Ölü Qelb (Kitab Oldu)

Bölüm 1

Avtomobili çox sakit sürürdü,özünün esebi olmasına baxmayaraq. Süreti de az idi. Sakitlaşmesi üçün gözel bir mahnı açmışdı. Her şeye ferqli yanaşmağa çalışırdı. Özünde de sehv axtarmağa çalışırdı. Amma olmurdu. Mahnının sesini bir az azaltdı. İşıqforda dayanmışdı. Bura ele bir yer idi ki,dörd yol ayrıcı idi. Sarı işıq yandığında musiqinin sesini bir az artırdı. Ve yaşıl işıq yandı. Maşınlar herekete keçdi. Sağ terefden gelen maşın qırmızı işıga mehel qoymadı ve avtomobiller toqquşdular. Uzun müddetden sonra gözlerini açdığında etrafında minlerle insan vardı. Yene öz maşınının içinde idi. Her terefi al-qana bürünmüşdü. Son bir daha baxdı. Qulaqlarından uğultu keçdi. Ve gözlerini ebedi yumdu. Bakının uzaq evlerinin birinde yene qurban geden olmuşdu. Bakının küçeleri artıq avtomobil qezaları vasitesile qan gölmeçeleri dolub-daşırdı.
Xeber verdiler aile üzvlerine. İnanmadılar onun ölümüne. Nece inansınlar ki? Dünye ise öz işinde idi. Deqiqenin hökmü ile fırlanıb dururdu. Biri gedib,biri gelirdi. Birinin yerini,biri doldurmağa çalışır,terezinin qollarını eynileşdirmeye çalışırdılar. Üzün tanınmaz hala düşmüşdü onun. Üstündeki şexsiyyet vesiqesinden öyrenildi:adı,soyadı. Ailesine tehvil verildi doğma cesedi. Nece olacaqdı bundan sonra? Dünya heç,fırlanmağa davam. Bes,o aile üçün heyat bitecekdimi? Yoxsa davammı edecekdi? Bilmek olmazdı. Ölenle de ölmek olmazdı.

•

Artıq bir ana balasız,bir bacı arxasız,bir ata ise doğmasını itirmişdi. Bu evden artıq iki gün idi ki,ağlama sesi kesilmirdi. Göz yaşları qurumurdu. Quruyada bilmezdi. Evin tek oğlu idi. Tek övladı idi. Gelişi ile xoşbextlik getirdiyi kimi,gedişi ile bedbextlik getirmişdi. Gec geldiyi kimi,tez de getmişdi. Amma bu defe ebediyyen getmişdi. Vida bele etmeden getmişdi. Belke de zaman bunu uyğun görmüşdü. Belke de zaman bunu istemişdi. Her deqiqenin bir hökmü var dedikleri bu olsa gerek. Zaman... Onlara zaman lazımdır bu derdi unutmaq üçün. Hansı zaman? Zaman derdlere melhem deyil,zaman sadece ölümü tezleşdirir. Ölüm ne pulda,ne bahalı maşında deyilmiş. Ne alsan,ne geysen de,bahalı da olsa,ucuz da olsa sen ölürsen. Nehayetinde de qara torpağa gedirsen,o qara torpaqdan yarandığın kimi. Gedirsen ve bir daha qayıtmırsan. Varını,dövletini,servetini de bir yere apara bilmirsen. Ele bahalılıylığıylada qalır. Bahalı maşın,kağızdan hazırlanan deyersiz deyerli yene can almışdı.
Ana hele de eziz ve sevimli oğlunun ölümü ile barışa bilmirdi. Onun ne vaxtsa evinin qapısını açıb eve daxil olacağına inanırdı. Ana üreyi her zaman inanacaqdı belke de buna. Belke de sadece cehd edecekdi. Belelikle,ananın gözü yolda,qulağı sesde idi. Bir gün geler. Bu ana üreyini sevindirer ve seviner deye.
Günler ise bir göz qırpımında keçirdi. Her keçen gün hesret qıvılcımları odlanacağı anı gözleyirdi sanki.

•

-Men balamı burada qoya bilmerem. O,soyuqda üşüyer,soyuqlayar. Soyuqlayarken boğazı ççox ağrıyardı. O,derman istifade etmezdi. Mene deyerdi:"ana,sen öz ellerinle bişirdiyin mürebbeden çay ver. Keçib geder". Bir de daha çox xeste olsa,men ne edecem?
Ana barışmaq istemirdi. Düşündükce ağlı almırdı bu işi. Yeni bu qeder asanlıa insan "öldü" sözü ile yox ola bilirmiş. Yox,bu bir söze sığışa bilmediyi derecede çox ağrılı,acılı,bir az da ezab verici bir yoxluq iu. Dünyanın sensiz döneceyini düşün. Heç yerin bilinirmi?
Bu ölümle barışa bilmeyen ana bir hefte boz renge bürünmüş qebirsanlıda qaldı. Her daşdan baxan bir cüt göz ona acıyırdı. Bu acımaq idimi? Yoxsa sesiz qerar?

•

"Ana,anacan narahat olma üşünürem men. Soyuqlamaram. Boğazım ağrısa başımın çaresine baxaram. Meni sevgi isidir. Torpaq altda bele bu sevgini hiss edirem. Ölü qelbim daha çırpınmır,heyecanlanmıran,dilim topuq vurmur,sadece göz yaşlarım axır sebebsizce. Atama de ki,bura qaranlıqdı. Bacımı qorusun. Onun tehsili ile maraqlansın. Sizin  Muradınız artıq yoxdur. Ölüb,qelbi susub,amma o,bezen yaşayır,var olur. Siz onu unutmayın. Bu menim sonum olar".

#SabinaŞirinli
@SabinaYeddi