'Ο τελευταίος χτύπος' #Wattys2016

Κεφάλαιο 9( 31 Ιανουαρίου 03:00 π.μ 2015)

-Μαρία ξύπνα
Ακούω αυτόν τον ψύθυρω εδώ και 3 λεπτά. Βαριέμαι να σηκωθώ μα ποιος είναι τέτοια ώρα;
-Γιάννη; Τι θες τώρα;
-Ένα φιλάκι.
-Ο αδερφός μου που είναι;
-Κοιμάται... θα μου κάνεις ένα φιλάκι τώρα;
-όχι
-Γιατί;
-Γιατί άκουγα κάτι κορίτσια να είναι μαζί σας. Μήπως τις φίλησες; Ποιες ήταν;
-Δεν ήρθαν εδώ κορίτσια και όχι δεν φίλησα κανένα κορίτσι.
-Μην μου λες ψέματα!
Φωνάζω λίγο και τον γρατζουνάω στο στήθος καταλάθος.
-Δεν σου λέω ψέματα!
- Συγγνώμη για την γρατζουνιά. Συγγνώμη που είμαι γκρινιάρα αλλά δεν θέλω να μου λες ψέματα και μάλλον είδα κάτι στον ύπνο μου. Συγγνώμη εε.
- Ρε Μαρία δεν πειράζει εγω σε θέλω έτσι όπως είσαι. Εσένα. Με όλα τα ελλατώματα σου ας είναι και η ζήλια και ο θυμός, με όλα τα λάθη σου, με το χιούμορ,με τις συνήθειες σου. Με όλα. Απλά σε θέλω, όπως είσαι.
-Αχ ρε Γιάννη πόσο σε αγαπάω.
Τον αρπάζω απο το γκρι του φανελάκι και νιώθω τους κοιλιακούς του και του δίνω ένα απαλό φιλί.
-Τόσα λόγια για ένα μικρό φιλί;
-Αχα!
-Έλα άλλο ένα και θα φύγω.
Τότε του δίνω άλλο ένα φιλί και μόλις τελειώνουμε δεν τον αφήνω να φύγει τον πέρνω αγκαλιά και τον χαιδεύω φιλόντας τα χείλη του.
-Αυτά είναι!
Με κάνει να γελάσω και πλέων του δίνω το τελευταίο φιλί λέγοντας καληνύχτα και εκείνος κάνει το ίδιο.

Όταν πλέων, ξημερώνει ο Κωνσταντίνος ξυπνάει εμένα και την Μαριάνθη για πρωινό. Μαγειρεύει σαν τον μπαμπά μου οπότε, όλο το σπίτι μυροίζει απο τις λιχουδιές του.
Φτάνουμε στο τραπέζι και αντικρίζω με την Μαριάνθη τον Νέιθαν με ποδιά και σκάμε στα γέλια!
-Που το βρήκατε το αστείο girls;
-Πουθενά!χαχαχ
Λέει η Μαριανθη και συνεχίζουμε να γελάμε.
Καθόμαστε στο τραπέζι και ξεκινάμε να μασουλάμε τα σαλάμια με τα τυριά πριν καν καθήσουν οι άλλοι.
-Τρώτε χωρίς εμάς;
-Ναι μας έποιασε πείνα
-Άραγε γιατί!
Μου ψιθυρίζει η Μαριάνθη και κοιτάει εμένα και τον Γιάννη και εκείνος της χαμογελάει.
-Σήμερα θα κάνουμε ένα μικρο πάρτυ φώναξε τις φίλες σου και εγώ τους δικούς μου φίλους και όποιος άλλος θέλει να έρθει καλοδεχούμενος!
-Ωραία!
-Cool!
Μετά απο το πρωινό μαζεύαμε το σπίτι εγω η Μαριάνθη και ο Νέιθαν ενώ, οι άλλοι δύο πήγαν να αγοράσουν αναψυκτικά. Καθώς ξεσκόνιζα τα ράφια με τα CD βρήκα ένα βραχιόλι που δεν το είχα ξαναδεί ποτέ μου. Ήταν ροζ και είχε πάνω δύο αρχικά Δ.Π.
-Νέιθαν μήπως αυτο το βραχιόλι είναι δικό σου;
-Όχι γιατί;
-Δεν ξέρω ποιανού είναι εσύ Μαριάνθη;
-Δεν έχω ιδέα.
-Καλά δεν πειράζει θα ρωτήσω τον Κωνσταντίνο μόλις έρθει.
Έβαλα το βραχιόλι στην τσέπη του τζιν μου και παρατήρισα πως ο Νέιθαν κοίταζε την Μαριάνθη τόσο χαρούμενα και τόσο γλυκά. Αυτό το παιδί τελικά είναι πολύ όμορφο.