The secret girl (Voltooid)

Hoofdstuk 41

(POV Skyler)

Ik draai mij om en ren snel richting het bos naast de school. Als ze een pistool hebben dan kunnen ze mij wel moeilijk neerschieten daar. Via het bos kan ik ook makkelijk naar ons huis toe.

Ik zet er nog een standje bij en ren nog sneller. Ik heb volgens mij nog nooit zo snel gerend. Ik heb dit bij de trainingen ook geoefend. Achter mij hoor ik dat er een schot word geloosd hier redelijk ver vandaan.

Ik ren de snelste route naar huis en klim sierlijk over het hek heen. Het hek is ongeveer 2 meter dus als ik er eenmaal over ben, ben ik veilig. Als ik veilig op mijn voeten land zie ik ene paar leden van de bende mij raar aankijken. Ik negeer ze en ren zo snel mogelijk naar binnen.

Als ik binnen ben zie ik Shane op de bank zitten. Ik loop snel naar hem toe en als Shane mij opmerkt staat hij op en trekt mij in een knuffel. Ik laat een paar snikken vallen en Shane drukt zich nog dichter tegen hem aan, waardoor ik langzaam moet huilen. Ik laat alles gaan. Ik heb mijzelf daarnet in gehouden en nu pas komt de klap. Jack had mij bijna meegenomen en had ik het oude leven terug.

Als ik klaar ben zie ik dat de rest van de bende om ons heen is gaan staan en iedereen kijkt mij verbaasd aan. De rest weet een deel van mijn verhaal om op zijn hoede te zijn voor de bepaalde personen die mij willen hebben. Ik kijk op en Shane kijkt mij ook vragend aan. Ik weet al wat hij wilt weten. Hij wilt weten wie het was.

Kan ik het je boven vertellen? Het gaat een beetje lastig als de rest zo om ons heen staat.

Shane knikt en trekt mij mee naar boven. Als we boven zijn ploft Shane neer op het bed en trekt mij op zijn schoot. Hij wacht braaf totdat ik het antwoord geef op zijn vraag.

"Dat w-was Jack." Zeg ik snel om er van af te zijn. Shane trekt mij gelijk in een knuffel na dat ik 'Jack' zei.

"Waarom zei je dat ik je vriendje niet was?" Vraagt Shane. Ik zie dat dit hem pijn doet. "Anders had hij je zonder pardon door je hoofd heen geschoten." Zeg ik zacht. "Ik wou niet dat je door mij dood zou gaan. Ik wil überhaupt niet dat je dood gaat." Snik ik. Shane knikt terwijl hij licht angst uit schraalt. Ik snap het wel. Al hij niet naar mij geluisterd had, was hij misschien neer geknald.

"Maar hoe zou hij je gevonden kunnen hebben in zo'n korte tijd?" Vraagt hij zich af. "Daar was ik ook al een antwoord voor aan het zoeken." Shane duwt mij weer een stukje van mij af om mijn gezicht te zien. Ik zie een traan over zijn wang lopen. Mijn hand gaat naar zijn wang om traan weg te halen. Shane pakt plots mijn pols en houd het voor zich. Hij verplaatst zijn hand om naar mijn pols te kijken. ik kijk hem niet begrijpend aan, maar laat hem doen wat hij ook doet.

"Euhm Shane? Wat ben je aan het doen?" "Een chip." Mompelt hij. "Wat?" Vraag ik hem voor verduidelijking. "Je hebt een chip in je pols. Je moet hier nu weg!" Zet Shane en trekt mij al omhoog. Ik kijk hem nog steeds niets begrijpend aan. Als we op de trap lopen gaat Shane plots schreeuwen.

"Caleb haal de spullen voor een chip. Alles!" Roept hij. Caleb komt naar de hal met een grote tas. "Waarvoor heb je dit nodig gast?" Vraagt hij niets begrijpend. "Jack had Skyler bijna mee genomen bij school. Vandaar dat ze weg was. vandaar dat ze net zo van streek was. Jack heeft haar kunnen vinden door een chip in haar pols. Ik moet die er uit halen, maar niet hier. Hij zal gelijk naar deze locatie gaan en haar hier zoeken. We moeten ver weg naar een afgelegen huis. Hij zal dan in verwarring komen en in die omgeven oenen. Als hij de chip nu volgt zal hij denken dat Skyler hier even uitrust en hem in de val wilt lokken." Deelt Shane zijn plan.

Shane trekt mij mee naar de auto en gaat zelf aan de bestuurders kant zitten. Ik kijk naar mijn pols en je ziet inderdaad een chip. Waarom heb ik dit nooit eerder opgemerkt?

"Misschien kan ik zorgen voor kortsluiting bij de chip zodat we hem ergen kunnen verstoppen zodat Shane op die locatie gaat zoeken? Mijn gaves zijn een soort van stroom stoten. dat moet de chip overbelasten en uit vallen. Als de stroomstoten weg zijn zal hij weer aan gaan. Die tijd gebruiken wij om die chip te begraven." Stel ik voor.

Shane knikt goedkeurend en rijd na dertig minuten ee soort van pakeer plaats op en we stappen de auto uit. "Hier verderop is een huisje." Deelt Shane mee. We lopen er naar toe en Shane beveelt mij te gaan zitten. Hij gaat achter mij zitten met zijn benen lang mij. Hij pakt mijn pols en zegt dat ik een gaven moet gaan gebruiken. Ik focus mij op een takje en laat die zweven. Shane pakt een soort speciaal tangetje en zet die op de chip.

"Dit kan een beetje pijn doen. Blijf sterk." Deelt hij zacht mee. Ik voel iets scherps in mijn pols dringen en daarna voel ik dat de chip er uit word getrokken. Ik voel me een beetje lichtjes worden, maar probeer mijn ogen open te houden. Mijn hand had ik al terug getrokken door te weinig kracht.

Shane bind zo snel mogelijk een doek om mijn pols om het bloed tegen te houden die er nu uit stroom. Als ik naar mijn pols kijk word ik misselijk. Ik houd mijn ogen moeilijk open en leun naar achter tegen Shane aan.

"Skyler? Gaat het wel?" Ik wil antwoorden, maar er komt geen woord uit.

Wat is er aan de hand. Ik ben plots zo zwak? Het leek wel of de chip al mijn energie met zich mee trok. Ik laat mijn hoofd naar achter vallen en kan mijn ogen niet meer open houden.

"Skyler." probeert Shane nog, maar ik val al weg.