(Friends) Forever

Hoofdstuk 24

POV Tineke

We rijden nu al een tijdje rond in het dorp. Ik aan het stuur, omdat Koen nog steeds last heeft van zijn voet. Ik voel mijn handen trillen terwijl ik het stuur vastneem. We moeten die auto snel vinden, ik wil niet weten wat de gevolgen kunnen zijn. Brigitte is er helemaal kapot van, als vriendin zou ik op dit moment eigenlijk bij haar moeten zijn, om haar te steunen. Ik denk dat ik haar zo ook wel steun,  door mij de volle honderd procent in te zetten om haar kinderen veilig terug te vinden. Ik werd door mijn gedachten onderbroken door een diepe zucht, zelfs Koen had er geen goeie moed meer in. Plots zien we hoe een vrouw helemaal overstuur af komt gelopen. 'Rustig mevrouw, vertel ons rustig uw verhaal.' Ze heeft bijna geen adem meer en zakt er bijna onder uit. 'Ik heb... auto...." ze wees met haar vinger richting de parking van de oude boks-club. Nog geen tel later viel ze flauw. "Koen, ik bel een ambulance. Ga jij kijken!" de woorden floepten er gewoon uit, zonder na te denken. "Tineke, je weet dat ik niet kan lopen met mijn voet en" Zijn zin was nog niet af, maar ik wist wat mij te doen stond. Met bevende benen ging ik voorzichtig richting de kille plaats. De wind giert, er heerst een ijzige sfeer op het terrein. Ik kreeg er kippenvel van, de rillingen liepen over mijn rug. Daar! Een auto. Ik herkende de kleur, het merk en de nummerplaat. Precies zoals we zochten. Ik liep naar de auto en keek snel door het raam. Ik probeerde mijn eigen adem onder controle te houden, maar dat was niet simpel. In de verte hoorde ik Koen aanstrompelen. "Tineke, wat is..." Hij kwam naast mij staan en wierp ook een blik in de auto. Shit, de auto was leeg. Nu weet ik het ook even niet meer. "Wat kan hij met hen gedaan hebben? " Ik zuchtte alleen maar. Plots viel mijn oog op een riviertje, dat rustig stroomde naast de parking. Het water was al even koel en kil als de plaats zelf. We volgden het beekje een tijdje alsof het een uitgestippelde route was. De rivier mondde uit in een iets groter meer, ik herkende het. Het was het meer achter de tuin van mijn oma. "Bel onmiddellijk een duikersteam!" Beval ik Koen. Mijn hart klopte steeds sneller, het zal toch niet waar zijn...

Het was zeer lang geleden dat ik nog geschreven had ;-) (Sorry daarvoor)

Laat weten wat jullie ervan vinden of hoe het verder moet gaan!

XStorieesX