Korkak Sevgilim

Hasbelkader

Teyzem kahvaltıyı hazırlamıştı bile.

Beraber sofraya geçtik.

Ama Emre yoktu.

Ben Emre'yi kaldırayım diyip yanına gittim.

Ama Emre odada yoktu.

İçime bir korku girdi.

Nerdeydin acaba.

Bir yere gitmiş olabilirmiydi.

Diye diye klasik saçma Sena hayallerini kurarken Emre dışarıdan çıka geldi.

Hava almaya çıkmış.

Oda geldikten sonra tekrar sofraya geçtik.

Kahvaltımızı yaparken ben hemen konuyu açtım.

-Teyze bugün biz Banu, Emre ve ben biraz dolaşabilirmiyiz köyü.

-Tabi iyi olur hem benim de biraz işim vardı.

Peki deyip Kahvaltımıza devam ettik.

Hiç birimiz konuşmuyorduk.

Banu ile ben korkar bir şekilde birbirimize bakıyorduk.

Banu dün Tolga'ya haber vermişti.

Parkta buluşalım diye.

Hemen sofrayı toparlayıp hazırlanıp evden çıktık.

Emre'ye Tolga nın parka geleceğini söyledim.

Biraz sakinleştirmeye çalışıyordum ama nafile.

Parka vardığımızda kimse yoktu.

Banu telefonu alıp hemen Tolga'yı aradı.

-Sena Tolga nın telefonu kullanılmıyor diyor.

-Nasıl olur ya.

-Baya hattı kapattırmış.

Emre;

-Korkmuştur şerefsiz.

-Emre bi sakin ol artık ya.

Hepimiz merak etmiştik.

Banu hemen Tolga ' nın annesini aradı.

Telefonu kapattıktan sonra bana ve Emre'ye düşkün bir suratla bakıyordu.

-Ne oldu kızım söylesene.

Banu;

-Tolga Tolga gitmiş.

-Neee nere gitmiş.

Banu bir ara durakladı ve gözleri doldu.

Banu;

-Tek, tek dostum sırdaşım o vardı.
Oda gitti. Hep sizin yüzünüzden.

-Banu ne dediğinin farkında mısın sen.

Söyleyecek misin artık.

-Tolga yurt dışına gitmiş. Ailesi de çok üzgün ve ağlıyorlar.

Emre;

-Oh iyi olmuş layık olduğu yeri bulmuş.

Ben;

-Emre bu kadar kötü olamassın bizim yüzümüzden hayatını değiştirdi.

Bu sözüm den sonra yüzüme bile bakamamıştı.

İkimiz Banu'yu sakinleştirmeye çalıştık.

Çok kötü görünüyor du .

Nede olsa onunla yılları geçmişti.

Her şeyleri bir di.