'Ο τελευταίος χτύπος' #Wattys2016

Κεφάλαιο 30(21 Φεβρουαρίου 10:30 π.μ 2015)

Έφτασε η μέρα λοιπόν για αυτό το πάρτυ. Το πάρτυ των γεννεθλίων μου και το πάρτυ που αποχαιρετάω τον κόσμο μου εδώ, για να πάω στην Αγγλία σε μόλις τέσσερις ημέρες!
Καθάρισα το σπίτι και το διακόσμησα με τα πράγματα που είχα αγοράσει. Ξέρω είναι ακόμη νωρίς για την έναρξη του πάρτυ άλλα δεν μπορώ να περιμένω! Θέλω να πάω ετοιμαστώ αν και είμαι σίγουρη πως μόλις φορέσω τα ρούχα μου θα τα λερώσω οπότε, καλύτερα ας μη τα βάλω.
-Όλα έτοιμα;
-Ναι μαμά.
-Το κέτερινγκ τι ώρα θα έρθει;
-Στις οχτώ.
-Τόσο αργά;
-Ρε μαμά στις εννιά το πάρτυ αρχίζει. Μία ώρα πριν είναι μια χαρά!
-Καλά. Όπως θες!
-Εμείς πηγαίνουμε. Θα τα πούμε!
-Ναι!
-Άντε καλά να περάσετε.
Μου λέει ο μπαμπάς και φεύγουν απο το σπίτι. Ο Νέιθαν κατεβαίνει κάτω μαζί με τον Κων.
-Χρόνια πολλά Μαρία!
-Χρόνια πολλά αδερφούλα!
Μου λένε και με αγκαλιάζουν.
-Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά!
Λέω με την σειρά μου.
-Τα κορίτσια τι ώρα θα έρθουν;
-Στις έξι.
-Ωραία!
Λένε και οι δύο και τα χαμόγελα γρήγορα ενφανίζονται στα όμορφα πρόσωπα τους!
Τρώω μαζί τους και πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Μιλάω στο facebook με τα παιδιά και γράφω ευχαριστώ σε όλα τα ατόμα που μου έχουν ευχηθεί. Οι ώρες περνάνε ευτυχώς για εμένα και λέω να αρχίσω να ετοιμαστώ.
Φοράω την μαύρη μου φούστα και το φλοράλ κορμάκι με ανοιχτή πλάτη,ξελύνω τα κοτσιδάκια μου ώστε, τα μαλλιά μου να είναι μπούκλες και βάφομαι ελάχιστα.
Τα κορίτσια έχουν έρθει. Η Μαρία αυτήν την στιγμή μιλάει με τον αδερφό μου,η Μαριάνθη με τον Νέιθαν,η Γιάννα και η Δέσποινα με βοηθάνε σε κάτι τελευταία πράγματα.
-Ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα δώρα σου!
Έτσι λοιπόν πέρνω,όλα τα πακέτα δώρων και αρχίζω να τα ανοίγω σιγά,σιγά. Στο πρώτο πακέτο υπάρχει μια κορνίζα με την φωτογραφία μου και της Μαρίας. Είναι πολύ ωραία στολισμένη και ευχαριστώ την Μαρία για το υπέροχο δώρο της. Μετά, ανοίγω της Δέσποινας. Μια μπλούζα που γράφει : Σε αγαπάω Μαρία μου,χρόνια σου πολλά! Είναι μέσα στο κουτί και την δοκιμάζω αμέσως. Την ευχαριστώ και εκείνη πολύ. Το διπλανό κουτί είναι του Γιάννη. Υπάρχει ένα μικρό κουτάκι το οποίο μέσα έχει ένα όμορφο αρκουδάκι που γυρίζει και λέει χρόνια πολλά. Του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και τον ευχαριστώ. Μετά, ανοίγω το δώρω της Μαριάνθης°το βιβλίο Χωρίς Ελπίδα είναι μέσα στο κουτί και την ευχαριστώ. Της Γιάννας το δώρω είναι ένα κολάν με μια μπλούζα και του αδερφού μου με τον Νέιθαν μια τούρτα. Τους κάνω όλους από μια αγκαλιά και πηγαίνω να ανοίξω την πόρτα.
Το κέιτερινγκ ήρθε και τα παιδιά με βοηθάνε στο στήσιμο των φαγητών. Βάζω το συντριβάνι σοκολάτας κοντά στην πισίνα και δίπλα τοποθετεί ο Κων τον πάγκο με τα αναψυκτικά,τους χυμούς,τα ποτά και τα πλαστικά ποτήρια. Στα αριστερά του συντριβανιού βάζουμε τα πατατάκια,τα σάντουιτς,τα χοτ ντογκ,τα κρφτεδάκια,τα διάφορα φρούτα και τα πλαστικά πιάτα. Μπροστά απο το συντριβάνι σοκολάτας βάζουμε τα κρεατικά,τις πατάτες και τις σαλάτες.
Όλη η αυλή απο την μεριά της πισίνας είναι περιτρυγιρισμένη με τα φαγητά. Απέναντι απο την πισίνα έχουμε βάλει τα πράγματα για χορό και τραγούδι. Η ώρα είναι ήδη 9 και σιγά,σιγά τα παιδιά μαζεύοντε.
Ο Αλέξανδρος,η Πηνελόπη και η Βάσω έχουν έρθει και κάθοντε μαζί μας κάτω στο γρασίδι. Λέμε διάφορα ώσπου έρχονται και τα υπόλοιπα παιδιά. Ο Χρήστος,ο Γιώργος,ο Κώννος, ο Στάθης, ο Μάνος, ο Αντρέας, η Κική, η Ευριδίκη, ο Νίκος και ο Θοδωρής είναι πλέον ανακατεμένοι μέσα στο σπίτι.
Η μουσική ανάβει και όλα μας τα σώματα αρχίζουν να κινούνται με τον ρυθμό της μουσικής. Ο Μάνος με πλησιάζει και χορεύει μαζί μου.
-Λοιπόν σήμερα θα το κάψουμε! Φεύγεις απο Ελλάδα και άσε που γίνεσαι 17!
-Ναι!!! Θα γίνει χαμός. Ήδη γίνεται δηλαδή! Χάρηκα που ήρθατε!
-Εννοείτε ρε. Δεν θα ερχόμασταν στα γεννέθλια της κολλητής μας;
Με ρωτάει και μου χαρίζει ένα όμορφο χαμόγελο. Ο Μάνος είναι απο αυτά τα παιδιά που αμέσως λες πως είναι όμορφα. Αμέσως λες πως θέλεις να τα κοιτάς για ώρες. Έτσι ήταν κάποτε και με εμένα αλλα μου πέρασε.
Ο Γιάννης πλησιάζει και φέρνει το χέρι του γύρω απο την μέση μου.
-Γεια σου φίλε!
Του λέει ο Μάνος.
-Γεια ποιος είσαι;
-Γιάννη απο εδώ ο Μάνος. Φίλος μου απο το γυμνάσιο και Μάνο απο εδώ ο Γιάννης το αγόρι μου.
-Ωω φίλε χάρηκα! Μπράβο Μαρία μου επιτέλους έχεις αγόρι!
-Ναι επιτέλους έχω.!
Του λέω και γελάμε. Ο Γιάννης δεν φένεται να το βρίσκει αστείο και απλά μας παρακολουθεί.
-Άντε τα λέμε πάω να πιο λίγο μπύρα. Χάρηκα για την γνωριμία φίλε.
-Επίσης!
Του απαντάει ξερά ο Γιάννης.
-Μαρία μου επιτέλους 17! Χρόνια σου πολλά μωρό μου. Θα μου λείψεις τόσο υπερβολικά πολύ!
-Και σε εμένα θα λείψεις!
Τον αγκαλιάζω και μετακικούμαι προς την Βάσω που χορεύει με την Δήμητρα.
-Πως είστε κορίτσια;
-Μια χαρά!! Πω τρελό πάρτυ!
-Χαχα ευχαριστώ!
Λέω και φεύγω και απο αυτές. Περνάω κάθε φορά γύρω από τον καθένα για να ρωτήσω αν θέλουν κάτι. Σε λίγο χτυπάει το κουδούνι και με το ζορί το ακούω και πάω να ανοίξω.
-ΧΡΟΝΙΑΑ ΠΟΛΛΑΑΑ!!!
Φωνάζει ο Κώστας με ένα τεράστιο χαμόγελο. Με αρπάζει στην αγκαλιά του και μου δίνει στο μάγουλο πολλά φιλιά.
-Σε ευχαριστώ!
Του χαμογελάω και πέρνω το δώρο του.
-Αν δν σου αρέσει πες μου το.
-Εντάξει φίλε μου! Πέρασε να διασκεδάσεις.
-Θα διασκεδάσω σίγουρα!
Λέει μου δείνει ένα τελευταίο φιλί στο μάγουλο και κατευθύνεται προς την πισίνα.
Κοιτάζω όλα τα παιδιά που χορεύουν με ένταση απο μακρυά και τώρα το μυάλο μου μπαίνει σε σκέψεις. Γιατί να τους αφήσω; Θέλω πραγματικά να πάω στην Αγγλία; Εξάλλου περνάμε τόσο όμορφα εδώ! Κάθομαι κάτω στο γρασίδι και σηκώνω το κεφάλι μου προς τον ουραννό. Είναι μαύρος,με πολλά φωτεινά αστέρια και το φεγγάρι λαμπειρίζει. Όμορφη είναι απόψε η νύχτα. Αυτός ο ουραννός σε ταξιδεύει,μαζί με τα χιλιάδες αστέρια!
-Καλά είσαι;
-Ναι Μαριάνθη!
-Τι σκέφτεσαι; Δικό σου πάρτυ είναι. Σήκω να χορέψεις!
-Ξέρεις πόσο πολύ θα μου λείψετε;
-Νομίζω πως μπορώ να φανταστώ.
Νιώθω τα μάτια μου υγρά.
-Είμαι σίγουρη πως μπορείς. Σας αγαπάω όλους πάρα πολύ ιδίως εσας τις τέσσερις. Είστε οι αδερφές που δεν έχω και ωχ θέε μου θα μου λείψετε.
Την αγκαλιάζω σφυχτά και ξεσπάω. Ξανά σηκώνω το κεφάλι μου στον όμορφο,χειμωνιάτικο ουραννό και αισθάνομαι καλύτέρα.
Η Μαριάνθη με σηκώνει και με μετακινεί ως την "πίστα".
-Οοοοοοοο
Φωνάζω και η Μαρία,η Γιάννα
και η Δέσποινα ,έρχονται μαζί μας. Μπαίνουμε και οι πέντε μας σε ένα κύκλο και χοροπηδάμε μανιακά στον ρυθμό της τραπ μουσικής που έχει βάλει ο Dj.
-Πάμεεεε!!!Να αναίβουμε!!!
-Ωωωωωω δώσεεεεε!!!
Τσιρίζει η Γιάννα με την Μαρία.
-Χρόνια πολλααααααα!!!!!
-Κλείνω 17 και τρελαίνομαι αυτήν την στιγμή! Σας λατρεύω!!!
-Καιιι εεεεεεεε δώσε δώσε να σε βλέπω να δίνεις!
Τσιρίζουμε όλες μαζί και κάνουμε πραγματικά σαν μεθυσμένες χωρίς να έχουμε πιει το οτιδήποτε.
Ο Κώστας μας πλησιάζει κρατώντας πέντε ποτήρια σφυνάκια και δείνει ένα στην καθεμία μας. Το πίνω γρήγορα αν και δεν μου αρέσει το ποτό, σήμερα σκοπεύω να πιω πάραα πολύ!
-Να μπω στον κύκλο;
-Ναι ναι μπες!
Του λέει η Γιάννα.
-Και τώρα κορίτσια μου, μετά απο το ένα ποτηράκι σφυνάκι νομίζω πως πρέπει ο κύκλος να πάει πιο γρήγορα!
Μας λέει και επιταχύνει την ταχύτητα του κύκλου μας. Σε λίγο, ο Γιάννης, ο Νέιθαν,ο Αλέξανδρος, ο Κων,ο Γιώργος, η Κική και ο Θοδωρής μπαίνουν μέσα στην ομάδα μας.
-Τρελαινόμαστε όλοι!!
-Νόμιζω πως θέλω και άλλο ποτόοο!
Τσιρίζω και ο Μάνος μου φέρνει το τέταρτο ποτήρι σφυνάκι.
-Σε ευχαριστώ!
-Δεν κάνει τίπορα κορίτσι μου!
Λέει και κλείνει το μάτι!
-Θέλω βότκα! Τώρα όλο το μπουκάλι!!!!
Φωνάζει ο Αλέξανδρος και οι υπόλοιποι γελάμε!
-Πιος με διαγωνίζετε στο βαρελάκι της μπύρας;
Ρωτάει ο Στάθης και ο Νέιθαν συμφωνεί μαζί του. Τότε ο κύκλος μας χαλάει και όλο το πάρτυ μεταφέρεται στο πίσω μέρος της πισίνας που το βαρελάκι της μπύρας μας περιμένει. Πρώτος πηγαίνει ο Στάθης. Βάζει το στόμα του μέσα στο σωλινάκι και με το τρία τα παιδιά τον σηκώνουν πάνω. Ο Στάθης στέκεται πάνω απο το βαρέλι δίνοντας όλο του το βάρος στα χέρια, τα οποία κρατούν το βαρέλι για να μην πέσει. Τα μάγουλα του κοκκινίζουν και βγάζει το στόμα του απο τον σωλήνα. Αφήνει τα χέρια του και πέφτει κάτω στο γρασίδι.
-Φίλε το αίμα μου σίγουρα μου ήρθε στο κεφάλι.
Λέει παραπατώντας.
-3 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα άντεξες.
Του λέει η Δήμητρα.
-Νέιθαν πρέπει να τον περάσεις για να βγεις νικητής.
Ξανά λέει η Δήμητρα και εκείνος κουνάει καταφατικά το κεφάλι του.
Ο Νέιθαν με την σειρά του βάζει τον σωλήνα στο στόμα του όπου η μπύρα κυλάει απο το βαρέλι και τοποθετεί τα χέρια του στις άκρες του βαρελιού για να κρατηθεί. Με το τρία τα παιδιά τον σηκώνουν και όλο το βάρος του σώματος του μεταφέρεται στα χέρια. Προσπαθεί να ανασαίνει αλλά δεν γίνεται γιατί, αν βγάλει το στόμα του απο τον σωλήνα θα χάσει. Καταπίνει αργά σε αντίθεση με τον ρυθμό που κυλάει η μπύρα μέσα στον σωλήνα. Πλησιάζει τα 47 δευτερόλεπτα και τον βλέπω πως θέλει να τα παρατήσει.
-Έλα Νέιθαν μπορείς!
Τον εμψυχώνο. Προσπαθεί να μου χαμογέλασει καταπίνωντας και άλλη μπύρα. Πέρασε το 1 λεπτό και τα 16 δευτερόλεπτα και συνεχίζει. Τα παιδιά χτυπάνε παλαμάκια και ο Στάθης τον κοιτάει με αγωνία.
-Νέιθαν!!! Μωρό μου μπορείς!
Του φωνάζει η Μαρίανθη και εκείνος φένεται να την ακούει εφόσον βάζει και άλλη δύναμη στα χέρια.
-Έλα άλλα 20 δευτερόλεπτα. Άντεξε για ισοπαλία.
Φωνάζει ο Γιώργος. Και ναι. Ο Νέιθαν περνάει τα 3 λεπτά και τα 43 δευτερόλεπτα φτάνοντας στα 4 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα. Βγάζει το στόμα του απο τον σωλήνα, πέφτει κάτω στο γρασίδι και η Μαριάνθη τρέχει πάνω του να τον φιλήσει.
-Συγχαρητήρια αδερφέ με κέρδισες!
Ο Νέιθαν του γελάει και όλοι τους πηγαίνουν πάλι προς την πίστα. Εγω κάθομαι ξανά στο γρασίδι με γεμάτο πιάτο απο τα σάντουιτς και τα κεφτεδάκια και με ένα ποτήρι μπύρα.
-Θες παρέα;
-Εννοείτε!
Γελάω στο Κώστα και κάθεται δίπλα μου.
-Λοιπόν πως περνάς;
-Τέλεια! Εσύ;
-Φυσικά και τέλεια!
-Να σου πω κάτι;
-Πες μου!
-Θέλω να κανω και εγω το βαρελάκι με την μπύρα. Εξάλλου δικό μου πάρτυ είναι και ο δικός μου αδερφός το αγόρασε.
-Κάνε λοιπόν.
-Ο Γιάννης δεν με άφησε. Μου λέει δεν θα αντέξω και μετά τα χέρια μου θα πονάνε και θα μεθύσω πιο πολύ με τόση μπύρα.
-Εσυ θες να το κάνεις;
-Πολύ!
-Τότε μην ακούς τον Γιάννη!
-Σωστά λες! Θα με βοηθήσεις;
-Ναι ρε.
Με σηκώνει,βάζει το χέρι του στον ώμο μου και με τραβάει κοντά του.
-Λοιπόν θα βάλεις τα χέρια σου εδώ και μετά θα σου σηκώσω τα πόδια άλλα δεν θα στα κρατάω γι'αυτό το βάρος σου θα πάει στα χέρια.
-Εντάξει.
Προσπαθώ να κρατήσω καλά το βαρέλι, βάζω τον σωλήνα στο στόμα μου και ο Κώστας μου σηκώνει τα πόδια. Μόλις τα αφήνει η μπύρα ισχωρεί μέσα στο στόμα μου με πολύ γρήγορο ρυθμό και τα χέρια μου κουράζοντε σχεδόν αμέσως! Τα μάτια μου κοιτάνε το βαρέλι και το αίμα μου έχει μετακινηθεί στο κεφάλι.
-Μαρία τι κάνεις;
Ακούω τον Γιάννη και τώρα ήδη είναι δίπλα μου. Δεν αντέχω και βγάζω το στόμα μου απο τον σωλήνα και πέφτω κάτω.
-Είσαι καλά;
Ρωτάει ανήσυχος. Πέρνω μπόλικες ανάσες και του λέω ναι.
-Σου είπα να μην το κάνεις.
-Ήθελα γι'αυτό δεν μπορείς να μου λές τι να κάνω.
Ο Κώστας μας κοιτάει και χαμογέλαει.
-Έκανες 21 δευτερόλεπτα. Για αρχάριο και ειδικά για ένα αρχάριο κορίτσι είναι πολύ καλό.
-Ρε βλάκα εσυ της είπες να το κάνει;
-Ναι. Γιατί ήθελε.
-Μπορείς να τον αφήσεις;
Λέω στον Γιάννη γιατί έχει αρπάξει τον Κώστα απο το πουκάμισο του.
-Ξέρεις τι; Βαρέθηκα να μου τα χαλάς όλα! Ακόμη και στο ίδιο μου το πάρτυ. Την ημέρα που υποτίθεται πρέπει να είμαι χαρούμενη εσύ θέλεις να παίξεις ξύλο!ε όχι!
Φωνάζω νευριάσμενη και κουρασμένη απο το πολύ ποτό και μπαίνω με γρήγορο βήμα μέσα.
Αυτός με αρπάζει απο το χέρι και με γυρίζει στο μέρος του. Ενώνει τα χείλη του με τα δικά μας και για μια στιγμή θέλω να τον αφήσω να με φιλάει τόσο έντονα μα μετά επανέρχομαι και τον σπρώχνω πίσω.
-Συγγνώμη εντάξει; Δεν ήθελα να στο χαλάσω αλλά τώρα είσαι περισσότερο μεθυσμένη και τα χέρια σου πονάνε σωστά;
Μόλις το λέει ο πόνος των χεριών μου βγαίνει στην επιφάνεια.
-Όχι! Κάνεις λάθος! ΔΕΝ ΠΟΝΆΩ.
Του φωνάζω για να δει πως έχει άδικο.
-Αλήθεια; τότε να πάμε να συνεχίσεις το παιχνίδι με το βαρέλι.
Μου λέει ειρωνικά.
-Πάμε!
Του λέω με τον ίδιο τόνο και τρέχω προς το βαρέλι.
-Κώστααα σήκωσε με!
Του φωνάζω και εκείνος κουνάει το κεφάλι καταφατικά. Μα τι κάνω; Τα χέρια μου πονάνε ηδη πολύ για ακόμη έναν γύρω. Ο Κώστας με σηκώνει και νιώθω τον πόνο. Πέφτω κάτω αμέσως.
-Είδες; Πονάς!
Φωνάζει ο Γιάννης.
-Ναι ρε πονάω!
Του φωνάζω.
-Μπορούμε να περάσουμε καλά απόψε;
Με ρωτάει και με πηγαίνει μέσα στο σαλόνι. Ξαπλώνουμε στο καναπέ και φιλιόμαστε για λίγο.
-Είμαστε έλεος!
-Το ξέρω μωρό μου.
Μου λέει και γελάμε.