Voorgelogen (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 2

'Waar zit je met je gedachte' trok Wolfs haar uit haar eigen gedachte. Haar warrige gedachte waarom of dat hij met haar gesproken had.
'Oh niks' wuifde ze het weg. Ze kon hem onmogelijk vertellen waar ze aan dacht. Dan zou hij alsnog denken dat ze niet goed was en nooit meer met haar praten. Al was het nu ook wel de vraag of hij dat nog eens zou doen. Als ze hem buiten op straat tegen zou komen, zou hij haar dan gedag zeggen of zou hij doorlopen en doen alsof hij haar niet gezien had. Laat staan alsof hij haar kende.
'Ik vroeg dus of je misschien een keer samen wat wil drinken. Als ik een oppas heb voor little Wolfs natuurlijk' doelde hij op zijn dochter die de kleurpotloden netjes in de etui terug stopte.
'Ehm... Ja... Leuk' verraste de vraag haar. Hij wilde dus nog wel een keer met het praten. Was het dan toch allemaal niet zo erg als dat ze dacht? Ze sprong nog net geen gat in de lucht van blijdschap. 'Marion wil vast wel een keer oppassen' betrok ze haar vriendin erbij. Deze kans wilde ze niet laten lopen zelfs als hij het gewoon deed om pure vriendschap. Natuurlijk deed hij het voor vriendschap, waarvoor anders, ze was veel jonger dan hem, hij heeft een dochter en zij was te lelijk.
'Ja leuk he Marion' kwam het meisje aan tafel ook een soort van tot leven toen ze doorhad dat het om haar ging.
'Heel leuk lieverd. Ga je nu met papa mee' praatte Marion er gauw overheen waarna ze vermoeid knikte en zich door haar vader op liet tillen.
'Marion heeft mijn nummer wel, stuur maar een berichtje dan heb ik jou nummer ook' droeg hij Marion een soort van op zijn nummer aan Eva te geven zodat ze wat konden afspreken.
'Tot maandag. Doei Eva' nam hij vervolgens afscheid waarna hij het huis verliet met zijn dochter op zijn arm terwijl Marion hem uitliet.

'Wat wil je van Eva' hield Marion hem tegen voordat hij haar voortuin uit kon lopen.
'Niks, het lijkt me gewoon gezellig haar beter te leren kennen. Ik vind haar aardig, grappig' verweerde hij zichzelf.
'Eén ding Wolfs, als je haar pijn doet heb je echt een heel groot probleem' maakte ze hem duidelijk dat hij zich vooral niks in zijn hoofd moest halen. 'Eva is als een dochter voor me en ik zal haar altijd beschermen zoals jij bij Fleur ook zou doen' liet ze hem duidelijk merken dat ze niet met zich liet sollen en dat hij vooral moest uitkijken.
'Ik doe niks met haar echt niet' overtuigde hij haar ervan. Hij was het niet van plan in elk geval. Hij was gewoon nieuwsgierig naar haar, hoe ze deed, hoe ze praatte, hoe ze lachte, dat maakte hem zo nieuwsgierig dat hij haar beter wilde leren kennen. Niet meer en niet minder.
'Mooi, want ik weet je te vinden' moest en zou Marion het laatste woord hebben waarna ze tevreden de deur sloot om terug naar haar andere gasten te keren.

'Ik vind het helemaal niks Eef' moest Marion toch ook tegen Eva nog even kenbaar maken hoe ze er over dacht dat Wolfs met haar wilde afspreken, nadat de andere gasten ook waren vertrokken.
'Het is geen date of zo hoor. We kunnen toch best wat gaan drinken' verweerde Eva zich ook net als Wolfs eerder ook al had gedaan.
'Vetrouw je me soms niet' deed Eva er nog een schepje bovenop om Marion van gedachte te laten veranderen. Ze was dan wel volwassen en kon prima voor zichzelf beslissen, toch wilde ze niet dat Marion teleurgesteld in haar zou zijn en dus hoopte ze op haar goedkeuring.
'Ja natuurlijk vertrouw ik je wel' schudde Marion heftig haar hoofd. Als ze iemand vertrouwde dan was het Eva wel. 'Oké' gaf ze zich dan ook over en ging ze ermee akkoord dat Eva wat met Wolfs zou gaan drinken en dan zou zij zelf op Fleur passen.
'Dank je Marion' omhelsde Eva haar vriendin opgelucht.
'Waar is eigenlijk de moeder van Fleur' vroeg ze haar vriendin toen ze haar hielp met opruimen.
'Weet ik niet. Wolfs is een jaar geleden ongeveer hierheen gekomen vanuit Amsterdam samen met Fleur. Hij praat er verder niet over' moest Marion haar het antwoord schuldig blijven. Natuurlijk vroegen meerdere collega's zich dat af, maar Wolfs was er altijd heel duidelijk in: het ging niemand iets aan wie de moeder van zijn dochter was en waar of dat ze was. En daar moesten ze het dan ook maar mee doen. Feit was dat Fleur een leuk meisje was en dat ze gelukkig leek te zijn met haar vader samen. Dat zagen de collega's ook als hij haar soms weleens meenam naar het bureau als er een spoedgeval was. Hij kon haar moeilijk alleen thuis laten en zijn leidinggevende maakte er nooit een probleem van als hij zijn dochter dan mee nam en Fleur zelf leek er ook geen problemen mee te hebben, alsof ze het al gewend was. Ze kletste honderduit met iedereen op het bureau die maar iets tegen haar zei en anders had ze altijd nog haar kleurboek en de draagbare dvd speler die haar vader altijd voor haar meenam zodat ze zich niet hoefde te vervelen.
'Oh oké' kon Eva niet anders dan er genoegen meenemen als Marion erbij bleef dat ze het echt niet wist.
'Ik ruim de rest wel op' vond Marion dat ze genoeg geholpen had. Eva zou tenslotte ook weer vroeg op moeten morgen en dus wilde ze haar niet te lang laten blijven omdat ze zou denken dat ze moest helpen.
'Weet je het zeker' wilde Eva weten voordat ze weg zou gaan en dan later moest horen dat ze haar vriendin had laten barsten.
'Tuurlijk. Je hebt al heel veel gedaan, ga maar lekker slapen' overtuigde Marion haar vriendin ervan dat het goed was.
'Krijg ik nog wel Wolfs zijn nummer dan' had ze haar telefoon al in de aanslag om het nummer erin te zetten.
'Geen gekke dingen he' waarschuwde Marion haar voordat ze het nummer gaf.
'Natuurlijk niet' plantte Eva tevreden een zoen op de wang van haar vriendin waarna ze zwaaiend de deur uitliep.