The New Girl

H21. Vergeven

Lukas POV
"S-Saar" begon ik met praten. Ik had geen idee wat ik wouw zeggen. Ach ja, wel WAT ik wouw zeggen maar ik wist niet HOE ik het moest zeggen. "Ik euhm... Ik wil gewoon sorry zeggen Oke? Ik heb spijt van wat ik heb gedaan. Ik had nooit moeten uitgaan van de roddels. Ik had met je moeten komen praten en het goedmaken. Ik geloof het niet meer, de roddels. Ik weet of hoop dat je het niet gedaan hebt. Dus? Heb je het gedaan?" Waarom vroeg ik dit?! Dat had ik niet gepland. Ik wist gewoon dat ze het niet gedaan had! Of hoopte ik dat gewoon? Ik weet het niet. Ik weet niet meer wat ik zelf denk. Dit meisje maakt me helemaal gek! Ik mis haar. Ik mis haar zo hard!

"Tuurlijk heb ik dat niet gedaan Lukas! Toen ik te horen kreeg dat je de roddels geloofde brak mijn hart. Ik dacht dat je wel wist dat ik dat nooit zou doen. Je wist dat ik mijn eerst keer met jouw wouw beleven!" Saar barste in tranen uit. Ze zakte door haar benen en viel vlak met haar knieën op het harde zand. Ik liep naar haar toe en sloeg mijn arm rond haar heen. "Sta recht Saar." Was het enige wat ik kon zeggen. "Alsjeblieft Saar. Het spijt me. Het spijt me zo hard! Ik wil het goedmaken. Ik ben een grote eikel geweest, ik ben een mongool geweest, nog steeds eigenlijk." Een klein lachje verscheen rond Saars lippen. "Zie je. Je kan nog lachen Saar. Lach, voor mij." Langzaamaan bewoog ze haar hoofd richting mij. Ze keek me aan met haar grijze ogen. Ik smolt bij het zien van die blik. Ik had hem eerder gezien. Toen ik haar voor het eerst zag toen we net uit elkaar waren. Ik had haar daarvoor nog nooit zo droevig gezien. "I-ik snap dat je kwaad bent. HEEL kwaad! Ik verdien het. Maar weet dat.... Ik was ook gebroken. Ik koos mijn reputatie boven jouw. En daar heb ik nog elke dag spijt van. Spijt dat ik zo stom was om het gene dat me overeind hield te laten vallen. Ik mis onze tijden samen, de middagen waar je in de zon op mijn schoot zat. Kijkend naar de berichten die jij en Maaike naar elkaar stuurde. Ik mis je Saar. Ik mis je ZO hard!"

De tranen bleven lopen bij Saar. Ik kreeg het gevoel dat ik echt iets had gebroken in haar. Ik zou dit niet meer kunnen goedmaken. Eigenlijk verdiende ik het ook niet. Ik verdiende Saar niet. De laatste maanden was ze zo blij. En ik kom dat verpesten in nog geen 15 minuten. De laatste tijd waren we weer goed bevriend maar we hadden het nooit echt goedgemaakt. Ik trok mijn arm weer terug en stond recht. "Ik snap het. Sorry Saar dat ik je weer pijn heb gedaan. Ik laat je wel met rust tot we afstuderen." Ik nam mijn fiets, sloeg mijn been erover, keek nog even naar Saar die helemaal shakend op de grond lag en begon met fietsen. "Wacht!" Hoorde ik achter me. Ik duwde gelijk mijn remmen in en viel daardoor bijna van mijn fiets. Ik keek achter me en zag Saar helemaal shakend staan. Ik voelde druppels op mijn hoofd en handen. Het begon te regenen. Fijn, dat ook nog eens! "I-i-ik wil je ver-vergeven." Bij het horen van die woorden kwam er een lach op mijn gezicht. Ik draaide mijn fiets om en reed naar Saar. Vlak naast haar stopte ik weer. "Echt?" Vroeg ik. Ze keek even naar beneden. Ik zag de druppels over haar gezicht rollen. Haar trui werd steeds natter en natter. "Hier." Zei ik. "Neem mijn jas." Ik deed mijn jas uit en wikkelde hem om haar heen. "B-bedankt." Stotterde ze van de kou. "Heb jij het n-niet kou nu?" Vroeg ze met medelijden in haar stem. "Neeeeeh je weet het, ik ben hot." Grapte ik. Een lach verscheen weer op haar gezicht. Dat had ik gemist.

"Ik heb je gemist Lukas. Het was dom van me niet te komen vragen waarom. Waarom je me liet vallen. Ik heb ook al onze tijden samen gemist. Nog geen 30 minuten geleden dacht ik aan onze eerst kus. In Ibiza. Ik zal die kus nooit meer vergeten." Ik smolt bij het horen van onze eerst kus. Ik kan het me ook nog goed herinneren.

Toen ze was weggelopen had ik haar teruggevonden bij de voorkant van het hotel. Daar hadden we gepraat en gezoend. Sinds die dag waren we een koppel. Het was de mooiste dag van mijn leven.

"Dus? Wat zijn we nu?" Floepte uit mijn mond. Omg Lukas je hebt het mooi verpest! Waarom ga je nu vlak na dat je je hart hebt gestort vragen wat jullie nu zijn! Je bent echt een kluns. Maar blijkbaar vond Saar het niet erg. Haar natte gezicht keek me strak aan. "I-ik h-h-hou nog van je Lukas..." Mijn mond viel open bij het horen van die woorden. Ze... Ze hield nog van me?! "Ik ook nog van jouw Saar. Ik ben nooit gestopt eigenlijk." We kregen bijden een grote lach op ons gezicht. Een kleine zucht verliet mijn lippen.

Saar nam mijn gezicht met haar bijden handen vast. We staarde even diep in elkaars ogen. Op een moment keek Saar naar beneden. Ik vroeg me af wat er was. "Saar?" Vroeg ik. Het natte gezicht keek weer omhoog. Ze sloot haar ogen en drukte haar lippen op de mijne. Ik stond daar, stokstijf. Ik sloot ook mijn ogen en liet mijn fiets vallen. Mijn handen deed ik op haar wangen en ik voelde haar natte, koude huid. Ze hield haar handen van mijn gezicht af en sloeg haar armen om mijn nek. Ik voelde hoe de regen op onze huid drupte en het werd steeds erger. Mijn ene hand ging naar haar middel en hield het daar vast. Mijn andere hand bleef op haar wang. Ik trok haar middel dichter naar me toe, ging met mijn bijden armen onder haar midden en tilde haar op. Een klein lachje ontstond op Saars lippen en ik dacht zelf een klein gegrinnik te hebben gehoord. Ik liep vooruit en knalde tegen een boom aan.

"Auw!" Riep Saar nadat ze met haar hoofd tegen de boomstam kwam. "Sorry." Zei ik op een beschaamde toon. "Ik heb het al gevraagd maaaar.... Wat zijn we nu?" Vroeg ik opnieuw, hopend dat ik het deze keer niet zou verneuken. Ik voelde hoe Saars lippen weer op de mijne werden gedrukt. Na een poosje trok ze ze weer terug, snakkend naar adem. "Is dat genoeg?" Zei ze lachend. Ik kreeg ook een lach op mijn gezicht maar begreep het nog steeds niet goed. "Dus we zijn weer een stel?" Vroeg ik. "Ja, als jij dat wilt." Haar gezicht werd weer serieus. "T-tuurlijk wil ik terug bij je zijn maar... Wil JIJ dat wel." De glinstering in Saars ogen kwam terug en ze drukte haar lippen weer op de mijne. Nog steeds tegen de boom leunend zoende we voor een tijd. Dit was de op één na beste dag van mijn leven, de beste was in Ibiza.

--------------------
Heyaaaaaaaaaa!
Bedankt voor het lezen van H21!!! Wat gaan we sneeeeel!
Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden want ik krijg het gevoel dat het te langdradig word.
Laat even weten wat jullie willen dat er nog gebeurt!

Bye bye
-Eline XxX