'Ο τελευταίος χτύπος' #Wattys2016

Κεφάλαιο 23( 14 Φεβρουαρίου 11:30 π.μ 2015)

- My baby it is morning now. I know that you won't to live your bed but,I want to take you from your bedroom and I want to kiss you again.... Love you,love you,you...Μαρία ξύπνα...
Τον ακούω τόση ώρα που μου τραγουδάει με την κιθάρα και πραγματικά έχει υπέροχη φωνή. Ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω να κάθεται δίπλα μου με ένα κόκκινο μεγάλο τριαντάφυλλο.
Τεντώντονομαι λίγο και χαμογελάω.
-Καλημέρα Γιάννη...
-Καλημέρα Μαρία, νομίζω πρέπει να σηκωθείς για να πάμε μια βόλτα ίσως;
-Ναι πολύ θα το ήθελα,ωραία μυρίζει το τριαντάφυλλο...Πως μπήκες εδώ;
-Απο το παράθυρο. Είναι 14 σήμερα και είπα να σε ξυπνήσω έτσι...
Μόλις καταλαβαίνω πως όντως είναι 14 σηκώνομαι απότομα και κοιτάζω προς το γραφείο μου. Η τσάντα με το δώρο του Γιάννη είναι εκει οπότε όλα καλά!
-Ναι δεν το ξέχασα, το κατάλαβα..
Λέω ψέματα και εκείνος το καταλαβαίνει και αρχίζει να γελάει.
-Εντάξει ίσως και να το ξέχασα!
-Αυτό δεν φένεται καθόλου.
Μου λέει και ξανά γελάει, έπιτα μου δίνει ένα φιλί και με σηκώνει απο το κρεβάτι.
-Λοιπόν που θα με πας;
-Θα δεις... Νομίζω θα σου αρέσει.
-Χαίρομαι. Τώρα αν μπορείς βγες έξω να αλλάξω.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι
-Με ντρέπεσαι;
-Όχι...
-Τότε;
-Πω απλά γύρνα! Μπορεις τουλάχιστον να γυρίσεις;
-Καλά
Μου λέει και αρπάζω τα καινούργια μου ρούχα και απ'ότι κατάλαβα έξω φυσάει πολύ δυνατά οπότε καλά έκανα που αγόρασα αυτά τα ρούχα.
-Εντάξει,μπορείς να γυρίσεις τώρα.
-Ωραία.
Χτενίζω τα μαλλιά μου,βάζω μάσκαρα,πέρνω το δώρο και πηγαίνουμε στον προορισμό μας.
-Λέω να περπατήσουμε.
-Αν είναι κοντά δεν έχω πρόβλημα γι'αυτό.
Του λέω και γελάει. Έχει υπέροχο χαμόγελο. Ταιριάζει απόλυτα με το όμορφο πρόσωπο του και τα χείλη του πέρνουν ακριβώς το τέλειο σχήμα για αυτό το γέλιο. Δεν έχω ιδέα γιατί μου αρέσει τόσο πολύ. Ξέρω πως σε μερικά κορίτσια φένεται άσχημος και σε άλλα φένεται κούκλος,σε εμένα απλά φένεται ο όμορφος Γιάννης και απλά τον αγαπάω οπότε μου φένεται υπέροχος σε ό,τι και να κάνει.

-Έχουμε ακόμη πολύ;
Τον ρωταω καθώς περπατάμε στους δρόμους με τα χέρια μας ενωμένα.
-Όχι άλλο λίγο.
-Ωραία
Του χαμογελάω και εκείνος μου ανταπωδίδει το χαμόγελο.
-Είσαι τόσο όμορφη Μαρία, με κάνεις να νιώθω πολύ ωραία. Μου αρκεί να είσαι δίπλα μου ώστε, να σε νιώσω τόσο κοντά μου.
Χομογελάω στα λόγια του και του δίνω ένα γρήγορο φιλί εκείνος ,σηκώνει τα πλεγμένα χέρια μας και φιλάει το δικό μου.

Σε λίγο, φτάνουμε σε ένα παλιό εργοστάσιο,το οποίο δεν έχει τίποτα μέσα. Τον κοιτάω ανήσυχα γιατί, το να με φερει σε ένα παλιό εργοστάσιο δεν είναι αυτο που φανταζόμουν.
-Δεν φτάσαμε ακόμη.
Μου λέει και ξανά γελάει.
-Ευτυχώς!
Τωρά γελάει δυνατά...
-Χαίρομαι ,που ξέρω ότι αν σε έφερνα εδώ δεν θα έκρυβες καθόλου το οτι απεχθάνεσαι αυτό το μέρος.
-Ναι νομίζω πως δεν θα το έκρυβα.
-Ω είσαι τόσο γλυκιά
Μου λέει με ειρωνικό ύφος και εγω απλά γελάω σιγανά.
Περνάμε μέσα απο πολλές πόρτες του εργοστασίου και φτάνουμε στην μεγάλη,σκουριασμένη πόρτα που μας περιμένει.
Ο Γιάννης την ανοίγει σιγανά και όταν ανοίγει η πόρτα βλέπω αυτό που δεν περιμενα να δω.
Το πάτωμα καθρεφτίζει απο την καθαριότητα, οι τοίχοι είναι απαλά βαμμένοι στο χρώμα του ροζ, μπαλόνια που γράφουν Χρόνια πολλά, σε αγαπώ είναι κρεμασμένα στους διάφορους πάγκους με φαγητό, η μικρή πίστα είναι στολισμένη με ροδοπέταλα και κεριά,ο φωτισμός είναι απαλός ώστε, ταιριάζει με τα χρώματα του υπόλοιπου χόρου.
-Καλωσήρθες στον δικό μας χορό.
Ο Γιάννης με κοιτάει και εγω απλά δεν μπορώ να σταματίσω να χαμογελάω.
-Γιάννη ειναι πολύ όμορφα όλα...
-Ήξερα πως θα σου αρέσει!
Μου λέει και το χαμόγελο νικητή κυριαρχεί στο πρόσωπο του.
Το all of me, ξεκινάει να παίζει και εκείνος μου αρπάζει το χέρι και με πηγαινει στην μικρή πίστα.
-Όχι που θα άφηνα τον Κώστα να χορέψει μαζί σου το δικο μας τραγούδι.
-Χαίρομαι που δεν συναίβει αυτό..
Τα χέρια του ταξιδεύουν στη μέση μου και εγω ακουμπώ το κεφάλι μου στο στήθος του και εκείνος αρχίζει να τραγουδά κοιτώντας τα μάτια μου και αρχίζω να τραγουδώ και εγώ κοιτώντας τα δικά του.

Πλέον, έχουμε φάει πολλες σοκολάτες κυρίως lacta και τώρα καθόμαστε δίπλα στο παράθυρο και βλέπουμε την βροχή.
-Ελπίζω η Μαριανθή με τον Νέιθαν να είναι καλά στο νησί, βρέχει αρκετά!
-Καλά θα είναι, λογικά έχουν φτάσει εδω και ώρα.
-Ναι...
-Λοιπόν, αυτό είναι για εσένα.
Βγάζει ένα μικρό κουτάκι απο την τσέπη του και μου το δίνει. Το ανοίγω και αντικρίζω το όμορφο βραχιόλι που γράφει ~You are my beat~ με καλλιγραφικά γράμματα.
-Σε αγαπάω.
Του λέω και τον παίρνω αγκαλιά.
-Χαίρομαι που σου αρέσει.
Τώρα του δίνω το δικό μου δώρο. Μεχρι να βγάλει το ζελοτέιπ απο την σακούλα άγχος με έχει κυριεύση. Θα του αρέσει; Αν δεν του αρέσει θα μου το πει; Άντε άνοιξε το! Αυτος ο κύριος που το τύλιξε έτσι, πραγματικά δεν ξέρει να τυλίγει δώρα! Και καθώς σκέφτομαι ο Γιάννης ήδη το έχει ανοίξει και αγγίζει την ξύλινη κιθάρα απαλά με τα χέρια του...
-Ξέρεις τι; Δεν περίμενα στα δεκαοχτώ μου χρόνια να αγαπάω έναν άνθρωπο τόσο πολύ, που να έχω την ανάγκη να ειναι κάθε μέρα και κάθε στιγμή μαζί μου. Σε ευχαριστώ για το καταπληκτικό σου δώρο, είμαι πολύ τυχερός που σε έχω Μαρία.
-Ούτε εγω περίμενα στα δεκαέξι μου χρόνια που σε λίγο θα γίνουν δέκαεπτά να αγαπήσω τόσο πολύ. Λένε πως δεν καταλαβαίνουμε τι ειναι αγάπη απο αυτή την ηλικία και πάντα συμφωνούσα μαζί τους, όμως τώρα• Τώρα μπορώ να τους διαψεύσω! Γιατί έχω αγαπήση ήδη.
Με παίρνει στην αγκαλιά του και με φιλάει τριφερά και είμαι ευγνώμον που απλά με αγκαλιάζει!

Η μέρα μου περνάει με τον Γιάννη. Μέχρι να σταματίσει η βροχή αποφασίζουμε να κάτσουμε σε αυτό το εργοστάσιο, ξαπλωμένοι στο σκληρό πάτωμα... Τουλάχιστον έχει ωραια μυρωδιά! Οι ωρες περνάνε. Έχει φτάσει απόγευμα και ο Γιαννης έχει κοιμηθεί δίπλα μου εγω, ξύπνησα μόλις και αρχίζουν οι ψυχάλες ξανά.
-Γιάννη θα ξανά βρέξει. Καλύτερα να φύγουμε είμαστε με τα πόδια....
-Μμχχχ
-Γιάννη ξύπνα
Του λέω ήρεμα δίνωνταε του ένα φιλί. Εκείνος τεντώνεται και με φιλάει.
-Λέω να πάρουμε ταξί. Αποκλείεται να αποφύφουμε την βροχή με τα πόδια.
Ωχ Οχι ταξί. Πραγματικά δεν θέλω! Τώρα ειναι και οι μέρες που άρχισα να ξεχνώ το όλο θέμα της απαγωγής.
-ΤαΞί; Προτιμώ να περπατήσω στην βροχή.
-Μαρία τωρα είμαι μαζί σου δεν θα σου βάλει κανένα άρωμα ο ταξιτζής τώρα.
-Ίσως έχεις δίκαιο αλλά φοβάμαι γιατί, αρχίζω να τα θυμαμαι.
-Μην ανυσηχείς θα σου κρατάω το χέρι σε όλη την διαδρομή.
-Καλά!
Του λέω... Μέχρι να έρθει το ταξί περιμένουμε 1 ώρα γιατί, ο οδηγός δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται το εργοστάσιο.
Τέλος πάντων, μας βρίσκει και μπαίνουμε μέσα. Οι σταγόνες τις βροχής χτυπούν στο παράθυρο και εγω είμαι πολυ σφιγμένη. Ο Γιάννης μου κρατάει το χέρι και μου χαιδεύει τα μαλλιά αλλά δεν μπορω να ηρεμίσω.
Το ταξί μετακινίται αργά στους βρεγμένους δρόμους διότι, γλυστράνε πολύ και το χέρι του οδηγού μετακινείται στο ραδιόφωνο... Ο Γιάννης μου κρατάει το χέρι και μου ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλά. Το ραδιόφωνο ανοίγει και εγώ νιώθω μια μικρή ζαλάδα... Βλέπω το χερι του οδηγού να κλείνει την μύτη του και μυρίζω ξανά αυτό το άρωμα απο το ραδιόφωνο. Τα μάτια μου κλείνουν και μπορώ να δω πως του Γιάννη έχουν ηδη κλείσει.