Voorgelogen (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 35

Aangekleed en al wandelde ze vanuit de slaapkamer naar de woonkamer waar vader en dochter de boel flink op stelten aan het zetten waren, zoveel kabaal maakte ze.
'Zo jij bent enthousiast' merkte Wolfs haar op terwijl zowel Fleur als hij verre van aangekleed waren. Fleur liep nog in haar pyjama en hij zelf had een trainingsbroek met een oud shirt erop aan.
'Ik ga even een stukje lopen' deelde ze hem mee.
'Oh' was hij uiterst verbaasd. 'Heb ik iets verkeerds gedaan' vreesde hij het ergste.
'Ik wil gewoon even langs Marion' schudde ze haar hoofd. 'Of vind je dat niet goed' wilde ze geen ruzie met hem krijgen omdat ze even alleen weg wilde.
'Ja natuurlijk wel. Als jij even naar Marion wil moet je dat doen' sprong hij overeind om haar gerust te stellen. 'Als ik nog wel een kusje krijg voordat je weggaat' tuitte hij zijn lippen al.
'Natuurlijk' drukte ze lachend haar lippen op die van hem.
'Gelukkig maar' lachte hij met haar mee. 'Ik hou van jou' moest hij het haar nogmaals zeggen zoals hij elke dag al deed.
'Ik hou ook van jou' beantwoordde ze glimlachend zijn liefde voor haar.
'Fleur ook kusje' perste de kleuter zich tussen de twee volwassene in.
'En een kusje voor Fleur' hurkte Eva bij haar neer om ook haar een kus te geven.
'Jij komen wel terug he' keek ze Eva angstvallig aan.
'Natuurlijk kom ik terug. Maar jullie moeten wel de rommel opruimen' doelde ze op de troep die vader en dochter zojuist gecreëerd hadden.
'Papa moet opruimen, hij heb rommel gemaakt' sloeg ze haar armen over elkaar dat zij het niet ging doen.
'Maar papa kan dat niet alleen' trok Wolfs naar haar een pruillip.
'Ah pappie' sprong Fleur bovenop hem terwijl Eva lachend de kamer verliet.

'He Eef' was Marion verrast om haar vriendin zo snel alweer terug te zien. 'Jullie hebben toch geen ruzie he' keek ze haar jongere vriendin onderzoekend aan.
'He Mar' omhelsde Eva haar vriendin. 'Nee hoor, alleen een meningsverschil' grinnikte ze om de gedachte van haar vriendin.
'Ohjee' voelde Marion de bui al hangen. 'Ik ga niet bemiddelen hoor' hief ze lachend haar handen op.
'Dat hoeft ook niet, ik moet gewoon even stoom afblazen' schudde Eva haar hoofd.
'Nou, kom maar binnen dan' hield Marion de deur voor haar open.
'Brand maar los' zette ze vijf minuten later de thee pot op de tafel met twee gevulde glazen ernaast.
'Het gaat om Fleur' zuchtte ze. 'Eigenlijk meer om der moeder' keek ze haar vriendin aan of ze het begreep. Ze had haar immers alles verteld over de moeder van Fleur. Begrijpend knikte Marion dan ook dat ze door kon vertellen.
'Ze is gister bij Fleur op school geweest, en Fleur heeft haar ook gezien. Ze weet alleen niet dat het haar moeder is. Maar ik vind dus dat we het haar moeten vertellen dat haar moeder nog leeft maar Wolfs vind van niet' legde ze het meningsverschil uit aan haar vriendin.
'En waarom vind hij van niet en jij van wel' probeerde Marion een helder beeld te krijgen waarom de twee lijnrecht tegenover elkaar stonden.
'Hij vind dat ze het zo goed heeft en dat ze nog te jong is om het te begrijpen en dat snap ik ook wel, maar als ze straks ouder is en ze komt erachter dat wij het al jaren wisten, ik zou echt heel kwaad worden' probeerde ze het zo goed mogelijk uit te leggen.
'Jou situatie is heel anders he Eef, jou moeder heeft je in de steek gelaten, die van Fleur niet op die manier. En ja misschien zal Fleur in eerste instantie boos zijn, maar ik denk dat ze het echt wel begrijpt dat jullie het beste voor haar wilde en dat jullie het voor haar gedaan hebben. Ze heeft het toch goed nu met haar vader, een lieve moeder en dan krijgt ze er straks ook nog een broertje of zusje bij' legde Marion haar hand even op die van haar vriendin om haar een bemoedigend kneepje te geven.
'Ik weet hoe graag jij je moeder nog een keer zou willen zien, maar dat is niet hetzelfde als in Fleur haar geval. Zij heeft afscheid genomen van haar moeder in de veronderstelling dat ze haar nooit meer zou zien. Jou moeder leeft nog en die zou je in principe elke dag tegen kunnen komen' wist ze hoeveel moeite Eva er altijd mee gehad had dat haar moeder was vertrokken toen zij nog een klein meisje was.
'Ik hoef haar nooit meer te zien' schudde Eva haar hoofd. 'Nu ik zelf moeder word of eigenlijk ben snap ik niet dat je, je kinderen zo kunt achterlaten. Ik miste Fleur al toen ik hier die paar dagen was, ik zou haar nooit achter kunnen laten zonder haar ooit nog te zien' verduidelijkte ze zich.
'Je weet haar reden niet Eva, misschien was je vader voor haar ook een slechte echtgenoot zoals hij een slechte vader was voor jullie' nam
Marion het voor haar op.
'Dan juist laat je je kinderen niet bij zo iemand achter. Als ik jou niet had gehad dan was er helemaal niks van mij terechtgekomen. Lag ik nu ook ergens in een goot te verrotten. Ik heb nooit een goede ouder gehad, hoe moet ik straks zelf een kind opvoedde' verwarde het Eva totaal.
'Jij bent een hartstikke goede moeder, kijk naar Fleur ze is gelukkig, ze is blij en ze heeft het goed. En als je iets niet weet mag je me altijd bellen en dat maakt jou niet meteen een slechte moeder he. Denk je dat ik gelijk alles wist toen ik moeder werd of toen ik me over jou ontfermde. Weet je hoe vaak ik heb aangeklopt bij mijn moeder of mijn schoonmoeder omdat ik het niet meer wist' sprak Marion haar bemoedigend toe.
'Maar ik heb dat dus helemaal niet, Wolfs heeft geen ouders meer, ik niet en anders zou ik er niet bij terecht kunnen, ik heb alleen jou' treurde ze hardop.
'En ik ben niet goed genoeg' fronste Marion lachend haar voorhoofd.
'Jawel' moest Eva nu toch ook een beetje lachen. 'Maar ik bedoel dat ik nooit echt een voorbeeld heb gehad en de warmte van een gezin tot ik bij jou kwam' legde ze uit.
'Des te meer reden om jou gezin wel een liefdevol en warm thuis te geven toch. Juist dat gene dat jij zo gemist hebt over te brengen op jullie kindjes' schoof Marion dichterbij om haar vriendin even te omhelzen.
'Dank je Mar. Dit voelt als een hele opluchting' was Eva blij dat ze gekomen was.
'Goed zo en dan nu gauw terug naar huis, naar je vriendje en jullie dochter' knipoogde Marion lachend. 'En niet vergeten he, je doet het heel erg goed' stak ze twee duimen in de lucht om haar woorden extra kracht bij te zetten. Ze was immers trots op haar jongere vriendin, die het zo goed deed.