(Friends) Forever

Hoofdstuk 17

POV Tineke

Ik hield hald bij zijn kamerdeur. Na lang twijfelen klopte ik op zijn deur. "Binnen" antwoorde hij. De tranen liepen van schuldgevoel liepen over mijn wangen. Ik opende de deur en liep naar hem. Ik nam zijn hoofd vast en kuste hem, lang en gemeend. Ik liet hem los en ging op een blauw stoeltje zitten. Ik durfde hem niet aankijken dus staarde ik door het raam. "Tineke?" vroeg hij voorzichtig. "Ja." antwoorde ik. "Hoe was John? Beter?" vroeg hij met een verdrietige blik. Liters tranen kwamen uit mijn ogen gerold. "Koen, ik wou dit helemaal niet!" schreeuwde ik al wenend. "En dit dan?" vroeg hij weer terwijl hij zijn gsm toonde. Een foto met tekst verscheen. Ik las hem en schrok. Ik begon nog harder te wenen. Wat had John Koen toch allemaal aangedaan. "Luister, Koen! Ik leg het 1 keer uit, oke?" Hij keek weg. Ik begon aan een lang verhaal...

*Ik wou helemaal niet bij u weg, maar ik werd gestalkt door hem. Als ik niet bij u wegging en het uitmaakte ging hij u iets aandoen. Dat wou ik niet, zeker niet. Dus na honderden sms'en besloot ik dan maar weg te gaan bij jou. Alles wat ik toen zij was niet waar, Koen! Ik zie je graag! Toen ging ik naar het parkje en zat ik op een bankje. Plots stond hij achter mij en nam hij mij mee... Ik heb 10 dagen opgesloten gezeten in zijn kelder en hij en zijn vrienden deden verschrikkelijke dingen met me... Denk je dat ik dat voor mijn plezier doe? Denk je dat ik dat wou?*

Hij keek me medelevend aan. "Dus wil je me nog terug?" vroeg ik met bibberende stem. "Jah" antwoorde hij bijna zonder geluid. Ik glimlachte door mijn tranen heen en kuste hem. Het was weer zoals vroeger, bijna dan toch. Buiten de ziekenhuiskamer, mijn mentale en fysieke wondes... Plots werd er op de deur geklopt. Ik droogde mijn tranen en deed hetzelfde bij Koen. Ik ging weer op het stoeltje zitten. Een verpleegster kwam binnen. Ik kende haar, het was dezelfde als een tijdje terug, die knappe... Volgens mij heeft ze een oogje op mijn Koentje. Ah neen eh, zo niet! Ik zag haar zo verleidend kijken en kon niet aan de drang weerstaan om hem te kussen. Haar gezicht was echt hi-la-risch! Toen ze buiten was lagen we allebei plat van het lachen. Plots moest ik denken aan de jaloerse momenten die Koen heeft moeten doorstaan. Ik stapte naar hem toe en zei sorry. "Tis al lang goed!" zei hij en hij kuste mij weer. "Kan ik vannacht hier blijven?" vroeg ik. "Euh kweenie, ma da regelen we wel!" zei hij al lachend terug. Om 7 uur was de bezoektijd gedaan. Dat was nog 5 minuutjes. "Dus, dit is mijn plan," begon Koen, "zie je daar die grote kast voor kleren enzo? Wel die is leeg, van zodra de verpleegster komt kruip je daarin." Tineke knikte en weer lagen we plat van het lachen. We hoorden de hakjes van de verpleegster dichterbij komen en ik haaste me in de kast. "Geen bezoekers meer? Tiens, ik hoorde nochtans iets, ma bon. Oke, check!" zei haar hoge piepstem. We wachtten nog 5 à 10 minuutjes totdat ze weg was. Ik kwam uit de kast (NIETS VERKEERD BEGRIJPEN!) en vloog Koen in de armen. We waren allebei zo hard aan het lachen dat we weenden, niet van verdriet, maar van geluk...