REİS (Düzenlenecek)

42.REİS (*FİNAL*)

Ağlamam şiddetlenirken etrafımda olan karmaşayı ne duyabiliyordum ne görebiliyordum o an.

" Benimle kal.. Benimle kal.. bırakma beni benimle kal" diye aynı lafı tekrarlayıp şuurum gitmiş gibiydi.

Avcumun içersinde kayan eli, Gözlerimin önünde o anı sanki milyonlarca kez yaşarcasına tekrarladığında Ruhum bedenden ayrıldı.. " Mahir !!!"

********

Hayat bir film gibi akıyordu gözlerimin önünde o an yaşadığım acının tarifini bulamazken Sevdiğim adam ellerimin arasından yok olmuştu sanki.

Giydiğim gelinlik Kana bulanmış çaresiz bir şekilde kollarımın arasındaki Bedene sarılırak onu kollarımın arasından almamaları için feryat figan acıyla bağırıyordum.

Etrafımdaki bağırtılar bir uğultu gibi kulaklarımı sağır ederken, kollarımdaki sıcak olan bedenin başını göğsüme yasladım.. " Mahir.. aç gözlerini hadi.. aç gözlerini " diye mırıldandım. delirdiğimi hissini iliklerime kadar hissediyordum.

gözümdeki yaşlar, sanki göz pınarlarımı tamamen tüketmiş gibi bedenimi yakıp kül ediyordu..

İçeri giren Bir kaç yabancının Mahiri Kollarımın arasından almak istemelerine bile izin vermezken "Gizem ne olur kendine gel ne olur " diye bağıran Selini bile duymuyordum.

" Gizem bırak Mahiri Bak ambulans geldi.. ne olur kızım !" dedi. Nihat Baba.

Boş gözlerle bakıp, tekrar başımı kollarımın arasında olan yüze gülümseyerek baktım. başımı olumsuz anlamda sallayıp, "Mahir iyi.. Gözlerini açacak şimdi.. Bana gülümseyecek.. " dedim. Şuurumu kaybetmiş gibiydim.

Dişlerimi sıktığım çenemin acısı ile alnı ve saçlarının arasında olan kısmı öperek kokusunu içime çektim.. "Hadi Aç gözlerini.. " dedim bağırarak.

Herkes sus pus olurken keder ve ızdırap içersinde, "Mahir!! uyan Ölemezsin Bırakamazsın beni uyan !!" diye ruhsuz bir heykel gibi aynı lafı tekrarlıyordum.

Mahirin arkadaşları kollarımdan tutarak ayağa kaldırmasıyla" Bırakın beni ! Götürmeyin onu " dedim. söylediklerimi bile idrak edemeyecek duruma gelmiştim.

Sedyeye taşınması ve Ambulansa doğru götürmelerine titreyen dizlerimin ağırlığı ile birlikte yere yığıldım.

Mahirin arkadaşları etrafımı sarmasıyla Selin ve Bahar Kollarımdan tutarak sarıldı.

" Ölmedi dimi ölmedi ! yaşıyor ölmedi!!" diye Sedyeyi Ambulansa taşımaları sırada Eli Sedyeden aşağı sarktı. "Mahir!!" diye kederle fısıldadım.

O an Yığıldığım yerden kalkacak gücü bile bulamıyordum. Arabanın kapıları ardından kapanırken yaşadığım acılar yüzüme sanki en ağır şekilde Çarpıyordu.

Yaşadığım acıların tamda bitti dediğim yerden tekrar başlaması ve her defasında sevdiklerimle sınanmak bu hayatta yaşadığım en acı olaydı.

" Hadi Gizem.. Bırakma kendini " dedi Selim. Ambulansın siren sesi Tüm tüylerimi diken diken ederken belime sarıldı..

Herkes araçlarına binip Ambulansı takip etmesi üzerine, " Mahir Beni bırakmayacağına söz verdi biliyormusun.. " dedim

Selimin ağlamamak için tuttuğu göz yaşları gözlerinden akması üzerine başını salladı. "Biliyorum.. Seni asla Bırakmaz" dedi.

Attığım adımı bile atmakta zorlandığımda belimi kavrayan ele bakarak başımı salladım. "bırakmaz beni bırakmaz.." dedim.