Gecenin Mavisi |TANITIM

Ahenk

''Bilmiyorum, ne olduğunu gerçekten anlayamıyorum. Birkaç gündür baban kumara sardı sürekli bankadan para çekmeye başladı. Artık iş sarpa sarınca bu sefer benimle kavga etmeye başladı. B-ben özür dilerim sana yansıttığımız için ama artık ne yapacağımı bilemiyorum.'' Ellerini yüzüne götürdü ve ağlamaya başladı ellerinin titrediğini çok rahat görebiliyordum. Kumar mı? Nereden çıkmıştı şimdi bu? Kumar lafını duyduğumdan beri başımdan aşağı kaynar sular dökülüyordu ve bu her seferinde daha da çok devam ediyordu. Benim babam bunu yapacak insan değildi. İnanmak istemedim..

''A-anne ben''

''Bir şey sormanı istemiyorum Gece anlatabileceklerim sadece bu kadar bende ne olduğunu bilmiyorum neden olduğu hakkında en ufak bir fikrim bile yok.''

''Sadece, inanmak istemiyorum.''

''Bende istemiyorum.''

Bu konu hakkında fazla konuşmadık çünkü annem her ağızını açışında daha çok ağlıyordu. Böyle olmasını bir tek o değil kimse istemezdi. Hala yaşadığım şeyin şokunu atlatmaya çalışıyordum. Babam git gide asabileşiyordu ve yanına gitmeye korkar olmuş vaziyetteydim. Aklım o kadar başka yerlerdeydi ki evi tamamen aklımdan çıkartmıştım. Bunun bu şekilde olmayacağına kanaat getirerek neler olduğunu öğrenmem gerektiğini düşündüm. Tam düşüncelerimin ortasındayken telefon yüksek bir sesle çalmaya başladı.

''Alo?'' O muhteşem meraklı ses düşüncelerimi aldı götürdü..

''Evet'' Dedim ister istemez gülümseyerek.

''Büyük bir sorun yoktur umarım''

''Aslında var''

''Anlatmak istersen?''

''Şimdi sırası değil gerçekten'' Dedim. Sesim sanırım biraz sert çıkmıştı ki

''Aaa- yanlış zamanda aradım sanırsam işin vars-''

''Haa, şey özür dilerim biraz gerginim ev ortamı işte. Sorun yok konuşabiliriz'' Dedim yumuşak bir sesle.

''Yarın iptal olmadı umarım seninle yemeğe çıkmayı dört gözle bekliyorum''

''O zaman salaş bir yerde saat?''

''8'' Dedi heyecanla. İlk buluşma olduğu için salaş bir yerde takılacaktık fakat yine de olabildiğince şık olmaya çalışacaktım.

.............

Mis gibi bir cumartesi gününe uyandım aslında uyandırıldım. Her zamanki gibi camımın perdesi Güler tarafından açıldı.

''Anneniz sizi kahvaltıya bekliyor efendim'' Deyip odadan ayrıldı.

Uyanmayı sevmiyordum bana kalsa yaza kadar uyuyacaktım. Aslında erken kalkmak çok iyi gelmişti ufaktan bir şeyler atıştırıp koşmaya çıkacaktım. Ne zamandır temiz havanın tadını çıkartmıyordum hem akşam içinde epey vaktim olacaktı. Elimi yüzümü yıkadım göz altlarıma baktığımda resmen ayna kırılıyordu davul gibi olmuşlardı acil kendime çeki düzen verdim saçımı dağınığından bir topuz yaptım ve bebek mavisi-beyaz spor kıyafetlerimi giydim.

Aşağı indiğimde babamın da sofrada oturduğunu ve sofranın bir sürü çeşitli yiyeceklerle donatıldığını gördüm. Hafiften bir şeyler atıştırırım demiştim ama sanırım bu görüntüye daha fazla dayanmayıp kendimi kahvaltıya verecektim.

''Günaydınlar'' Diye sesimi yükselttim neşeyle ikisini yan yana görmek beni mutlu etmişti belki çözmüşlerdi sorunlarını belki de sadece ben üzülmeyeyim diye böylelerdi.