Ölü Qelb (Kitab Oldu)

Bölüm 6

Çatlar yaranmışdı taleyimde, sonuncu çat ise çatlatdı menim taleyimi.

Harada idim? Bu kimdir? Men niye buradayam?
Suallar, suallar. Amma cavab veren yox!

Bu gün seher ağır- ağır qalxdım. Hava işıqlananda otaq daha gözel görsenirdi. Qaranlıqiken daha qorxunc, daha ürküdücü bir yer olurdu.

Meni otağa kim getirmişdi?
Cavab: tebii ki Murad.

Axırıncı defe huşumu itirmişdim. Çox qorxuram.

Ölü biriyle bir evde, göz- göze ve ölü seninle danışır, sene emrler verir. Sence bu qorxulu deyil?

Ya ümidsizsiniz, ya ümid sizsiniz, ya çaresizsiniz, ya çare sizsiniz.

Qorxurdum. Sadece ölü olması yetirdi qorxmağıma. Ölü olması.

Telefon...
Bu niye evvel ağlı.a gelmeyib?
Zeng edib xilas ola bilerm.
Elime aldım.
Çalır... Çalır.... Çalır..... Açmalısınız!

-Alo, ana...
-Qızım, hardasan?
-Ana, men...

Qapı açılır. Murad içeri girir.

-Sen ne edirsen?

Donub qaldım. Ne edirem ki? Yanıma geldi ve telefonu elimden aldı.

-Sene kim icaze verib telefonla danışasan?
-Ne? Senden icaze almalıyam?
-He, menden icaze almalısan.
-Nece yeni? Men burada qalmayacam! Getmek isteyirem!
-Hara gedeceksen? Ölmek isteyirsen?
Ölmek bu söz mene çox tanış idi. Çox yaxın idim ölüme.
-Yox! Men ölüme çox yaxın idim. Sen xilas etdin meni. Qelbinle.
Men niye buradayam? Niye burada qalıram? Anlamıram! Qorxuram. Qorxuram!

-Qorxursan?
Başımı aşağı salıb:
-He- dedim.

Mene yaxınlaşdı. Arxaya-arxaya getmeye başladım, divara direndim. Murad ellerini divara dayarayaq dedi:
-Qorxma,Güney ya da Qorx. Men ölüyem! Ölü biri ile yaşamaq qorxulu deyilmi?

Ağappaq ağarmışdım.
Qulağıma fısıldadı:
-Güney mene kömek et! Yeniden geyin ağ libası. Yeniden.
-Ne ağ libas?- dedim yavaş çıxan sesimle.
Sanki bundan qorxmuşdu. Çekildi yanımdan.
-Bir daha getmeye çalışma! Bir Ölüyle- menimle yaşayacaqsan. Buna mehkumsan!

Susdum. Qorxdum.
Ölü...
Ölü biri ile yaşamaq.
Mene ele gelir ki, ölü birini qelbde yaşadıb yaşamaq olar.
Bes menin indi yaşadığım ölü deyilmi?
Axı mene qelbini verib?
Getdikce batırdım sualların içinde.
Batırdım günah ümmanında.

Muradın otağına getdim.
-Sen bir ölüsen, meni rahat burax!- dedim.
-Men bir ölüyem, sense menimle ölmeye mehkum olan bir canlısan.

Qorxmayacaqdım bu defe.
Olmazdı. Qorxaq deyilem men!

-Men heç neye mehkum deyilem!
-Mehkumsan!
-Yox, mehkum deyilem!
Çıxdım otaqdan. AĞLAYIRDIM.
Sessiz ağlayırdım.
Murad yanıma geldi.

-Gözünün yaşını sil!
Düz deyirsen, men bir ölüyem, sen ise menimle ölmeye mehkum olan bir canlısan!

Bu qeder .
Burada biter bir bölüm daha.
Rey ve beyenmelerinizi gözleyecem.

Sevilirsiniz)))