'Ο τελευταίος χτύπος' #Wattys2016

Κεφάλαιο 14 ( 5 Φεβρουαρίου 14:15 μ.μ 2015)

-Σε λίγο πλησιάζει ο χορός του σχολείου...
-Ναι.
Μου απαντάει η Γιάννα αδιάφορα.
-Ρε Γιαννα πρέπει να βρεις συνοδό.
-Δεν θέλω!
-Γιατί ρε;
Της λέω ρουφώντας απο το κρύο μιλκ ξεικ μου με γεύση φράουλα.
-Δεν ξέρω... δεν θέλω!
-Θα έρθεις όμως σωστά;
-Ναι...εσυ πως πάει με τον Γιάννη;
-Όλα μια χαρά. Να σου πω θα με βοηθήσεις να φτιάξω την πίστα;. Να βρούμε τι καρέκλες να βάλουμε, τι εφέ στην πίστα και γενικά το θέμα με τον φωτισμό.
-Ρε γιατί να τα κάνεις εσυ;
-Πρωτιμάς η Γεωργία; Αν θα τα κάνει αυτη θα είναι ένας χορός που έχει σχέση με γουρούνια και πεταλούδες.
-Όχι ρε εντάξει!
-Τι όχι; Μόνη της το είπε.
-Καλά τότε θα σε βοηθήσω.
-Πάμε;
-Πάμε.
Έτσι φεύγουμε απο το coffe dream και πηγαίνουμε στο σούπερ μαρκετ. Μπαίνουμε στο αμάξι της μητέρας μου και την αφήνω να οδηγήση αυτη γιατί, εγω δεν έχω πάρει ακόμη το δίπλωμα. Τον άλλον μήνα θα αρχίσω. Φτάνουμε στο σούπερ.
παίρνουμε ένα καρότσι και αρχίζουμε με τον διάδρομο 5 που είναι τα πατατάκια και οι σοκολάτες. Αρπάζουμε κάμποσα πακέτα και κάποιες σοκολάτες,μετά πάμε στον διάδρομο 8 που είναι το αριέλ.
-Να πάρω σκόνη ή υγρό;
- Πιο βολεύει;
-Η σκονή.
-Τότε πάρε σκόνη!
-Οκευ!
Τελειώνουμε απο το σούπερ και πηγαίνουμε στο μαγαζί με φωτιστικά. Παραγγέλνω κάποια ήδη ντισκόμπαλας για τον χορό και πέρνουμε και κάποια μικρά,κινούμενα,πολύχρωμα φωτάκια. Στην συνέχεια, πηγαίνουμε στο TrEffeShow για να πάρουμε καπνούς που βγαίνουν απο το πάτομα. Τελικά παραγγείλαμε για την βραδιά έναν ιδικό που θα μας αλλάζει τα εφέ ανάλογα με το τραγούδι και στη πίστα αλλά και στον τοίχο.
-Εεε δεν έκλεισα Dj!
-Η Χριστίνα δεν θα έκλεινε;
-Ναι αλλά μετά ο κ. Κρετσίδης μου ειπε πως εγω δεν θα το ξεχνούσα.
-Και μετα λες εμένα! Α ρε Γιάννα!
-Πες μου ποιον να φωνάξω;
-Τον Kaser ή τον Sav!
-Και οι δυο καλλοί είναι.
-Το ξέρω.
-Ο Sav νομίζω έφυγε Los Angeles.
-αλήθεια; κρίμα!
-Ναι...
Αργότερα πήγαμε σε ένα τυπογραφείο να του πούμε για τις προσκλήσεις. Βασικά τι προσκλήσεις; Βιβλίο καλύτερα. Ήταν ένα μικρό βιβλίο με 5 σελίδες το εξώφυλλο μαύρο με άσπρα γράμματα να γράφει 'Σχολικός χορός έτος 2015' Μετά ανοίγεις το βιβλίο και σου έχει τον DJ Kaser σε μια ασπρόμαυρη φοτωγραφία και λέει δίπλα ' DJ KASER οδηγός της βραδιάς' στην άλλη σελίδα έχει την φοτωγραφία του μαθητή και δίπλα λεει το όνομα του και την ημέρα,ώρα,οδό του χορού. Στο πιστόφιλο έχει ένα μικρό ποιηματάκι και κάτω να γράφει 'Σε περιμένουμε♡' .

-Είμαι πολύ κουρασμένη. Μήπως να μην φτιάξουμε ακόμη το σχεδιάγραμμα για το που θα είναι το κάθε τι;
-Συμφωνώ.
Ήδη η Γιάννα με είχε φέρει σπίτι μου.
-Δεν θα μπεις;
-Πρωτιμό να πάω για ύπνο!
-Καλά. Θα τα πούμε!
Πέρνω όλες τις σακούλες απο το αμάξι και μπαίνω μέσα. Τακτοποιώ τα πράγματα και βάζω όσα είναι για το χορό στο δωμάτιο μου. Ο Νέιθαν κάθεται στον καναπέ και πρωσπαθεί να γράψει κάτι.
-Ειιι τι κάνεις;
-Γεια Μαρία! Πρωσπαθώ να γράψω τραγούδι.
-Για ποιον;
-Απλά.
-Α ενταξει. Καλή επιτυχία
-Thankes!
Αναιβαίνω στο δωμάτιο μου και ακούω μουσική. Μπαίνω στο facebook αλλα βαριέμαι αμέσως και κλείνω το laptop. Σχεδιάζω στο μυαλό μου την αίθουσα του χορού για να έχω ήδη μια ιδέα στο μυαλό μου για το πως θα βάλω τα πράγματα... Αρχίζω να βαριέμαι και πέρνω το μεγάλο κουτί αναμνήσεων απο το ντουλάπι και ξεκινώ να αγγίζω πολλά παλιά μου πράγματα.
Σε λίγο βρίσκω ένα μικρό κοχύλι και θυμάμαι πως μου το είχε δώσει ο Έντουαρτ στην κατασκήνωση;
Άραγε πως είναι τώρα; Τα μαλλιά του να έχουν καστανήσει ή είναι ακόμα καστανόξανθα;
Άγγιξα το κοχύλι απαλά και το έσφυξα στις δυο μου παλάμες σαν κάτι ιερό. Νομίζω μου λύπει. Βασικά δεν ξέρω αν νιώθω κάτι γι'αυτον. Έχω 2 χρόνια να τον δω και έχω πλέων, τον Γιάννη!
Καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν απο τα μάτια μου. Οι αναμνήσεις εκείνου του καλοκαιριού έχουν στοιχιώσει το μυαλό μου και δεν μπορώ και δεν θέλω να σκεφτώ κάτι άλλο. Θέλω μονάχα να δω εκείνον και να ζήσω ό,τι είχα ζήσει τότε. Σκάβωντας μέσα στο μεγάλο κουτί βρήκα ένα σημείωμα που είχε αφήσει ο Έντουαρτ κάτω απο το μαξιλάρι την τελευταία μέρα της κατασκήνωσης...
~ Λοιπόν γεια σου Μαρία. Ο Έντουαρτ είμαι ή όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι ο Εντ. Αύριο δεν θα ξανά ειδωθούμε. Σου γράφω για να έχεις κάτι απο εμένα και να θυμάσαι αυτα που περάσαμε μαζί. Εγω δεν θα τα ξεχάσω ποτέ και να ξέρεις πως πάντα θα είσαι η πρώτη μου αγάπη και ότι θα σε έχω πάντα σε ένα σημείο μέσα στην καρδιά μου. Ελπίζω να ξανά ειδωθούμε κάπου και αυτό που έγινε φέτος να ξανά γίνει σύντομα. Θα μου λύψεις πολύ. Δεν μπορώ να το χονέψω πως δεν θα σε ξανά δω! Δεν μπορώ να χονέψω τίποτα απο όλα αυτά... Απλά θα μου λύψεις πολύ ρε γαμότο! Να θυμάσαι πως πάντα είσαι και θα είσαι για εμένα το μοναδικό φωτεινό αστέρι μέσα στις νύχτες μου... Σε αγαπάω! Δεν θα σου πω αντίο γιατί θα σε ξανά δω είμαι σίγουρος... οπότε, Καληνύχτα!~
Τώρα κλαίω. Κάθε φορά που θα διαβάζω αυτό το γράμμα θα κλαίω.
Μακάρι να ήξερα τι κάνει τώρα. Έχω το τηλέφωνο του αν ισχυει ακόμη αλλά ποτέ δεν το πείρα. Μα ούτε εκείνος με πείρε. Έτσι, κατάλαβα πως με έχει ξεχάσει και τον ξέχασα και εγώ. Αλλά, μόλις έρχεται καλοκαίρι ξανά θυμάμαι και ξανά κλαίω με καυτερά δάκρυα.
{Θυμάσαι τον Έντουαρτ;}
Στέλνω στην Μαρία.
{Τον Έντ απο την κατασκήνωση;}
{Ναι.}
{Ξεχνιέται τέτοιος κούκλος; και βασικά ήταν το αγόρι σου... }
Κοιτάζω ξανά και ξανά το μήνυμα της Μαρίας και συνέχεια μένω στις λέξεις το αγόρι σου.
{Ναι ήταν! Βασικά και τώρα είναι δεν έχουμε πει αντίο ακόμη}
{Μαρία είσαι καλά;}
Μου στέλνει η φίλη μου και απευθείας βλέπω να μου τηλεφωνεί. Δεν το σηκώνω. Δεν έχω όρεξη να ανοίξω το στόμα μου.
{Καλά είμαι. Συγγνώμη που δεν απαντώ αλλά δεν μπορώ να μιλήσω δυνατά τώρα}
{Α καλά. Θα τα πούμε πρέπει να πάω μαγαζί}
{ΟΚ.}