Ölü Qelb (Kitab Oldu)

Bölüm 9. (Salamat Qal)

Xeyallarım bir gün gerçek oldu nehayet. Nehayet, yeniden sevdim. Hem de çox sevdim.
Bir gözyaşı damlası belinde ne qeder ağrı,acı daşıyırsa, mende ele idim. Acı daşıyırdım boynumda, üzüme yapışan qemden xilas olmağa çalışarken, gözlerimden şeffaf rengli "qan" axırdı. Yaralarım göyneyir, ağrıyırdılar. Mende bu acılar sayesinde üreyimde inleyirdim. Hem de çığlıqlar içerisinde. Amma dünya o qeder acı ile dolmuşdu ki, menim seslerimi eşitmirdi. Ve men getdikce sessizleşirdim. Susquba çevrilirdim.

Ümid yoxluğu... İmm... Yox olması elemi? Ümidcikler. Sabaha dair en gözel ümidler.
Bes qaranlıq bir zindabda olsab, al- elvan xeyallar qurub, ümid yarada bilersenmi?
Eli-qolu bağlı...

Yara bandları çatmadı qelbimde açılan yaraları sarımağa. Çünki, o yaralar hele de qanayırdı. Son damla qanadek her şey yadımdadır.
Son damla qapqara qan... Çox pis acıyırdı yaralarım.
Sanki en böyük günahları men işlemişem kimi, bütün acılar mene yüklenirdi. En böyük acılar...
En acımasız günahlar.
Yene gözyaşı heç gözlemediyin bir anda gözlerin yene doldu ve ağlamağa başladın. Hıçqırıqlar içinde boğulursan, sesin çıxmır. Sen boğulursan bu sesler içinde. Sonra axşam oyanırsan yastığın gözyaşları ile islanır. Sen yastığı çevirirsen ve yeniden yatırsan. Sonra sehee oyanarken gözlerin şişie, qan çalağın dönür.

Bağlanmaq daha pisdir... Gedişi insanı daha pis yandırir. Daha pis vurur seni. Adı çekilerken üreyine bıçaqları minlerle defe vurub çıxarırlar sanki. Alude olursab ona. Sesine, nefesine, sözlerine, hereketlerine. Bir sözle her şeyine.
O, gederken gözyaşı axıdırsan. Dimdik durmaq evezine. Seni atan acı çekmek evezine sen acı çekirsen? Bu adildirmi?
Adil deyilmi?
Ya da başqa cür niye unutmursan onu?
Gözünü yumanda niye gelib durur gözünün qarşısında?
Möhteşem, nefes kesen gülüşü ile?
Kim ne deyirsen desin sen onu sevirsen.
Unutmalısan!
Buna mecbursan!
Başa düşürsen?

Gözlerimi açdım. Murad saçlarımla oynayır ve sığallayırdı. Diksinib geriye atıldım.
-Oyandın? Sabahın xeyir- gülümseyerek dedi bu sözleri.
Cavab vermedim. Her gün qorxun daha da artır, gözlerim daha da şişirdi.
-Yene ağlamısan sen?- dedi sakit ve temkinli sesi ile.
Başımı "he" menasınada yelleyib cavab verdim. Çarpayının üzerinde oturub danışırdıq.
-Sen eynini geyin, sonra gel yemek yemeye.- deyib çıxdı otaqdan.
Geyimimi geyindim, saçlarımı topladım. Sonra... Sonra güzgünün qarşısına geldim. Çox deyişilmişdim. Gözlerim şişmiş ve qan çalağına dönmüşdür, arıqlamlşdım, üzümden heç eksik olmayab gülümsememi itirmişdim. Tapa bilmirdim. Yox idi.

Qapını açıb çıxdım. Bu gün Murad çox sakit idi. Onunla danışa bilerdim her şey baresinde.
Men gelende o, süfrede oturmuşdu. Yemek yeyirdi.
-Nuş olsun!- dedim.
Başını "teşekkür" menasında salladı. Oturdum. Süfrede neler yox idi?
İştaham yox idi. Bir an söhbete atlamaq istedim.
-Murad...- deyerk girişdim- men niye buradayam? Axı ailem...
-Yemeyini ye!- sert söyledi.
-İstemirem! İştaham yoxdu!
Yemeyi kenara iteleyib:
-Ne öyrenmek isteyirsen? Ne bilsen sen buranı lenetleyeceksen? Mene inamın itecek! Ölmek isteyeceksen! Bu ise ümidin itmesidir!
-Men her şeyi bilmek isteyirem. Meselen, acı heqiqeti!
-Güney, ne acı heqiqet? Men bir ölüyem, sense yaşayan ölü. Bundan başqa? Bundan başqası varmı?
Susdum. Bu defe qorxmadım. Sadece susmaq haqqımdan istifade etdim.
-Güney...- ellerimi tutdu- men ölüyem! Bunu başa düş! Mene bağlanma!- ellerimi çekdim gözlerimden iri damla gözyaşı axdı.
-Mene bağlanma! Menin sadece sene ehtiyacım var! Bu ehtiyac biten kimi...
Başımı qaldırıb ona baxdım. Qarşımda duran Ölüye.
-Ehtiyac bite kimi ne? Ne demek isteyirsen açıq danış?!
-Neise... Heç ne...- başını aşagı saldı.
-Ne? Ne demek isteyirsen sen?- qışqırdım. Üstüne yeriyerek ellerinle sinesine vurmağa başladım.

-Sakit ol! Sakit ol!
-Ne sakit ol? Öldüreceksen he, meni? Öldüreceksen?
-Öldürmeyecem! Sen başqaları kimi deyilsen! Başa düş! Sen ferqlisen! Mene gözmre ferqlisen! Elimde olsa indi burada olmazdın. Lenete gelsin ki, sene men bağlanmışa.! Amma sen bağlanma, heç bağlanma!
Yerimde qalxdım. Otağıma doğru gederken, qolumdan tutub özüne çekdi mene. Daha sonra belimi divara dayadı. Mene doğru yaxınlaşdı.
-Mene bağlanma! Ne vaxt, harada olacağım belli deyil! Belke seni başqa qızlara deyişdim!
Sözleri söyledi ve mene daha da yaxınlaşdı. Qelb döyüntülerim artmışdı. Ellerimi tutdu.

-Salamat qal! Men olmayarken özünü qoru!

Gözlerim doldu yeniden. "Bağlanma mene" demesi bele yetirdi ağlamağıma. Men ina çox bağlanmışdım. İnanmışdım. Güvenmişdim. Onda şam tutub axtaracaq qeder gizletdiyi sevgini axtarmaq isteyirdim. Bes indi?
Bacarmaram!
O, artıq meni qoruya bilmez!
Bunu başa düşdüyü üçün "Salmat qal! Men olmayarken özünü qoru!" söyleyir.

-Salamat qal! Emin ol ki, özümü senden de yaxşı qoruyacam! Amma sen bunu bacarmadın! Güçün yetmedi buna! Salamat qal!