The secret girl (Voltooid)

hoofdstuk 47

(POV Skyler)

Ik word wakker en het is donker om mij heen. Waar ben ik? Wat is er allemaal gebeurt. Waar is Nash? Leeft hij nog? Hij moet hier zijn ik voel het. Hij kan niet dood zijn. Hij mag niet dood zijn. Ik wil op staan, maar er komt een hevige pijn scheut door mij heen. Ik schreeuw het uit ban de pijn. er word ene deur geopend en mijn ogen worden groot als ik zie wie er staan. 

"Nash!" Schreeuw ik. Ik sta op en negeer de pijn. Ik stort mij in zijn armen. "Rustig, ik ben hier. Er gebeurt je niks." Sust hij in mijn oor. Plots komt de pijn weer terug. Ik slaak een zachte kreun van de pijn. Nash tilt mij op en legt mij weer op het bed neer. "Wat is er allemaal gebeurt?" Vraag ik hem door de pijn heen. 

"Je hebt mijn leven gered. Als jij dat mes niet had gegooid was ik nu dood en was jij weer in de handen van Jack." Zegt hij stil. "Dank je." Zegt hij er nog achterna. "Ik moet jouw bedanken. Als jij niet op Kyle en Jack was afgestormd waren wij er allebei geweest." Zeg ik en trek hem in een knuffel. "Waar zijn we eigenlijk?" Vraag ik hem. "Mijn huis. Ik wist niet waar jij woonde en je wonden moesten schoon gemaakt worden. Het kan hier en daar nog pijn doen, maar dat is logisch." Ik knik ter bevestiging.

 "Heb jij nog iets gehad? Hebben ze beschoten? Gesneden?" Vraag ik hem. "Ik hem alleen maar een klein sneetje op mijn arm." Zegt hij en doet zijn mouw langzaam omhoog. Dat is verdomme geen sneetje! Doet dit hem niks? Ik pak zijn pols en houd zijn arm voor mij.

 "Skyler." Prevelt Nash van de pijn. Ik wil met mijn hand er over gaan en Nash houd mij tegen. Ik zeg niks en probeer er dichter bij te komen. Ik ben alleen nog maar gefocust op zijn arm.  Hij is van zijn onder arm tot ongeveer de helft van zijn boven. Dat is geen sneetje. En al helemaal niet als die èèn centimeter diep is.  Ik moet er voor zorgen dat die heelt. 

Als ik nu discussie met hem ga voeren weet ik gewoon dat ik verlies. En ik ga hem niet weer zoenen. Straks gebeurt er weer het zelfde als hiervoor. Hij is dan net geen wolf geweest, maar alsnog kan ik niet voorzichtig genoeg zijn. Ik ga dichter tegen hem aanstaan. Misschien gaat dit helpen. 

Ik doe alsof ik hem ga zoenen en ga met mijn hoofd dichter naar hem toe. Hij merkt het op en buigt naar me doe. Als er ene centimeter tussen ons zit draai ik ons snel om waardoor ik boven op lig en houd zijn rechter pols vast. Nu kan hij mijn pols in ieder geval niet meer pakken. Hij kijkt mij verward aan. Als hij ziet dat ik zijn wond wil aanraken doet hij zijn arm helmaal boven zijn hoofd waar ik net niet bij kan. Ik lig nu helemaal over hem heen en probeer er bij te komen.

  Ik kruip wat verder naar boven en kom er bij, maar Nash kan mij nu heel makkelijk van zich af duwen wat hij nu ook doet. Ik lig nu onder hem en wilt nog steeds naar zijn wond. Hij doet zijn arm achter zijn rug en grinnikt naar mij. "Je kunt toch niet winnen. Je krijgt hem toch niet." "Laat mij je verdomme gewoon helpen." Zucht ik geïrriteerd. "Nee want dat kost je te veel energie." Zegt hij kalm. "Niet waar. Daar had ik net anders geen last van." Zeg ik verward tegen hem. Ik voelde mij gewoon het zelfde als ik iemand zijn wond heelde.

 "Je merkt het pas te laat. Als je het nodig hebt. Als je genoeg energie had kon je de tweede kogel ook nog tegen houden. Je reflexen hadden het zelf moeten regelen. Niet je hoofd. Je had als je mij niet had geheeld die tweede kogel makkelijk kunnen vermijden. Doordat je een stuk van jouw energie aan mij geeft om het te helen reageren je reflexen later. Je merkte de kogel te laat op waardoor die je raakte. Dus nee je mag mij niet helpen." Zegt hij.  "Maar we zijn nu niet in gevaar dus ik kan het makkelijk hebben. Ik heb toch zo mijn energie we-" verder kan ik mijn zin niet afmaken, omdat Nash zijn lippen op de mijne doet. 

Van de schrik blijf ik stil liggen. Nash merkt de spanning op en kust mij teder en voorzichtig. Ik kus hem voorzichtig terug, bang dat hij zijn controle verliest. Hij merkt op dat ik bang begin te worden. Hij trekt terug en kijkt mij teleurgesteld aan en went dan zijn blik van mij af. 

"Je bent nog steeds bang." Concludeert hij. "Ik ben hier altijd al bang voor geweest door Jack." Zeg ik zo stil mogelijk, zodat hij het misschien niet hoort. Nash kijkt mij gelijk aan na die zin. "Wat?" "Niks." Zeg ik iets te snel. "Skyler vertel het." Zegt hij doordringend. Iets verteld me dat k het moet vertellen en er niet onder uit kom. Ik heb geen keus. "Jack heeft mij voor een paar maand terug bijna 3 jaar gebruikt voor zijn b-behoefdes." Stotter ik. Zijn ogen worden iets donkerder wat mij bang maakt. Hij begint zwaarder en sneller te ademen.

 Wat gebeurt er? Neemt zijn wolf het weer over? Hij pakt mij polsen stevig vast en doet die boven mij hoofd. Hij begint kusjes te geven in mijn nek en bijt ook af en toe zachtjes in mijn vel wat mij rillingen op levert. 

"Nash alsjeblieft stop. Je maakt me bang." Zeg ik zacht en gebroken. Je hoort mijn stem gewoon afbreken van de angst. Nash negeert het en gaat gewoon door. Hij scheurt mijn shirt kapot en gaat met zijn handen over mijn buik heen. Op een of andere manier doet het geen pijn, maar ik ben wel doods bang. Ik adem angstig in en uit. Zijn handen gaan langzaam omhoog. 

"Nash!" Schreeuw ik nu harder met al mijn wanhoop in mijn stem te horen.