T CETVELİ

-63-

Tavandan çıtırtılar geliyor
Onlar kuşların ayak sesleri mi yoksa
Ya varsa
İnsan evinden ürker mi
Ben ürküyorum
Kimsecikler yokken
Kimsecikler varken
O kimsecikler uyurken
Kapılardan
Perdelerden
Pencerelerden
İnsan kendi toprağından ürker mi
Bazen diyorum ki gökyüzü mavi olmasa ne yaparım
Diyorum ki martıların sesleri olmasa ne yaparım
Onlar da uçmayı bıraktı çatımın üstünden
Tüm o gecelerin sessizliğini ne dindirecek şimdi
Tüm o geceleri kim pay edecek huzura
Ve huzursuzluğa
Evim denize yakındır benim
Ama ne kadar uzatsam da
Değmiyor ayaklarım suya
Diyorum ki ıslanmak olmasa ne yaparım
Tavanımda tüm düşler iç içe geçmiş
Böyle tutunabilirmişler gibi
Benim alttan seyrime
Yapışınca
Çakılınca
Keşke diyorum bazen
Yağmurla böyle iç içe geçebilsem
Fakat sonra farkediyorum
Ben uyumsuz bir parçayım
Çivi mi çaksak ne
Yağmur mu çiviyi
Çivi mi yağmuru
Yoksa sadece
Ben mi sökülürüm
Perdeleri çektim
En sona kadar
Maksat hayaletler göremesin içeriyi
Camın ardında kalmasın gözüm
İçime diyorum bazen
Böyle yeni yıkanmış perdeler assam
Göğsüm yumuşasa kokusundan
Sonra tüm pisliğin
Tüm bu dağınıklığın ortasında
Tertemiz hissetsem kendimi
Ama olmaz
Ama olmaz
Karanlıkta her şey
Her şeye evrilebiliyor
Karanlıkta güzel bile olabiliyorum
Saçlarımı bir yağmura benzetiyorum
Kısa sürüyor
Ama öyle bir bahardan çıkagelmişliğim de yok hani
Gözlerimi kaçırıyorum
İnsan kendi odasından ürker mi
Gözlerim canavar avlıyor
Kıvrılmış örtülerin
Kıyafetlerin
Halının üzerinde
Korkunç suretler arıyor
Korkularım beni avlıyor da demeli sanki buna
Bilmiyorum
Pervazlardan bir şeyler damlıyor
Şıp
Şıp
Şıp
Parkeler kabarıyor
Onlar da en az benim kadar
Sudan etkileniyor demek
Acaba ağaçlardan mı mayalandım ne
Belki bundan
Kağıtların beni böyle incitmesi
İnsan kendinden incinir mi
Kendiliğinden
Tavanım üzerime eğiliyor
Biraz doğrulsam
Öpecek alnımdan
Bana güzel şeyler fısıldıyor
Bana güzel şarkılar mırıldanıyor
İnsan güzellikten ürker mi
Ben ürküyorum
Güzellikler varken
Güzellikler yokken
O güzellikler uyurken
Karanlıktan
Geceden
Anlatılmış
Tüm hikayelerden
Damladıkça aklıma
Şıp
Şıp
Şıp
İnsanın hiç büyümeyen bir yanı var
Ne kadar sulasan da
Ne kadar güneş görse de
Odama sırt çeviriyorum
İnsan dualara
Sadece korkunca mı sarılır
Duvara bakıp bir de bunu düşünüyorum
Sonra bir çıtırtı daha duyuyorum
Gözlerimi yumuyorum
Uyuyorum
Diyorum ki uyku olmasa ne yaparım
Diyorum ki sonra
Bir şey olmaz
Bir şey olmaz
Yetmiyor
İnsan bir güzellikten
Bu kadar kolay vazgeçebilir mi
Geçtiğim her yerde bir ışık açtım
Maksat hayaletlerin gözleri kamaşsın
Döndüğüm her adımda söndürdüm
Bir bir
İnsan kendi mutfağından ürker mi
Her insan kadar
Her çocuk kadar
Ürküyorum ben de
Suya yaklaşmaktan
Ve susuzluktan
İnsanı susatan geceden
Korkutan geceden
Diyorum ki geceye
Senin şarkıların beni ürkütüyor
Senin şarkıların taraz taraz
Kulaklarıma sürtünüyor
Huylanıyorum
Ürperiyorum
Yatağıma yıldızlar serpmişsin
Ama olmuyor
Ama olmuyor
Ben dönsem de yüzümü sana
Şehrin ışıklarından hiçbiri görülmüyor.