The secret girl (Voltooid)

hoofdstuk 68

(POV Syler)

Troy.  Ik kijk hem ongelovig aan en knuffel hem al snel. De tranen lopen uit mijn ogen. Troy fluister rust gevende geluiden en streelt mijn rug. Als ik al wat gekalmeerd ben trek ik mijzelf terug. "Bedankt." Zeg ik zacht. "Ik kan jouw toch niet zomaar laten vallen toch?" Vraagt Troy grinnikend. 

Hij wilt mij neer zetten, maar ik zak gelijk neer op de grond. Er komt een helse pijn vanuit mijn buik. Ik kijk naar beneden en zie het mes nog zitten. Zonder er bij na te denken ruk ik het mes eruit. Ik kerm het uit van de pijn. Troy tilt mij gelijk weer op. Hij begint langzaam te lopen naar huis. Ik leg mijn hand op de wond, maar het doet alleen maar meer pijn. Hij heelt zich niet meer. Ik kijk ongelovig en probeer het nog is. Ik kerm het inmiddels uit van de pijn.

 Troy stopt met lopen en zet mij neer op de grond. Hij ondersteund mij nog wel bij mijn middel zodat ik nog recht overeind blijf. Ik kijk hem verbaasd aan. Hij pakt iets uit zijn zak. Als ik beter kijk is het een touw. Mijn ogen worden groot als ik zie dat hij e om mijn polsen heen wilt doen. Ik probeer weg te rennen, maar door de helse pijn kom ik geen meter. Troy verstevigt zijn grip. Als ik opkijk naar zijn gezicht, zie ik dat hij mij ook aankijkt. Ik kijk bang uit mijn ogen. Troy kijkt kalm uit zijn ogen alsof hij mij daar mee kan kalmeren. Op een of andere manier lukt dat ook. Wat gebeurt hier? Heeft hij zojuist mijn emoties veranderd? Hoe? Wat gaat hij doen met die touwen. Hij pakt mijn polsen vast en bindt die aan elkaar. Ik probeer nog tegen te stribbelen, maar het lukt niet meer. Hij tilt mij weer op in bruidstel en loopt weer verder. Ik kijk hem nog steeds bang aan. 

"Waarom werkt het niet bij jou, nou ja het werkte voor een minuut." Hoor ik hem mompelen. "Wat?" Vraag ik hem met een trillende stem. "Nou meestal als ik die blik naar Nash toe werp hij kalm word, maar bij jou werkt het maar voor een paar minuten." Legt hij uit. "Misschien omdat mijn angst te groot is." Mompel ik zacht tegen mijzelf, maar Troy blijkt het ook te horen. "Hoe bedoel je angst? Je bent toch niet bang voor mij?" Vraagt hij ligt bezorgd. "Ik vertrouw niemand met touwen." Antwoord ik kort af. "Wat?" vraagt Troy door. "Niks." Antwoord ik hem. "Nee vertel." Dringt hij aan. "Ik vertrouw mensen met touwen gewoon niet. Hoe goed ik ze ook ken. Is dat zo moeilijk te begrijpen." Kaats ik terug. Troy lijkt nog steeds niet op te geven. "Vroeger." Is het enige wat ik nog zeg. Troy blijkt het te snappen en houd zijn mond dan ook dicht. 

"Hoe wist je dat ik hier was? En hoe heb je mij kunnen opvangen?" Vraag ik hem uiteindelijk als we al een tijdje aan het lopen zijn. "Op een of andere manier voelde ik dat en mijn lichaam nam het gewoon over. Voor ik weer sprong ik aan de zijkant van de kloof om jou halverwege op te vangen en aan de andere kant weer te landen. " zegt hij simpel alsof het niks was. 

Even later zie ik het huis al in zicht staan. Troy loopt al richting de deur en die word hard opengetrokken. Nash staat gestrest en komt gehaast naar ons toe. Als hij ziet dat ik vast gebonden zit kijkt hij woedend naar Troy. "Waarom heb je haar vast gebonden!" Begint hij plots te schreeuwen. "Ze probeerde haar wond te helen, maar het werd steeds erger. Als ik haar door liet gaan was die wond nog groter dan dit. De wond wilt zich niet meer helen. Toen ik met touw aan kwam werd ze helemaal gek. Ze probeerde weg te rennen, maar door de pijn komt ze niet zo ver. Mijn blik heeft geen invloed op haar zo te merken, dus moest ik haar wel vast binden. Waarom is ze hier zo bang voor. Iets zegt mij dat jij weet waarom." Eindigt Troy. 

Nash kijkt mij even aan en ik schud 'nee' met mijn hoofd als teken dat hij niks mag zeggen. Ik wil er nu niet aan herinnerd worden. "Maak haar gewoon los. Ze vertrouwd dit gewoon niet. Hoe zou jij het vinden al je word vastgebonden en niks kan doen." Zegt Nash en neemt mij over uit Troy's armen. Mijn lichaam verwarmd zich snel op vanwege Nash zijn lichaam's warmte. Troy maakt het touw los en Nash tilt mij naar boven. Hij legt mij neer op het bed en doet mijn shirtje een beetje omhoog. Hij schrikt even als hij mijn wond ziet. 

"Nash ik kan het niet helen. Hoe komt dat?" Vraag ik hem zacht. "Je bent net van een kloof af gegooid en op het nippertje leef je nog. Vind je het gek. Je lichaam is in schok. Hij zal een paar uur niet zo goed meer kunnen reageren. Ik kan proberen het te hele voor je?" Vraagt hij twijfelend. Ik schud 'nee' met mijn hoofd. Hij probeert het nog, maar ik sla hem weg. Nash ziet dat ik het echt niet wil en laat het dan ook. "Ga maar slapen. Je lichaam heeft de rust hard nodig." Raad Nash mij aan. 

 Ik knik en sta langzaam op. Daarna pak een shirt van hem uit de kast. Ik beveel Nash zich om te draaien wat hij ook braaf opvolgt. Ik ga met de rug naar hem toe staat en doe snel mijn kleding uit op mijn onderbroek na. Het shirt doe ik er over aan en ga op het bed zitten. Nash heeft zich inmiddels ook al omgekleed totdat hij alleen nog maar een boxer aan heeft. Ik ga met mijn rug tegen zijn borst aan liggen en Nash doet èèn arm onder mijn zij en een arm over mijn andere zij. (Soort van knuffel) 

Nash pakt met zijn linkerhand mijn rechterhand vast en houd die stevig vast. Met zijn andere hand doet hij het shirt omhoog tot de wond. Mijn ademhaling's tempo versneld wat. Zijn rechterhand legt hij op de wond en ik krimp ligt in van de pijn. Ik kreun zacht van de pijn die momenteel door mijn lichaam heen gaat. Nash sust zacht rustgevende woorden, waar ik op een of andere manier toch rustig van word. Na een tijdje voel ik geen pijn meer en ontspan ik mij. Nash doet het shirt weer naar beneden en legt zich goed. Voor dat ik in slaap val hoor ik hem nog wat zeggen. 

"Slaap lekker Sky. Ik houd van je."