(Friends) Forever

Hoofdstuk 10

POV Tineke

Ik werd wakker in de armen van Koen , onder mijn fleece-dekentje... zalig! Vandaag was de dag dat we onze relatie publiekelijk zullen maken. Ik kan niet wachten. Ik keek op de grote vintage klok in mijn living. "Sh*t, Koen! Het is al half acht, om acht uur moeten we op kantoor zijn!" riep ik naar hem. Hij schoot recht en wierp ook een blik naar mijn vintage klok. "Nee, het is geen grap!" zei ik gespeeld tegen hem. We gingen ons douchen en omdat het toch niet te veel zou opvallen reden we elk appart naar het werk. We waren juist op, de chef kwam net binnen met de takenverdeling. Wij moesten papierwerk doen, jeeeeej! (SARCASME).
Koen liep naar onze bureau en ik liep achter hem. "Wanneer zeggen we het?" vroeg ik hem met een angstige stem. "Tijdens de middagpauze!" antwoorde hij koel.
We gingen aan onze bureau zitten en begonnen aan de grote stapels werk. Koen's stapel was kleiner dan die van mij. "Koen, jouw stapel is kleiner dan de mijne en dat vind ik niet fijn!" zei ik al plagend tegen hem. "Zeg, Callimero! Stopt is me zagen!" riep hij lachend terug. Zo ging het een uurtje door tot de chef ons plots riep. We volgden hem naar zijn bureau, niet wetend wat er zou gebeuren. "Ik zeg het aan jullie als eerste!" begint hij zijn speech. "We gaan met heel het corps naar Disneyland!" vervolgde hij. "Jeeeeeej, naar Disneyland!" riep Koen lachend. Ik lachte terug en keek hem aan. "Euh chef, er is eigenlijk nog iets...," begon Koen, " ik en Tineke, zijn een koppel!" De chef zijn gezicht klaarde op en hij glimlachte. "Ik heb altijd al geweten dat jullie goed samen pasten! Ik ben blij voor jullie, maar... let op dat het werk er niet onder lijdt!" Die woorden verklaarden zijn glimlach. Ik keek naar Koen en kuste hem. Het was middagpauze en we gingen naar de refter. De zenuwen overheersden mijn lichaam toen ik alle collega's zag zitten. "Geachte collega's..." begon Koen aan zijn speech. Meteen keken alle ogen in onze richting, best eng! "Euh, wij moeten jullie iets zeggen." vervolgd hij. In plaats van hem te laten voortdoen druk ik een kus op zijn lippen. "OMG zijn jullie een koppel?" schreeuwt Floor zo luid dat heel het kantoor ondertussen rondom ons staat. Ik en Koen knikken hevig. Ze komt hard naar mij aangerend en geeft me een dikke knuffel. Floor, altijd even enthousiast! Koen lacht en ontvangt de gelukswensen enzo van de anderen. Wanneer de storm gaan liggen is gaan we terug naar onze bureau. "Oh nee!" riep Koen opeens uit. "Wat is er?" zei ik bezorgd en geschrokken terug. "Ik ben aan de chef vergeten vragen wanneer we naar Disneyland gaan!" zei hij lachend en gespeeld teleurgesteld terug. Ik lach naar hem en hij lacht terug. Ik hou van zijn droge humor! Ik zag hoe Koen rechtstond en naar het kantoor van de chef wandelde. Meent die dat nu? Ongeveer een 5-tal minuutjes later komt hij weer buiten met een big smile op zijn gezicht. "Awel Koentje? Wanneer ga je Mickey nu eindelijk is in het echt zien?" vraag ik hem lachend. "Over 2 weken!" zegt hij zo trots als een pauw terug. We schieten allebei in de lach tot de chef naar onze bureau kwam gewandeld. "Bon, Koen en Tineke? Jullie mpeten versterking bieden aan Velimir en Floor! Gewapende overval!" riep hij naar ons toe. We stonden recht en deden onze speciale kledij aan. "Welk adres is dat?" vroeg Koen gehaast. "Bakkerstraat 24" antwoorde ik snel. We sprongen in de auto en namen de korste route. We hoorden al schoten van in de verte. "Alfa 110 voor dispatch?" zei ik tegen het zwarte bakje. "Dispatch voor alfa 110 luistert, over!" werd er bijna onmiddelijk geantwoord. "Wij betreden dat huis via de achterkant, over!" zei ik terug. "Begrepen, over!" kreeg ik weer als antwoord. Koen stelde voor om de auto in het bos naast het huis te parkeren, zodat we zeker niet zouden opvallen. Bij die laatste woorden stegen de zenuwen toch even in mijn lichaam. Ik sloot de deur van de anonieme wagen voorzichtig. Koen ging voor en ik gaf hem dekking. De scheufdeur vanachter stond open. Stap voor stap betraden we de woning tot we plots een schot hoorden. We liepen richting het geluid en zagen Veli op de grond liggen met Floor hysterisch naast hem. Hij was nog bij bewustzijn, dat was al iets. Ik vroeg via de dispatch naar een ambulance voor Veli en volgde daarna Koen, die al verder achter de dader liep. "Halt, blijf staan! Wapen neer!" hoorde ik Koen schreeuwen. Ik ging naast hem staan en maakte een vervolg aan zijn geroep. "Wij zitten er niet mee in om te schieten eh! Wapen neer! Of we sturen de hond!" De man keek mij aan alsof ik een debiele bananenschil was. Pas toen had ik door dat Barry helemaal niet mee was, oke, dat was misschien wel een beetje raar van mij. Na nog een paar bevelen gegeven te hebben, luisterde de man eindelijk en kon hij mee naar het kantoor voor verhoor. Toen we buitenkwamen en de versterking hem overnamen zagen we een ambulance staan. Floor stond met rode ogen naast de ambulance. "Hij is in zijn voet geraakt! Maar ze zeggen dat hij het zal overleven!" zei ze terwijl ze naar mij toe rende. Die woorden luchtten ons toch een beetje op. Hij werd weggevoerd en wij reden hem achterna. "Ik hoop dat het niet al te ernstig is..." zei ik stil en hopeloos tegen Koen. Ik zag hoe ook hij het moeiljk kreeg dus gaf ik hem een deugddoende knuffel.

POV Koen

Veli... één van mijn beste maten, na Eric. Waarom moest dat hem nu overkomen? Wat had hij misdaan? Ik moet mijn gedachten op het verkeer houden! We gingen eerst nog snel om een broodje, een idee van Tineke. Het eerste uur mag je toch nog niet bij de patiënt. Nadat we onze broodjes opgegeten hadden stapten we terug naar onze auto. "Alfa 110 svoor Dispatch, over!" zei Tineke. "Dispatch luistert, over!" Zei de stem die uit het bakje kwam terug. "Wij gaan even langs bij Veli, in het ziekenhuis, over!" vervolgde Tineke. "Begrepen, over!" was het antwoord. Bij dat antwoord drukte ik de gaspedaal in en schoten we vooruit. Nog geen paar minuten later reden we de parking op van het ziekenhuis. Tineke en ik liepen naar de ingang en vroegen aan de vrouw achter de balie waar we hem konden vinden. "Euh Velimir? We hebben er maar 1 die zo noemt!" ze grinnikte met haar eigen mopje. OMG, de mijne waren echt veel beter. "Euh ja, en waar ligt hij?" vroeg ik geërgerd. "Kamer 113, maar ze hebben net de kogel verwijderd uit zijn voet! Ik zou hem nog even laten rusten." Ik knikte en ging samen met Tineke verder. We kwamen in een soort wachtkamer terecht en besloten ons daar dan maar te zetten. Ik zat juist halverwege mijn krant toen er een verpleegster binnenkwam. "Jullie komen voor Veliomiur?" vroeg ze aflezend van een blad en nog steeds volledig verkeerd. "Ja, wij komen voor VELIMIR!" antwoorde ik alweer geërgerd. Tineke gaf mij een stamp in mijn buik en ik lachte. "Juist ja, komt u maar mee." antwoorde de verpleegster. We gingen de kamer binnen en wanneer ik Veli daar zo zag liggen kreeg ik het toch even moeilijk, één van mijn beste maten... Ik zette mij op de stoel naast zijn bed en omdat er geen 2 stoelen waren kwam Tineke op mijn schoot zitten. Ik en Tineke zaten plezier te maken en wanneer ik weer eens een flauwe mop vertelde, zag ik Veli's mondhoeken lichtjes omhoog krullen. "Nog steeds even grappig!" lachte hij met veel moeite. We moesten erom lachen en Tineke drukte op de rode knop. De verpleegster was er al na nog geen 2 minuutjes. Na 2 minuutjes wqs ze ook al weer weg. Na een uurtje gezellig babbelen kwamen ze Veli halen voor bepaalde testen. Ik en Tineke besloten om te blijven wachten omdat ze beloofd hadden dat het niet lang zou duren. Na een halfuurtje rolde de rolstoel van Veli terug binnen en heesen ze hem terug in zijn bed. We babbelden nog wat en na een bepaalde tijd kwam de dokter met de resultaten.
"Ik vrees dat ik U niet zo goed nieuws moet melden..."