'Ο τελευταίος χτύπος' #Wattys2016

Κεφάλαιο 11 ( 2 Φεβρουαρίου 11:00 π.μ 2015)

-Νομίζω πως πρέπει να πάμε.
-Μα δεν έχω αυτοκίνητο.
-Κων πρέπει να πάμε! Είναι φίλος σου.
-Το ξέρω ρε Μαρία. Πως θα πάμε όμως για πες μου;
-Με λεωφορείο ή ταξί!
-Καλά πήγαινε ετοίμασε κανένα σουβλάκι να του δώσεις είμαι σίγουρος πως θα του έχει λύψει ήδη.
Γέλασα και πήγα προς την κουζίνα να ζεστάνω στο μικρό-κυμμάτων ένα σουβλάκι. Θα πηγαίναμε στο νοσοκομείο γιατί ο Κώστας όταν,έφυγε χτες απο το σπίτι μας τράκαρε σε μια κολώνα. Πήγαιναι πολύ γρήγορα.

Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο και βρήκαμε το δωμάτιο ο Κων με άφησε να μπω πρώτη γιατί, ήθελε να πάει να φάει κάτι απο την καντίνα. Άνοιξα την πόρτα σιγά μήπως κοιμόταν και μόλις έφτασα κοντά του εκείνος άνοιξε τα μάτια μου. Κάθησα στην γκρι,σκληρή καρέκλα και του χαμογέλασα.
-Πως είσαι;
Ρώτησα
-Καλύτερα απο χτες. Ο Κων;
-Σε λίγο θα έρθει, πήγε να πάρει ένα νερό. Σου ετοίμασα σουβλάκι μου είπε ο Κων πως ίσως θέλεις.
Εκείνος γέλασε.
-Ευχαριστώ πολύ.
-Γιατί έτρεχες; έγινε κάτι χτες που δεν κατάλαβα;
-Όχι τίποτα.
-Είσαι σίγουρος; Είχες νεύρα μόλις έφυγες και μετά έτρεχες και τράκαρες.
-Δεν είχα νεύρα. Θα σου φανήκε.
-Καλά ότι πεις... Ξέρεις πότε θα βγεις; έχεις κάτι σοβαρό;
-Τίποτα σοβαρό μόνο σπάσιμω χεριού και στραμπούλιγμα στο πόδι.
-Αα περαστικά σου!
-Σε ευχαριστώ.
Όταν μπήκε ο Κων μέσα εγω βγήκα να πάω να πάρω έναν καφέ. Πήγα στην καντίνα και ζήτησα τον καφέ μου. Πίνω μια γουλιά και θυμάμαι πως δεν μου αρέσει ο καφές και δεν ξέρω πως μου ήρθε να πιω. Έτσι τον πετάω και κάθομαι στον καναπέ της καντίνας. Είναι περισσότερο βολικός απο εκείνες τις καρέκλας πάνω.
Σε λίγο,ανέβηκα πάνω. Η οικογένεια του Κώστα είχε έρθει.Τους πλησίασα και η μαμά του με αγκάλιασε σφυχτά.
-Κοριτσάκι μου είσαι καλά;
-Εγω ναι εσείς;
-Εμείς πρωσπαθούμε. Πάλι καλά δεν χρυπήσατε σοβαρά.
-Ο Κώστας χτύπησε εγω όχι.
-Ναι όμως ήσουν στο αυτοκίνητο. Θα μπορούσες να πάθεις κάτι. Γιατί έτεχε; Μαλώσατε;
-κ. Φωτεινή δεν ήμουν χτες στο αμάξι με τον Κώστα. Και γιατί να μαλώσουμε;
-Ε δεν ξέρω,δεν θέλω να ανακατευτώ στην σχέση σας.
-Μα δεν εχω σχέση με τον γιο σας.
-Μα πως αλήθεια;
Απο που της ήρθε πως εγω έχω σχέση με τον γιο της; Δεν πάμε καλά εδω πέρα. Είμαι η μόνη που τα μαθαίνω όλα τελευταία.
-Αλήθεια. Εγω έχω σχέση με άλλο παιδί. Μα πως σας ήρθε πως εγω θα μπορούσα να έχω σχεση με τον Κώστα;
Η κ. Φωτεινή έμεινε σιωπηλή και έκλεισε το στόμα της με το χέρι της.
-Οχχ καλύτερα να σου πει ο ίδιος.
-Καλύτερα!
Της λέω και κάθομαι στην καρέκλα. Μόλις βγαίνει ο Κων απο το δωμάτιο και κάθεται δίπλα μου τον ρωτάω τι ήταν όλα αυτα που μου είπε η μητέρα του.
-Μην την ακούς είναι συνχισμένη και δεν ξέρει τι λέει. Καλύτερα μην του αναφέρεις τίποτα απο όσα σου είπε.
-Εντάξει
Του λέω και εκείνος με κάνει μια αγκαλιά. Ο Κων θα καθόταν μέχρι το βράδυ εκεί οπότε, αποφάσισα να γυρίσω μόνη μου σπίτι. Περίμενα κανένα ταξί να περάσει έξω απο το νοσοκομείο. Το ταξί το βρήκα. Έκατσα μέσα και έκλεισα τα μάτια μου. Η διαδρομή απο το νοσοκομείο στο σπίτι μου είναι περίπου μισή ώρα γι'αυτό είπα να ξεκουραστώ λιγάκι.
Ο ταξιτζής πάτησε το κουμπάκι για ραδιόφωνο και αμέσως βγήκε μια ωραία μυρωδιά. Εκείνος έβαλε το χέρι στο στόμα του και τα μάτια μου έκλεισαν.