Ölü Qelb (Kitab Oldu)

Bölüm 8 ( Ölüm Meleyim)

Bir kitabda oxumuşdum:
"... Her seher Güneş çıxarken üfüqün qırmızı rengine tamaşa ele. Yetmiş yeddinci gün ömrüne ebedi Güneş doğacaq!"
İster yetmiş yeddinci gün, ister sekseninci gün olsun menim ömrümün Güneşi doğmayacaq!
Bu heyat, yaşadıqlarım, meni tükedirdi, parça-parça ruhumu gemirirdi. Qelbim heyecanlanırdı. "Get, buradan! Bura senin yerin deyil! Ölü biri seninle yaşayır, seni qaçırıb, sen ise dayanırsan! Qaç, qurtar canını bu heyatdan!"

Murad niye ölmüşdü? Avtomobil qezası idi. Ele demişdi mene. Eger o, ölmüşdürse indi nece sağ ola bilib?

Qehveyi rengli qapını açıb, yalın ayağımı daş döşemeye qoydum, refleks olaraq bir anlıq tiyredi. Yalın ayaqlarla Muradın olduğu itağa doğru addımladım. Murad kiminlese danışırdı:
-Yox, onun hele ölmek vaxtı gelmeyib! Hele yox! Onu öz ellerimle, o, qızı öz ellerimle öldürecem!

Ne? Murad mendenmi behs edirdi? Men ölmeli idim, hem de Muradın elleri vasitesi ile bu dadı- ölümün dadını yaşamalı idim!

Arxaya döndüm. Soyuq üzüme bir neçe isti damcı düşmüşdü. Otağıma doğru addımlayarken arxadan ses geldi:
-Güney?- sesi hem qezebli, hem teeccüblü çıxmışdı.
Gözlerimden axan yaşları sildim. Sonra geriye dönüb getmek isteyerken qolumdan tutub arxaya döndürdü meni. Daha sonra divara dayayıb, ellerini divara sıxdı. Ve men onunla divar arasında qaldım. Saçımı qulağımın arxası a iteleyerken, elleri ile üzümü sığallayırdı. Onu geri iteledim. Qaçaraq otağıma getdim. Özümü yatağa atdım ve ağlamağa başladım. Murad geldi. Qolumdan tuyub meni ayağa qaldırdı
Qolumdan çox sıxca tutmuşdu, qanımın damarımdan irelemeyine manee olurdu. Sıxca tutdu qolumu ve gözlerime baxaraq,qışqırmağa başladı:

-Niye ağlayırsan? Ne olub?
Hönkürdüm bir daha!
Bu defe iki qolundan sıxca tutdu. Gücle çıxan sesimle dedim:
-Qolum... qolum... ağrıdır...
-Sus! Danışma! Niye ağlayırsan? Sene sual verirem!
Dayana bilmedim. Onun kimi qışqıraraq danışmağa başladım.
-Sene ne niye ağlayıram? Sene ne?! Telefonda deyirdin, meni öldüreceksen! Öldür! Vur! Öldür meni! Ne durmusan?
Esebden ellerini tez- tez sıxıb açırdı, dodoğlarını gemirirdi.
-Men onsuzda ecelime susamışdım. Ölmek isteyirdim!
Susdum. Oturdum çarpayıya. Geldi yanımda eyleşdi.
-Get buradan Murad! Meni öldürmek üçün eclafca planlar qur!
-Ne olub? Sen ne danışırsan?
-Telefonda dediklerini!
-Güney...
-Murad, get!- deyerek qapını gösterdim.
Çıxıb getdi. Sessizce, "seni öldürmeyecem" demeden getdi!

Demek ki, deyersiz bir eşya imişem. Qırılıb sınan, zibilqabına atılan aynalar kimi. Bes onlar kimi kiminse canını acıdacammı?
Meselen, Muradın!
Bes niye, hansı sebebe kimise sevindire bilmek kimi en böyük qehremanlığı içimizdece aaxlayır, istifadesiz qoyuruq?! Ancaq, Tanrının buyurmadıgı kimise acılamaq, kimise ümidsizliye düçar etmek kimi rezillikleei,kimise çöreksiz qoymaq, kimise heyatdan mehrum etmek kimi alçaqlıqları gen-bol sağa-sola xercleyirik?! Niye içimizdeki işığı gizleyib zülmeti üze çıxarırıq?! Niye?! Ne sebebe bunu edirik?! "Qoy zülmet özümüze qalsın, zülmet başqalarının olsu " xebisliyi bize ne deditdirir? Axı işıq heç tülenmez. Ne qeder sağa-sola paylasa , qucaq-qucaq hediyye etsen bele tükenmez... Tanrı da işığamöhtaclardan işıq esirgemediyimizi qederince mülafatlandırar...

Qapı açıldı. İçeri Murad daxil oldu. Yemek ve meyve şiresi getirmişdi.
Bir az çörek, meyve şiresi, yemek.
Üze baxdı ve başını sağa-sola yelleyib, yemeyi qabağıma qoydu.
-Yeqin, acsan, ye.- sakit ve mülayim sesle dedi.
Ayaqlarımı yığaraq, ellerimle tutdum, başımı dizlerimin üzerine qoydum. Gözlerimi qapadım. Niue bele edirdi.? Özümde bilmirem!
-Yemeyeceksen? Ye,sonra zeif düşme!- dedi yene mülayim sesi ile.
-İstemirem! Zeif düşsem ne olacaq?! Ölmeyecem?! Ölecem!!!
-Güney...
Mene yaxınlaşdı. Ayağa qaldırdı.
-Niye bele edirsen?
Üste gelmeye başladı. Yene divara direndim.
-Burax,menj, Murad!
-Güney...- qulağıma yaxınlaşıb fısıldıya benzer sesle danışmağa devam etdi- Ölmek? Esla?! Sen menimsen! Menimsen! Qara torapağın bele deyilsen! Ya men, ya qara torpaq yoc! Sadeceenimsen! Sen Menim Ölüm Meleyimsen! - son sözü bir neçe defe tekrar etdi- Sen Menim Ölüm Meleyimsen!!!! Menim!!! Ölüm Meleyim!!!