The secret girl (Voltooid)

hoofdstuk 32

(POV Skyler)

Ik wil Kay weer de lucht in sturen als iemand mij tegen houd. "Skyler." Hoor ik een zwak stem naast mij. Ik draai mijn hooft richting de stem. Shane kijkt mij gebroken aan. Mijn blik verzacht als sneeuw voor de zon. Ik kom uit mijn trance en kijk hem aan. "Skyler houd op. Je doet hem onnodig pijn." Smeekt hij.

 "Hij viel je verdomme aan! Je bent bijna buiten bewustzijn en dit is erg! Dit is zijn verdomme verdiende loon. Jij weet niks van wat hij nog meer heeft gedaan!" Mijn woede komt weer omhoog. Ik voel hoe ik in een stevige knuffel word getrokken. Ik kijk geschrokken op en voel dan veel gewicht. Shane kan amper staan op zijn benen dus ik moet nu de helft van zijn gewicht dragen. Ongemerkt wijs ik met mijn vinger naar hem en wijs dan een beetje naar boven. Hij komt een klein stukje van de grond. Hij kijkt eerst verschrikt, maar dan snapt die waarom ik dit deed. Ik kon zijn gewicht niet meer houden dus gebruik ik mijn gaven om hem rechtop te houden. 

Ik wenk Caleb om me te helpen. Hij neemt èèn arm over en zo tillen wij Shane naar zijn kamer. Ik wil de kamer uit gaan als Shane mij tegen houd. "Wacht." Hoor ik hem zacht smeken. Ik draai mij rustig om en kijk hem vragend aan. "Bedankt." Gaat hij verder. Niet naar de wonden kijken Sky, niet naar kijken. Dwing ik mijzelf, maar zoals verwacht keek ik er toch naar. Ik schrik als ik naar zijn voorhoofd kijk. Het is gescheurd en er stroom bloed uit. Ik versnel mij naar hem en ga naast hem op het bed zitten.

 "Skyler maak je niet druk." Zegt Shane zwak. "Moet ik mij niet druk maken? Je hebt een f*ckin snee in je voorhoofd."  Shane gaat voorzichtig naar zijn voorhoofd en wanneer hij het lichtjes aanraakt krimpt hij in elkaar van de pijn. Oké sky je kunt dit. Je hebt het al ene keer eerder gedaan zonder dat je het door had. Nu moet je het ook kunnen. Moedig ik mijzelf aan. Ik ga voorzichtig met mijn hand naar zijn voorhoofd. Hij kijkt bang naar mijn hand en wilt weg gaan. "Vertrouw me." Fluister ik zacht. Hij denk even na, maar geeft zich toch over. "Sluit je ogen." Beveel ik hem. Hij sluit gehoorzaam zijn ogen. Ik raak zijn wond aan en ik sluit mijn ogen.

 Alsjeblieft laat dit helpen. Ik wil niet dat hij nog meer pijn krijgt door mij. Hij verdient dit niet. Hij verdient geen pijn. Ik moet hem genezen!

Ik open mijn ogen èèn voor èèn. Ik kijk naar zijn voorhoofd en de wond is dicht. Je ziet de wond niet eens meer. Met een doekje veeg ik het opgedroogd bloed weg. Shane opent voorzichtig zijn ogen en voelt aan zijn voorhoofd. Hij staat op en loopt naar de spiegel Je ziet niks meer van wat er net was. Je ziet zelfs geen schrammetje. Hij draait zich om en trekt mij in een knuffel. Hij begint langzaam rondjes te draaien. Ik lach van plezier. Zo heb ik mij nog nooit eerder gevoeld.

"Is vechtertje weer beter?" Hoor ik iemand lachen in de deuropening. Shane draait zich om naar de stem. Caleb kijkt Shane verward aan. "Hoe? Je gezicht zat onder het bloed en nu zie je zelfs geen schrammetje." Shane kijkt mij kort aan. Ik kijk angstig naar de vloer. Ik heb veel uit te leggen aan onze bende.  

"Skyler je moet iedereen uit leggen wat er daar net was. Ze zijn bang geworden. Shane was de enige die niet wang was. Je ogen waren niet normaal rood. Ik begreep je al niet, maar nu snap ik er helemaal niks meer van. Hoe kan dit? Waar ken je Kay überhaupt van? Hoe kent hij jou? Wat is er allemaal gebeurt waardoor je pure haat had? Iedereen probeerde je te stoppen, maar de enige die je uit je trans kon halen was Shane. terwijl hij het zachtste naar je riep. Nee hij riep niet eens. Hij fluisterde. We willen graag een uitleg." ratelt Caleb aan èèn stuk door.

 Wacht! waar is Kay nu heen? Loopt hij hier nog rond?  "Waar is Kay?" Vraag ik hem. "beneden hoezo?" Zonder te antwoorden ren ik naar beneden. Ik vind hem in de game kamer, alleen.  Wanneer hij mijn voetstappen op merkt draait hij zich om.  Hij kijkt in mijn ogen en ik in de zijne. De zijne stralen nu alleen maar angst uit. Angst voor mij. Ik loop naar hem toe, maar hij staat snel op en wilt weg rennen. Normaal ben ik de gene die weg rent. Als hij langs mij wilt rennen houd ik hem tegen door zijn pols te pakken. Hij schrikt en probeert zich los te trekken. 

"Rustig." Fluister ik. Ik bekijk rustig zijn hele gezicht. Net als bij Shane zie je schamen, maar Kay heeft ook een paar grote blauwe plekken door mij aanpak. Ik wil hem meenemen naar de bank, maar hij verzet zich geen millimeter. Al hij niet wil mee werken dan moet het maar zo.  Ik wijs met mijn vinger en til hem zonder moeite de lucht in. Nu kan hij wel zeggen dat hij vliegt. Hij kijkt mij bang en smekend aan. 

"Rustig ik doe je niks." Ik zet hem neet op de bank . Hij wilt gelijk weer op staan, maar ik houd hem tegen met mijn hand. Hij kijkt mij als nog bang aan. "Sluit je ogen." Fluister ik. Hij schudt 'nee' met mijn hoofd. "Sluit je ogen." Zeg ik nu wat dwingender. Uit angst sluit hij zijn ogen. Ik ga naar zijn hoofd waar de meest ergste wond zit. Ik sluit ook mijn ogen en raak hem voorzichtig aan. 

Ook Kay moet kunnen genezen. Ik had mijzelf niet in de hand. Ook al verdiende hij het. Dit was niet de oplossing. 

Ik open mijn ogen weer en kijk naar zijn voorhoofd. Alles is weg. Je ziet niks meer. "Het spijt me ik hield mijzelf niet in de hand." Ik wil opstaan als zijn stem mij tegen houdt. "Sky wacht." Ik draai mij om en kijk hem aan. "Wat is er?" Vraag ik hem. "Sorry Sky, ik moet dit doen." Ik kijk hem verbaasd aan. wat gaat hij doen.

 Voor dat ik het door heb voel ik zijn lippen op de mijne. Er gaat een steek door mijn hart heen. Ik slaak een pijnlijke gil. Dit doet verschrikkelijk veel pijn. Waarom kan ik hier niks tegen doen? Hij trekt terug en ik begin zwarte vlekken te zien. Ik zak neer op de grond en het laatste wat ik zie is Shane die op mij arend en Kay aan de kant duwt. Dan word plots alles zwart en voel en hoor ik ook niks meer. 

Wat kan ik doen?