She and her Personifications

Kabanata 18

Visayas' attitude towards me nowadays leaves me flabberghasted. Pati nga rin sila Luzon at Mindanao. Hindi sila napakali at tinanong si Visayas.

Visayas or he would like to call himself Victor as an alias, grinned at his fellow continents at hindi sinagutan yung tanong nila.

Lagi kong pinagmasdan si Visayas- I mean si Vic ; parang hirap nga itong isanay...

Pinagmasdan ko siya habang nag tugtog sa kanyang gitara. Kumurap ako nang tumigil siya. Tumingin siya sakin at agad akong lumingon sa kanan at nag-ayos sa mga gamit sa mesa. Medyo kumakabog ang puso ko ng walang dahilan at humihingal ako medyo.

Inakala ko nga na baka hindi guro ako sanay na ganito siya.

Ramdam kong ang titig niya sakin at tumugtog uli. Bumuntong hininga ako.

After yung nangyari, lagi naman siya kausapin ako ng iba't ibang bagay at katulad yung unang pagkikita namin nag jojoke ito at nagmumukhang tanga sa harap namin.

It's kinda... refreshing? I don't know. Masyado kasi higpit ang tensyon simula nang bumalik ako dito sa Pilipinas at mas lalo na awkward kami sa isa't isa.

Pero lumipas naman yan at medyo okay na aming relasyon ngayon.

Yung problema nga lang ay ako. Ako yung problema.

Lagi akong nauutal, nahihinayang at mas lalo nga iniiwasan ko siya kapag lumapit siya sakin.

Alam ko medyo selfish nga ako pero hindi ko maiwasan itanong ano tong nararamdaman ko ngayon? Ano nga ba?

At eto naman ngayon parang dinidistansyaan niya ang sarili niya sakin. Ramdam akong paghihinayang muli at pagtataka kung bakit biglang nagiiba yung pakikitungo sakin.

Dahil nga ba sa sinabi niya na gusto niya ang attitude ko pero hindi yung pagkaignorante sa mga bagay?

Anong ibig niyang sabihin na ignorante ako?

"Yo Mira!"

Ginulat naman ako ni Luzon nang bigla niya akong tinakip.

"Ginulat mo ako, Luz!" Hingal ko sabay lagay kamay sa dibdib ko.

"Aray naman! Hindi naman ako multo ah." Ngumuso siya bago bumulong siya sa tenga ko.

"Why are you so jittery nowadays?"

Napayuko at umiling.

"Hindi ko alam."

He snickered.  Hinila niya ang braso ko papunta sa labasan.

"Samahan mo ako sandali."

Napakurap ako ng marami,"H-Ha?! Teka saan tayo pupunta?"

Palihim kong sumulyap kay Vic pero wala naman siya doon.

"Basta." Base sa tono niya parang may binabalak ito.

**

"So dito nga ba?"

"Oo what do you expect?"

"Sigurado ka ba?" Tinignan ko siya ng maigi.

"Oo nga. Bat nga kulit mo?" Napakamot siya sa batok.

Umiling ako.

"Luz-"

"Luigi Zonagra kasi." He reprimanded.

I sighed.

"O sige. Luigi, anong lugar ito?"

"Playground." Pa inosente siyang sabi.

"At anong klasing playground ito?"

"Hmm... Playground para sa mga bata?"

"Exactly." Pumikit ako para hindi na ako masyado mainis.

Napapalibutan kami ng mga bata na naglalaro sa damuhan at sa putik. At halos lahat sila nakatitig samin.

"Aw cmon Mira." Umakbay siya sakin.

"You've missed my point. May sense kasi pag dinala kita dito."

" Okay." Umupo ako sa isang swing.
"Ano ba kasi y-OOOOAAAAAHHHHHHHHH!!!"

Bigla niyang itulak ang swing at napaikot ako. Langhiya kang hilangang lupa!

Pasigaw akong pasigaw nang hinigpit ko ang paghawak ko.

It slowed down at natapos na ang nakakahilong nagikot!

Lahat nakikita ko ay umiikot at hirap akong tumayo maayos. Yinugyog ko ang ulo ko hanggang nawawala na medyo, saka ko binatukan yung kasama ko.

"Kainis ka Luzon!" Patuloy akong paghampas sa kanya.

"Aray!" Patuloy siyang nagpailag sa mga hampas ko. "May sense yung pinangagawa ko eh!"

"Sense sense ka dyan! Itulak nga kita dyan! KAINIS!"

Hinampas at sinuntok ko siya habang galit akong nagmumura sa kanya.

At yung hilagang lupa? Ayun tumatawa ng parang nasisiraang bait!

"HAHAHAHAHAHHAHAHHAHAHAHAH" Tumatawa siya sabay tulo ng luha niya sa kakatawa hanggang wala na akong lakas pag hampasin pa siya.

Baliw talaga to! Tsk.

"Hah..." Humihingal siya at tumatawa.

"I'm glad I get to see the Miracle when we first met."

Napatingin ako sakanya. Lumungkot ako bigla nang malaman ko anong ibig niyang sabihin. Tiningnan niya ako at umupo siya sa damo. Tumabi naman ako sakanya at tumingin sa mga batang naglalaro habang malapit na mag alas sinko sa hapon.

"Have I... worried you guys that much?" Bumulong ako.

"Nah. Rather worry. I felt pressured." He fiddled with his hands.

"Usually, Visayas is the comic relief. Me just being boring me and our younger brother Mindanao being intelligent, calm and mature. He just like being goofy and not being serious."

"It's not that I blame you for changing Visayas attitude sometime ago." He stared off space momentarily.

"He's the eldest among us. He has a lot of experience among the three of us too." He paused.

He stared at me and smiled.

"Well my point is, even though there are some things that are life changing, remember there are those three personifications who would help you out."

I smiled back saka ako tumingin sa baba.

"Who am I exactly Luzon? Why do I have to meet you guys?  Who are actually my parents?"

Pumikit ako.

"What is your purpose being here?"

Ramdam kong tumayo siya. Idinilat ko ang mata ko at inilahad niya ang kamay niya sa harap ko.

"Some things are better yet unexplained kahit may karapatan mong malaman ang sagot."

Ngayon ko pala nalaman na tahimik na pala ang playground at kami nalang ang nandito.

Biglang umihip ng malamig ng hangin sa aming direksyon. Napapikit ako at doon ko nakita uli yung kumikinang na metal.

May nakikita akong di kanais-nais na imahe. Ramdam ko lumuluwa yung mata ko at narinig ko yung boses nya na sobrang ginaw.

" I was waiting for you. Your dog will soon come to you... to me."

The man I saw had platinum blonde hair and had dangerously violet eyes. His sneering smile left me vigorless and I blackened out.

**
Ako lang ba or sini ship ko sila Mira at si Luzon hahahahhahahahha leave a vote and comment nga pala (matagal ko na talaga ginawa ko to hahahhaha)