'Ο τελευταίος χτύπος' #Wattys2016

Κεφάλαιο 10 ( 1 Φεβρουαρίου 5:00 π.μ 2015)

Κρατάω τον Γιάννη αγκαλιά όταν ανοίγω τα μάτια μου. Πόσο χαίρομαι που ο αδερφός μου τον άφησε να κοιμηθεί στο δωμάτιο μου μετά το πάρτυ. Θέλω να του δώσω ένα φιλί γι'αυτό σηκώνομαι λίγο για να τον φιλήσω. Μόλις πλησιάζω αρκετά κοντά στο πρόσωπο του συνηδητοποιώ πως δεν είναι ο Γιάννης αλλά ο Κώστας. Ο Κώστας; Τι δουλειά έχει ο Κώστας στο κρεβάτι μου;Πανικοβάλομαι και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Πηγαίνω πέρα δώθε ώσπου να τον ξυπνήσω.
-Ει τι έγινε;
-Τι έγινε; Μπορείς να μου πεις εσύ τι έγινε;
-Δεν θυμάσαι τίποτα;
-Ωχ όχι.
Κοιτάω να δω αν είμαι ντυμένη και πάλι καλά τα ρούχα μου είναι στην θέση τους. Καθώς με βλέπει ρίχνει ένα μικρό χαμόγελο.
-Μην φοβάσαι, δεν έγινε κάτι τέτοιο.
-Και τότε τι έγινε;
-Να δεν ήσουν καλά γιατί έγινε κάτι με τον Γιάννη και σε είδα και έκατσα μαζί σου μετά, μέθυσες και ήρθε ο Γιάννης τον έβριζες και μόλις έφυγε μου είπες να κοιμηθώ μαζί σου. Και δεν ήθελα να σε αφήσω μόνη σου γι'αυτό κοιμήθηκα μαζί σου.
-Αυτό έγινε; Τίποτα παραπάνο;
Τον έβλεπα να σκέφτεται. Μακάρι να πει πως μόνο αυτό έγινε μακάρι να πει αυτό!
-Ναι μόνο αυτό..
-Ωραία. Ξέρεις τι έγινε με εμένα και τον Γιάννη; Δεν θυμάμαι τίποτα!
-Όχι δεν μου είπες. Νομίζω πως ο αδερφός σου ξέρει.
-Εντάξει.. πάω να τον ρωτήσω.
-Νομίζω πως πρέπει να τον αφήσεις να κοιμηθει όταν ξημερώσει για τα καλά μπορεις να τον ρωτήσεις. Είναι κουρασμένος. Κοιμήσου και το πρωί ρωτάς.
-Έχεις δίκαιο. Ευχαριστώ! Εσυ που θα κοιμηθείς τώρα;
-Θα πάω σπίτι μου μιας και είσαι καλύτερα.
-Μπορείς να κοιμηθείς στον ξενώνα, δεν χρειάζεται να είσαι τώρα στους δρόμους. Είναι αργά.
-Καλύτερα ας φύγω στους ξενόνες κοιμούντε μερικά παιδιά που δεν είχαν με ποιον να φύγουν από το πάρτυ και στο δωμάτιο των γονιών σου κοιμάται ο Νέιθαν με εκείνο το κορίτσι. Στο σαλόνι νομίζω είναι δύο φίλες σου. Αυτές που μου είχες γνωρίσει.
-Αααα ωραία. Τουλάχιστον είναι καλά. Η Γιάννα; Που είναι;
Και τότε θυμήθηκα. Αν όχι τα πάντα.θυμήθηκα πως είχαμε χάσει την Γιάννα βασικά δεν την είχαμε βρει. Εντάξει θα την πάρω τηλέφωνο το πρωί.
-Δεν ξέρω πια είναι η Γιάννα. Πάντως λέω να την βρεις και αυτην το πρωί.
-Κώστα κοιμήσου εδώ δεν πειράζει. Στο δωμάτιο μου
-Εντάξει καληνύχτα.
-Καληνύχτα
Πρωσπάθησα να κλείσω τα μάτια μου μα δεν μπορούσα. Τι στο διάολο έγινε χτες; Γιατί νευρίασα με τον Γιάννη; Αυτός κατάλαβαι πως δεν είμαι πολύ καλά και ήρθε προς το μέρος μου.
-Δεν κοιμάσαι;
-Δεν μπορώ. Μα τι έγινε χτες;
-Δεν ξέρω ούτε εγω Μαρία. Πραγματικά δεν ξέρω. Αν ήξερα θα σου έλεγα με την μια.
-Τι έγινε με τον Γιάννη;
-Ίσως αν κοιμηθείς τώρα να θυμηθείς αύριο.
-Έχεις δίκαιο.
Τότε πηγαίνω κοντά του και τον αγκαλιάζω πολύ δυνατά. Όπως θα αγκάλιαζα τον αδερφό μου. Χαίρομαι που δέθηκα τόσο με τον Κώστα που να τον αισθάνομαι αδερφό μου. Με αγκαλιάζει και αυτός και μετά με κοιτάει.
-Όλα θα πάνε καλά
Μου λέει.
-Ναι όλα θα πάνε καλά. Ευχαριστώ πολύ που μου στάθηκες, είσαι πραγματικά αδερφός μου άσχετα αν δεν είσαι στο αίμα.
Εκείνος κοιτάζει το ταβάνι και πετάει ένα 'Γαμώτο' δεν τον καταλαβαίνω και τον ρωτάω τι έγινε. Δεν μου απαντάει και με κοιτάζει ξανά.
-Με νιώθεις αδερφό σου;
-Εννοείται! Εξάλλου και εσύ με νιώθεις αδερφή σου σωστά;
-Ναι σωστά.
-Ωραία.
-Ναι.
-Κώστα τι έγινε πάλι;
-Τίποτα καλήνυχτα.
Μου λέει και ξαπλώνει κάτω στο πάτωμα. Ξαφνικά ήταν λες και μου θύμωσε. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο.