'Ο τελευταίος χτύπος' #Wattys2016

Κεφάλαιο 34 ( 25 Φεβρουαρίου 6:00 π.μ 2015)

Είμαστε όλοι στο αεροδρόμιο και περιμένουμε την πτήση μου. Ο κ.Μπίλ μου εξηγεί για τελευταία φορά τι θα κάνω όταν φτάσω. Θα με περιμένουν τρία άτομα στο αεροδρόμιο για να μου δείξουν την σχολή και θα με πάνε στην εστία μου,θα με ξεναγήσουν γενικά στον χώρο.
-Τα πείραμε όλα; μορομάντυλα, χαρτοπετσέτες,αντισιπτικά; Τα έβαλες στη τσάντα σου;
-Ναι μαμά. Όλα είναι καλά, μην αγχώνεσαι γιατί, αγχώνομαι και εγω.
-Έχεις δίκαιο. Τα χρήματα ,σου τα έδωσε ο μπαμπάς;
-Ναι απο χτές! Μην ανησυχείς!
Η μαμά έχει φρικάρει που θα φύγω, σίγουρα και ο μπαμπάς αλλά δεν το πολύ δείχνει! Τα κορίτσια είναι μαζί με τον Νέιθαν, τον αδερφό μου, τον Κώννο, τον Κώστα και τον Γιάννη. Συνέχεια έχει κατεβασμένο το κεφάλι και ρίχνει κανά δυό ματιές προς το μέρος μου.
-Η πτήση δύο είκοσι ένα για Αγγλία να επιβιβαστεί.
Ακούμε να λέει μια φωνή στο μεγάφωνο γι'αυτό πλησιάζουμε. Περνάω απο τον έλεγχο και αποχαιρετάω τα παιδιά και τους γονείς. Τα κορίτσια κλαίνε και κλαίω μαζί τους. Θα μου λύψουν πάρα πολύ όλοι τους!
Πλησιάζω στο αεροπλάνο και ήδη τους έχω χάσει απο το οπτικό μου πεδίο. Κάθομαι στη θέση μου, δίπλα στο παράθυρο, βγάζω τα ακουστικά μου και βάζω την μουσική να παίζει.
Σε λίγο, έρχεται ένα κορίτσι και κάθεται δίπλα μου. Μου χαμογελάει, της χαμογελάω και εγω.
-Γεια σου!
Μου λέει.
-Γεια σου.
Λέω.
-Πως σε λένε;
-Μαρία εσένα;
-Έλεν.
-Χάρηκα για την γνωριμία Έλεν.
-Και εγω Μαρία!
Η Έλεν φοράει τα ακουστικά της και κλείνει τα μάτια της. Κάνω το ίδιο.
Το αεροπλάνο απογειώνεται και νιώθω σαν να βρίσκομαι σε κάποιο γρήγορο παιχνίδι του λούνα παρκ που σε ανεβάζει πάνω και νομίζεις πως τότε θα πεθάνεις.Όλα είναι τόσα μικρά, τόσο φωτεινά, τόσο μαγεικά!
Το αεροπλάνο προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Αγγλίας και όλοι βγαίνουμε έξω. Ψάχνω να βρω τρία άτομα να κρατάνε ένα χαρτί με το όνομα μου, μα δεν βλέπω τίποτα. Αποφασίζω να μπω ξανά μέσα στο αεροδρόμιο και κάθομαι σε μια καρέκλα. Παίρνω τηλέφωνο τη μαμά, τα κορίτσια και τον Γιάννη και ξανά βγαίνω έξω.
Επιτέλους! Βλέπω τρία παιδιά που κρατάνε χαρτί με το όνομα μου. Τους πλησιάζω.
-Γεια σας παιδιά εγω είμαι η Μαρία.
-Ωω γεια σου Μαρία εγω είμαι η Μαργαρίτα απο εδώ ο Δημήτρης και ο Έντουαρτ για συντομία Έντ.
Και μόλις γυρνάει ο Έντ και βλέπω το πρόσωπο του, χάνω τα λόγια μου! Είναι ο Έντ απο την κατασκηνώση, ο Έντ που τόσο αγαπούσα, που χάθηκε ξαφνικά αλλά έχω το γράμμα του ακόμη. Είναι ο Έντ! Δεν το πιστεύω έχει γίνει πιο όμορφος! Τα καστανόξανθα μαλλιά του έχουν σκουρίνει λίγο και το σώμα του είναι τόσο γυμνασμένο! Τα μάτια του δεν μπορώ να τα καταλάβω αλλά σίγουρα είναι ακόμη γαλάζια εκτός αν φοράει φακούς επαφής! Δεν το πιστεύω! Έχω μείνει άναυδη! Τον κοιτάζω, με κοιτάζει και δεν μιλάει κανείς! Με καταλάβαι; Κατάλαβαι ποια είμαι; Θέλω να του πω πως είμαι η Μαρία! Απο την κατασκήνωση, μου είπες πως με αγαπάς και πως δεν θα με ξεχνούσες ποτέ! Τι έγινε Έντουαρτ; Έντ; με γνώρισες; ΕΓΩ ΕΊΜΑΙ!
- Μαρία καλύτερα να πάμε στις εστίες! Σίγουρα θα λατρέψεις την σχολή! Και ότι χρειαστείς εμείς είμαστε εδώ για εσένα!
Μου λέει ο Δημήτρης. Κουνάω το κεφάλι μου και τους ακολουθώ στο αμάξι τους. Ο Έντ πηγαίνει στη θέση του οδηγού, ο Δημήτρης συνοδηγός και εγω με την Μαργαρίτα πίσω. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα! Θέλω να τον αγκαλιάσω, θέλω να ακούσω την φωνή του μα δεν μιλάει.
-Λοιπόν Μαρία... σε κάθε εστία κοιμούνται τέσσερα άτομα. Αγόρια, κορίτσια , με έναν τοίχο σαν πόρτα που ξεχωριζεί την πλευρά των αγοριών απο των κοριτσιών. Τα μαθήματα σου είναι φιλολογία, χορός, μουσική και θέατρο σωστά;
-Ναι!
-Άρα θα είσαι μαζί μου στην εστία γιατί είμαι μόνη μου!
-Α ωραία!
Λέω και χαμογελάω.

Η σχολή είναι πολύ μεγάλη! Έξω υπάρχει παντού πράσινο. Δέντρα και κάτω γρασίδι! Οι εστίες είναι απο την αριστερή πλευρά ενώ, οι αίθουσες μαθημάτων απο την δεξιά. Υπάρχουν γήπεδα: ποδοσφαίρου, βόλευ, μπάσκετ και κλειστό γήπεδο με παγοδρόμιο για χόκευ και πατινάζ. Είναι υπέροχο!
-Πως σου φαίνεται;
-Φοβερό! Το λάτρεψα ήδη και είμαι σίγουρη πως θα είναι όλα υπέροχα!
-Χαίρομαι.
Λέει ο Δημήτρης! Όλοι μας κουβαλάμε απο δύο βαλίτσες μου και πηγαίνουμε προς την εστία μου.
-Εγώ πάω να φέρω φαγητό απο την τραπεζαρία.
Λέει ο Έντ και γυρνάω γρήγορα να τον κοιτάξω. Με κοιτάει και χαμογελάει αμυδρά.
Μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο το οποίο είναι υπέροχο. Υπάρχουν δύο γραφεία, δύο κρεβάτια, δύο βιβλιοθήκες και στη μέση του δωματίου υπάρχει ένας τοίχος που μοιάζει με χαρτί, το οποίο αν το σπρώξεις λίγο περνάς στην απέναντι πλευρά, που είναι των αγοριών.
-Θα σας αφήσω να τα πείτε και να τακτοποιήσεις τα πράγματα σου.
-Εντάξει Δημήτρη!
Μόλις φεύγει ανοίγω την βαλίτσα και τοποθετώ τα πράγματα μου στη ντουλάπα που είναι κάτω απο το κρεβάτι.
-Τι θες να κάνουμε μετά;
-Ε... δεν ξέρω! Θες να δούμε το πρόγραμμα των μαθημάτων;
-Αμέ! Την τρίτη αρχίζουν τα μαθήματα. Τι βαρετό!
-Εντάξει έχουμε ακόμη τέσσερις μέρες!
-Όντως! Οπότε θα περάσουμε πολύ ωραία!
-Τα μαθήματα μας είναι στα Ελληνικά σωστά;
-Μερικά... κάποια υπάρχουν μόνο στα Αγγλικά γιατί είναι λίγα τα παιδιά απο Ελλάδα που συμμετέχουν σε αυτό το μάθημα. Δηλαδή, χορό και θέατρο θα κάνεις με άγγλους καθηγητές και θα είναι παιδιά απο διάφορες χώρες ενώ, μουσική και φιλολογία θα κάνεις σε μια μικρή αίθουσα με έναν άγγλο καθηγητή που μιλάει ελληνικα και κάνει το μάθημα στα ελληνικά επειδή υπάρχουν πολλά παιδιά που είναι απο την Ελλάδα και θέλουν αυτό το μάθημα.
-Μια χαρά! Τελειώσα! Πάμε να δούμε το πρόγραμμα;
-Ναι πάμε!
Φτάνουμε στα γραφεία με τους πίνακες ανακοινώσεων που έχουν και το πρόγραμμα. Ψάχνω να βρω το δικό μου και μόλις το βρίσκω πηγαίνω να μου το δώσουν εκτυπωμένο να το έχω. Το ίδιο κάνει και η Μαργαρίτα.
Μετά έρχεται ένα παιδί και την χαιρετάει.
-Hi Margaret! How are you?
-Fine you?
-I'm fine!
-Would you like to come to my party tonight ?
-I don't know. If Mary wants then we will come!
-Okay see you around
-See you Jahson!
-Ποιος ηταν αυτος;
-Ο φίλος του αγοριού μου. Μας κάλεσε σε πάρτυ απόψε. Θες να πάμε;
-Δεν ξέρω. Είμαι λίγο κουρασμένη. Αν είμαι οκ μετά πάμε!
-Θες να πάμε τώρα σε μια καφετέρια εδώ κοντά;
-Φυσικά! Θέλω έναν καφέ τώρα.