'Ο τελευταίος χτύπος' #Wattys2016

Κεφάλαιο 6 ( 28 Ιανουαρίου 10:00 π.μ 2015)

Σήμερα έχει ο Στέφανος γεννέθλια και το ξέχασα παντελώς!Δεν του πήρα καν δώρο. Η Μαρία σίγουρα θα του έχει πάρει μια από τις αγαπημένες του κολόνιες. Τον πήρα τηλέφωνο για να του ευχηθώ και μου είπε να πάμε κατά της 22:00 από εκεί. Έχω μπόλικο χρόνο να πάω με τα κορίτσια στα μαγαζιά.
Το πρωινό που μας έφτιαξε η θεία Σοφία ήταν πεντανόστημο. Μετά απο αυτό εγώ η Μαριάνθη,η Δέσποινα με τον Θοδωρή,η Μαρία και η Γιάννα πήγαμε για καφέ.
-Λοιπόν τι του πήρες;
-Μια μπλούζα που ήθελε.
-Ωραία
Λέει η Γιάννα και η Δέσποινα με τον Θοδωρή ρίχνουν διάφορα φιλάκια. Αμέσως, σκέφτομαι τομ Γιάννη και ανοίγω να δω το κινητό μου. Κανένα μήνυμα. Δεν πειράζει λέω από μέσα μου.
-Πάλι καλά που τελειώσαμε το σχολείο και έχουμε να διαλέξουμε μόνο πανεπηστίμιο.
-Ναι πάλι καλά.
Λέω στον Θοδωρή. Σε λίγο έρχεται ο Νίκος με ένα παιδί , νομίζω τον λένε Θεόφιλο και μας χαιρετάει.
-Μαριάνθη μπορώ να σου πω λίγο;
Μας κοιτάει έκπληκτη και της κάνουμε νόημα για να πάει.Νομίζω πως θα σωριαστεί κάτω αλλά πέφτω έξω.Έρχεται σε λίγο με ένα πλατύ χαμόγελο.
-Τι σου είπε; τι σου είπε;
Φωνάζουμε όλοι σαν χαζά και εκείνη ακόμη πιο χαζά φωνάζει.
-Μου είπε αν θέλω να πάμε μαζί στον σχολικό χορό...ααααα!!!
-Μα δεν τελείωσε το σχολείο για εμάς;
Ρωτάει η Γιάννα και της εξηγώ πως εμείς τελειώσαμε αλλά οι μικρότερες τάξεις έχουν και πάντα οι τάξεις που τελειώνουν πηγαίνουν στον χορό έτσι γίνεται κάθε χρόνο.
-Σε εμάς κανείς δεν το έχει ζητήσει.
Παίρνει την λυπημένη της φάτσα η Μαρία.
-Τι λέτε εμένα ο Θοδωρής με ρώτησε. Ήμασταν στο ζωολογικό πάρκο και εκεί που βλέπουμε τις μαιμουδες βγάζει ένα χαρτί μου το δίνει και έγραφε αυτό. Πόσο ρομαντικός πιά ε κορίτσια;
Όλες αρχίζουμε να γελάμε ακόμη και ο Θοδωρής.
-Δεν μπορώ να σας καταλάβω ότι και να κάνουμε εμείς σε εσας δεν θα σας αρέσει. Κορίτσια μετά μου λες.
Και ξανά γελάμε όλοι.
Αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι. Πέρασα από το δικό μου σπίτι και κάτω στο πάτωμα της πόρτας υπήρχε ένας φάκελος. Τον άνοιξα και ήταν από τον Γιάννη. Κάθησα σε μια καρέκλα έξω στην αυλή και άρχισα να το διαβάζω.
~Λοιπόν... Δεν ξέρω τι με έποιασε ή μάλλον ξέρω. Ζήλια. Ζήλια με έποιασε και γι'αυτό τον βάρεσα. Σου ζητώ συγγνώμη αν και δεν το έχω μετανιώση. Του άξιζε αυτό άσχετα αν πόνεσε... Εύχομαι να με συνγχωρήσεις γιατί ρε γαμότο μου εισαι Ο ΧΤΥΠΟΣ ΜΟΥ. Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ,ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ,ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΧΤΥΠΟΣ.Σε Αγαπάω με το κάθε νόημα αυτής της λέξης. Κάθε γράμμα της είναι ξεχοριστώ για εμένα. Σ-Ε-Α-Γ-Α-Π-Α-Ω.! Και είναι ξεχωριστό γιατί,την λέω αυτην την λέξη σε εσένα. Μαρία,ελπίζω να με καταλάβεις. Όταν είσαι εντάξει ξέρεις που θα είμαι και αν δεν ξέρεις τότε,πάρεμε τηλεφώνο για να μάθεις.(πλάκα κάνω). Σπίτι μου θα είμαι,έλα να με βρεις.
Με όλη μου την αγάπη,ο δικός σου Γιάννης.~
Δεν ξέρω γιατί,αλλά ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο μου. Ένιωθα τόσο χάλια ειδικότερα όταν,θυμήθηκα την μαμά. Οι εξετάσεις της βγαίνουν σημέρα και προσεύχομαι να είναι καλές. Νομίζω πως πρέπει να πάω στον Γιάννη ή όχι; Καλύτερα ας πάω. Και ναι κάνω αυτό το βήμα... Είμαι μπροστά από την πόρτα του σπιτιού του Γιάννη και μόλις,χτύπησα το κουδούνι. Ανοίγει η πόρτα και αντικρίζει αυτό το ψηλό αγόρι,με αυτά τα όμορφα μαύρα μάτια. Εκείνος,με κοιτάει για μια στιγμή και με αρπάζει στην αγκαλιά του.
-Νόμιζα ότι θα κάνεις καιρό για να με συνγχωρέσεις.
-Έχει χάρη ρε γαμότο πως είμαι ο χτύπος σου.Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ,ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ,ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΧΤΥΠΟΣ. Και έχει χάρη πως με αγαπάς και πως σε αγαπάω και εγώ μεσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Γι'αυτό ήρθα.
Μου χαιδεύει το πρόσωπο όπως κάνει πάντα και με φιλάει. Αφήνωμαι στο φιλί του και μετά συνηδητοποιώ πως ήμουνα σπίτι του και στο σπίτι του υπάρχουν γονείς. Τότε, τον σπρώχνω από πάνω μου.
-Τι έγινε τώρα;
Λέει νευρικά
-Οι γονείς σου;
-Κοιμούντε. Θες να πάμε στο δωμάτιο μου;
-Συγνώμη δεν μπορώ. Θα πάω στην Μαριάνθη να ετοιμαστούμε για τα γεννέθκια του Στέφανου.
-Ααα εντάξει. Κρίμα πάντως. Και μην πιεις πολύ. Και εννοείτε να αποφύγεις τα αγοράκια.
Με φιλάει στο μέτωπο. Άλλη,μια συνήθεια του και εγώ απομακρίνομαι σιγά σιγά.

Η ώρα πήγε 21:30 και εμείς είμαστε στο πάρτυ του Στέφανου. Αυτός κάθεται μαζί μας,όπως και ο Θοδωρής με την Δέσποινα και ο Νίκος με την Μαριάνθη. Λίγο αργότερα, εγώ κάνω βόλτες μετά χορεύω με τα κορίτσια και κάποια αγόρια και τσιμπολογάω κάτι. Στον Στεφ τελικά πήρα μια μπλούζα. Βαριόμουν τόσο πολύ που πήγα έξω να πάρω καθαρό αέρα. Άκουσα κάτι φωνές απο την μεριά της πισίνας αλλά,δεν έδωσα σημασία. Το κινητό μου χτύπησε και ήταν η μαμά μου! Ωχ θέε μου πάλι καλά ειναι μια χαρά. Θα γυρίσει αύριο σπίτι με τον πατέρα μου και όλα θα είναι όπως, πριν.
Σε λίγο έκατσα κάτω στο γρασίδι και έκλεισα τα μάτια μου. Είχα πιεί λίγο τζικ-τονικ και μάλλον δεν αισθανόμουν καλά. Κλείνοντας τα μάτια μου κατάλαβα πόσο πολύ θέλω να είμαι στην αγκαλιά του Γιάννη. Κατάλαβα πόσο πολύ τον αγαπώ,πόσο πολύ μου αρέσει αυτό που κάνει για εμένα. Είναι τόσο τέλειος και μοναδικός.Με είδε η Δέσποινα να κάθομαι κάτω και ήρθε κοντά μου.
-Τι έγινε;
-Μάλλον με πείραξε το ποτό.
-Δεν πρέπει να πίνεις!Μαφού ξέρεις πως δεν το σηκώνεις!
-Ναι δεν είναι αυτά για εμένα. Πήρε τηλέφωνο η μαμά αύριο έρχοντε σπίτι είναι καλά.
-Μαρία αυτά είναι σπουδαία νέα... Χαίρομαι πολυ που τα κατάφερε.
-Και εγω χαίρομαι τόσο πολύ που δεν έπαθε κάτι χειρότερο.
-Ναι πάλι καλά. Θα έρθεις μέσα;
-Λέω να κάτσω για άλλο λίγο να δω τα αστέρια.
-Όπως θες αν με χρειαστείς στείλε μήνυμα.
-Και να το στείλω θα το δεις;
-Μπορεί ναι μπορεί και όχι χαχαχα.
Όπως πάντα η Δέσποινα θα έχει αθόρυβο το κινητό της οπότε,δεν καταλαβαίνει την τύφλα της.