Long Lost Life

Caitlin |15

Klęczałam przy drzwiach obok mojego rodzeństwa, starając zachowywać się jak najciszej. Może i podsłuchiwanie nie było dobre, ale wszyscy byliśmy ciekawi co takiego może chcieć nasz ojciec i co my mamy z tym wspólnego.

-Mieszkańców mojego królestwa atakują potwory. Nigdy wcześniej ich nie widziałem, więc uznałem, że ten kłopotliwy syn Ateny, David, może mieć z tym coś wspólnego, dlatego też podpytałem innych bogów czy wiedzą jakie stworzone przez niego kreatury nie zostały jeszcze złapane. Potem jednak okazało się, że żadne z nich nie są nawet trochę podobne do tych, które atakują moich poddanych. To sprawiło, że pomyślałem o innych potencjalnych zagrożeniach. Do głowy przyszedł mi tylko on - powiedział nasz tata, zmartwionym głosem.

-To poważny problem. Jeśli Chris zdołał uciec i ponownie chce wcielić w życie swój plan, musimy mieć się na baczności. W szczególności dzieciaki.

-O czym oni mówią? - szepnęłam do Percy'ego, który znajdował się po mojej lewej. - O jakim nim "oni" mówią?

-Sam chciałbym wiedzieć - odpowiedział równie cicho.

-Ćśśś - syknęła nasza siostra wychylając się trochę żeby zobaczyć dorosłych.

Wyjrzałam nad jej głową i dostrzegłam Chejrona i Posejdona, siedzących przy stole. Oboje byli spięci i raczej zaniepokojeni.

-Co masz zamiar zrobić, Lordzie Posejdonie? - zapytał centaur.

-Nie mam pojęcia, nigdy nie myślałem, że to przytrafi się ponownie. Muszę przygotować armię, moje królestwo znacznie się powiększyło przez te stulecia, może teraz nie będzie tak ciężko jak poprzednio - powiedział z nikłą nadzieją bóg.

-Niestety w to wątpię. Teraz Chris zna twoje siły i taktyki jakich używałeś, panie. Jest zbyt bystry, aby zlekceważyć takie informacje.

-Eh, ja już nie wiem co mam robić - westchnął Posejdon. - Najpierw ta cała walka z Kronosem, potem Gaja, a teraz to.

Mężczyzna potarł twarz dłońmi i wyprostował się lekko. W tamtej chwili prawie nie przypominał boga. Wyglądał jak zwykły, zmęczony pracą człowiek, którego można zobaczyć na ulicy. Tak naprawdę bogowie mogli przechodzić obok mnie, a ja nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy. Chociaż czy klątwa nie powinna wtedy zadziałać? Nie miałam pojęcia, ale z jakiegoś powodu widok ojca w takim stanie sprawił, że moje serce się ścisnęło. Prawie go nie znałam, ale z opowieści Percy'ego mogłam wywnioskować, że jest jednym z weselszych bogów. Dodatkowo jako jeden z nielicznych miał jakiś instynkt rodzicielski.

-Mam nadzieję, że dzieciaki nie będą w to wmieszane.

-Jakby to było możliwe - mruknął mój brat.

-Powinniśmy ich o tym zawiadomić? - zapytał centaur.

-Myślę, że oni już o wszystkim wiedzą - powiedział bóg, patrząc na ścianę, po której drugie stronie byliśmy. Otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia i spojrzałam na moje rodzeństwo, które wyglądało na równie zdziwione jak ja. Percy, znajdujący się najdalej od drzwi, próbował zmienić pozycję, ale potknął się i wpadł na mnie, a ja z kolei upadłam na Sharon, która runęła do przodu. Cała nasza trójka leżała w wejściu do pokoju, patrząc na mężczyzn. Chejron był lekko zaskoczony, ale najwyraźniej był przyzwyczajony do takich akcji, bo po chwili tylko westchnął i pokręcił głową, mrucząc coś pod nosem. Posejdon tylko patrzył na naszą grupkę i uśmiechał się ze zrozumieniem. Żaden nie wydawał się być zły. Ufff... Czułam jak moje policzki nieco się rumienią i jęknęłam w duchu. Kątem oka zerknęłam na rodzeństwo. Percy był równie czerwony na twarzy jak ja, natomiast Shar nie wykazywała żadnych oznak zdenerwowania, jedynie lekkie zaskoczenie. Typowe dla niej.