wordt mijn droommomentje verstoord door een oproep van de walki-talkie. "Dispatch voor alfa 110" weerklinkt door de auto. " Alfa 110 luisterd, over." antwoord ik. "Gewapende overval op een speelgoedwinkel, er zijn veel kinderen in de winkel en die zijn dus ook allemaal in gevaar. Het zou gaan over 2 mensen en begeef u asap ter plaatse!" zegt de stem aan de overkant in 1 adem door. Koen rijdt naar de speelgoedwinkel en we trekken onze kogelvrije vesten aan. Koen gaat voor en ik geef hem dekking. Wanneer we de speelgoedwinkel betreden hoor ik een geweerschot. Ik zie een groepje bange kinderen staan en breng hen in veiligheid. Buiten staan een aantal vrouwen te gillen en ik vermoed dat dat de moeders zijn van de kinderen die ik zonet naar buiten heb geleid. Ik heb geen idee waar Koen zich bevind maar wanneer er plots een tweede schot te horen valt begeef ik me direct naar de grote kamer midden in het gebouw. En daar ligt hij dan. Koen. Gewond ter hoogte van zijn buik. Hij beweegt niet en ziet lijkbleek. Uit reflex neem ik mijn walkie-talkie en vraag een ambulance. Ik hoor nog net de sirenes van de hulpdiensten wanneer het zwart wordt voor mijn ogen. Niets zie ik nog. Ik val naast Koen op de grond en dan verlies ook ik het bewustzijn.