Bıçak Sırtı

1.Bölüm

Leyla Çetin

"Sadece şanslı insanlar diğer şanslı insanlar arasında şanslarının tadını çıkartabiliyordu" demiş Franz Kafka.

Amacıma ulaşmaya çalışıp şans yaratma çabalarım yine hüsranla son buldu.Üçüncü kez sunduğum tez,jüri tarafından geri çevrildi. Okuldan mezun olmak yeniden hayale büründü.

Kucağıma atlayan kedim Freud'un tüylerini okşamaya başladım.Kulağımda bugün duyduğum ağır sözler yankılandı : "Sunduğun projeye sen bile inanmamışsın" , "Sonuca ulaşan projeler istiyoruz,hipotez aşamasında kalanları değil" , "Yeni döneme getireceğin tez,son şansın" ....

"Suç ve Suçluluk Psikolojisi"

Babası polis olan bir Danışman Adayı,nasıl olur da üçüncü kez bu kadar basit bir konuyu kabul ettiremez?

"Leyla,evde misin?"

Hüsrana uğratacağım babamın,sesini duyunca derin nefesimi bıraktım.

"Evdeyim,salondayım"

Yüzündeki yorgun gülümsemeyle salona girdi,ceketini çıkarıp koltuğa oturdu.

"Sana da merhaba Fikret"

"Kedimin adı Freud"

"Anladım,Fikret" Gülümsedim.

"Eee birtanem nasıldı günün? Tezin sonucu nedir?"

"Başaramadım"

Başımı öne eğip koltuğa iyice sindim.Amacım,kabuğuma çekilmek,gelebilecek olan tepkilere kendimi hazırlamak.Babamın,benim için var olan çabalarına rağmen başarısızlığım,canımı sıktı.

"Neden?"

"Beğenmediler işte.İnceleme gereği bile duymadılar neredeyse.Ben hiçbir zaman başaramayacağım galiba.Bitmeyecek okul.Danışmanlık hayallerim suya düştü"

"Sen,benim kızımsın.Tabi ki başaracaksın.Asla pes etmeyeceksin.Tamam mı? Yeniden yaz"

"Yazmakla bitse keşke.Araştırmalarımı beğenmiyorlar"

"Sıkma canınııı,sen halledersin,inanıyorum.Bugün benim açımdan yorucu bir gündü,yemek yiyeceğim,ister misin?"

"Hayır,afiyet olsun"

Toplumsal baskı diye buna derim,ben. 'Sen halledersin','Sana inanıyorum'.

Peki ben kendime inanıyor muyum?

___________________________________

Mehmet Ali Yiğit

Korku.

Hissettiğim şey sadece,korku.

Kalbimi titreten,ellerimin terlemesine sebep olan,başımı ağrıtan tek şey ; korku.

Hülya yok.

Tam tamına altmışüç saattir haber alamadık.Kız kardeşim,canımın içi yok.

Y-o-k.

Yer yarılmış,yerin dibine girmiş gibi.

Saatlerimi salonda volta atarak geçirdim.Annem,babam,ağabeyim,yengem ve küçük yeğenim, tedirgin,üzgün,kaygılı.Annemin hıçkırıkları artık beynimi kemirmeye,beni yok etmeye başladı.Telefonlar çalmıyor,kapıya gelen kimse yok.Polisler haber vermiyor,Hülya'nın arkadaşları aramıyor.

Taşımakta zorlandığım bedenimi koltuğa bıraktım.

"Dayanamıyorum.Mehmet,gel sokak sokak arayalım.Okuluna gidelim,arkadaşlarının gittiği yerlere bakalım.Yeter ki bakalım,evde durmayalım" Ağabeyimin çatallaşmış sesinden çaresizliğini hissettim.