"....Beni kendine çekti,kollarını bedenime sardı ve ağlamaya başladı.Karşı çıkmadım,onu durdurmadım.Ona dönük oturdum,daha rahat sarılmasını sağladım.
Hıçkırıkları yüzünü yasladığı saçlarımın arasında dağıldı.
Mehmet Ali Yiğit'in en savunmasız anı o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtığımda karşımda Mehmet Ali'yi görmek beni çok mutlu etti.En mutlu uyandığım sabahlardan biri bu.Gülümseyerek Mehmet Ali'nin yüzüne baktım.Tuttuğu elimi dudaklarına götürüp minik bir öpücük bıraktı.Yüzümdeki gülümseme genişledi.
Hevesle başımı salladım ve yataktan kalktım.On beş dakika sonra ikimizde hazırdık.Freud'u Nalan ablaya emanet edip arabaya bindik.Arabayı çalıştırmadan önce elimi tekrar öptü.
Yolda ilerlerken telefonumu kontrol ettim.Babam iki mesaj atmış.
-Hülya,iki gün sonra defnedilecek.
Ona göre burada olun,kızım-
-Tamam,baba-
Yine kafamda Mehmet Ali'ye nasıl söyleyeceğimi tarttım.Bugün gerçekten mutlu göründü gözüme.Dün gece birlikte uyuduğumuz için olabilir,düşüncesi bile içimi kıpır kıpır etti.
Daha az önce kardeşinin gerçekliğini öğrenmişken,hislerimi yorumlamak bencillik mi?
"Ne düşünüyorsun?" Gülümseyerek ona baktım. "Hiiç...Yol biraz uzamadı mı?"
"Geldik,beş dakikaya park ederim arabayı"
--------------
Kahvaltı için sipariş ettiğimiz her şey geldi.Çayımı yudumladım.Mehmet'in morali bozulabilir ama söylemem gerek.
"Mehmet" Çatalındakini ağzına attı,tek kaşını kaldırarak baktı. "İki gün sonra cenaze yapılacak...Biletlerimizi alalım" Yavaş yavaş başını salladı. "İçime doğmuş sanırım.Ben de iki güne kadar dönelim,diyecektim"
