T CETVELİ

-39-

Kanatlarımızı

Kanattılar

Artık uçamayız diyoruz

Artık uçamayız

Sonra kanatlarımızı

Sardılar

Artık uçarız diyoruz

Artık uçarız

Daha yeltenmeden

Çakılıyoruz

Bir anne şefkatini

Sürüyoruz dizlerimize

Yara bere içinde kalmış çocukluğumuz

Çocukluk belki de yara bere

Yaptığımız belki de çocukluk

Ağlamak

Ne çocukluk

Bizi ağlatıyorlar

Tamam diyoruz

Geçecek

Büyüyünce unutacağız

Unutmak ne sancılı

Sancılar içinde

Küçülüyoruz

Artık büyümeyiz diyoruz

Artık büyüyemeyiz

Sonra güneş doğuyor

Avunuyoruz

Artık büyürüz diyoruz

Zaman makinesi hevesini

Küçük kalplerimizde taşıyoruz

Keşke icad olunsa

Biner giderim bu çağdan

Bu çağdan kaçıp

Sığınmak istiyorum

Karanlık yüzyıllara

Esasında bu çağa karanlık denmeliydi

Bilmemek bazen

Daha aydınlık

Artık biliyoruz diyoruz

Artık biliyoruz

Sonra kin ekiyorlar içimize

Bilmezlikten geliyoruz

Bu çağ

Yalım yalım

Yakacak canımızı

Artık üşümeyiz diyoruz

Artık üşümeyiz

Ama o ne yakıcı bir üşüyüş

Cancağızım

Kar küresinin içindeki bu çağda

Kibirden donuyoruz

Kanatları kan revan içinde kalan

Uçmaya yeltenmese

Burada manayı kestim biçtim

Çakılmak bazen

Ne de keyifli

Bu çağa

Bu çağda

Bu çağı

Çatlatarak

Çakılıyoruz...