Ölü Qelb (Kitab Oldu)

Bölüm 17- Final

Etrafımda her şey donmuşdu sanki. Her şey. Göz yaşlarım artıq yanağımda donmuş,axmaq istemirdiler.
Murad sakit,sessizce yerde yatarken,heç ne düşüne bilmirdim. Yanına oturmuş yumduğu gözlerini açması üçün yalvarırdım.
-Yox!- deye qışqırdım.-Ölme!-dedim-Ölme!
Ayağa qalxdım. Onun bedenini maşına daşımalı idim. Qollarından tutmağa cehd etdim. Amma,yox. Qoltuq altlarından tutub,maşına teref aparmağa çalışırdım. Çox ağır idi. Maşına getirdim onu. Sürücü oturacağına eyleşdim.
-Lenete gelsin! Maşın süre bilmirem men. Lenete gelsin!

Onlar meni nece sağ buraxdılar ki?
"Dersini vereceyik!" deyib getdiler.
Kimsiz siz?! Kim?! Muradın onlarla ne işi ola biler? Nifret edirem size!
Türkce danışan biri meni çağırdı.
-Xanım-deyirdi- silah sesi eşitdim.
Bu menim yaşlarımda bir qız idi.
-Mene kömek ede bilersiniz?
-Azerbaycanlısınız?
-He,o,ölür. -deye Muradı gösterdim. -Kömek edin.
-Xestexanaya gedek.
-Men maşın idare ede bilmirem.
-Men idare ederem. Siz onun yanında oturun.
-Adım Güneydir.
-Men de Zeyneb .-Tez gedek xahiş edirem.
-Narahat olma!

Maşınla bir xestexanaya geldik. Zeyneb her şeyi özü hell edirdi. Hekimler Muradın yaşaması üçün ellerinden geleni edirdiler. Bir künce çekilmişdim. Onun üçün darıxırdım. Qehveyi gözleri,dodaqlarından çıxan sözler...

Keçmiş
-Güney...-qulağıma yaxınlaşıb fısıldıya benzer sesle danınağa davam etdi-Ölmek?! Esla! Sen menimsen! Qara torpağın bele deyilsen! Ya men,ya qara torpaq yox! Sadece menimsen! Sen menimsen! Sen Menim Ölüm Meleyimsen!

İndi
Son sözü Güney bir neçe defe tekrar etdi. Murad ina doğma olmuşdu. Yalan dolu heyatını anlatmışdı ona.
Her şey yaxşı olacaq-dedi Zeyneb.
Güney isteksizcesine başını yelledi. Sanki her an neise olacaqdı. Ne olacaqdı? O,yaşmalı idi. Murada ölmek yaraşmazdı.
-Sen ölmeyeceksen!- dedi Güney
Hekimin yanına doğru addımladı.
-Men onun yanına getmek isteyirem.
-Olmaz. İcaze yoxdur.
-Xahiş edirem.
-Sadece 5 deqiqelik
-Yaxsı amma 5 deqiqelik.
İçceri girdim. Aparatlara bağlı olan o idimi? Bu Murad ola bilmezdi. O,menim qehremanım idi. Ve heç vaxt burada ola bilmezdi. Oturdum. Göz yaşlarımı gücle saxlayırdım. Ağlamamağa söz vermişdim.

-Her şey yaxşı olacaq.-elini tutdum-yanımda olacaqsan yene.
Gözlerini açması üçün yalvara bilerdim. Amma boşuna.
-Güney... - onun sesi idi bu.
-Burdayam-dedim. Göz yaşlarım,ah!
-Ağlama! Men gedirem. Senin yanında başqaları olacaq. Men tapşırmışam. Sen qisasını ala bileceksen.
Aparata bağlanan ve burnunu ağzını tutan eşyanı eli ile aşağı saldı. Başını sola eydi.
-Murad. Murad!- deye bildim sadece.
-Hekim. Hekim! O,danışdı! Sonra susdu .. Kömek edin.
Meni çöle çıxardılar. Zeyneb qucaqlamış meni,ovundurudu. Murada elektron şok verirdiler. Kiçik pencereden her şeyi izlemek olurdu. Bir neçe defe ona elektron şok verdiler.
En nehayetinde otaqdan çıxdılar.

-Veziyyeti yaxşı deyil.-dediler.
Yanımıza bir oğlan yaxınlaşdı.
-Güney?
-Menem-dedim
-Murad sizi mene tapşırıb. Sizi qoruyacam.
Başımı yelledim.
-Hekim haradadır?
Zeyneb hekimi gösterdi ona. Neise danışdılar. Sonra hekimler qaçıb Muradın otağına daxil oldular. Yene Murada elektron şok verdiler. Bir neçe defe. Sonda ağ melefeni başına çekdiler.
-Başınız sağ olsun!
-Murad. Ölme! Murad. Meni atma! Men ne edecem indi?
Hemin oğlan yanıma yaxınlaşdı.
-Güney,özünüzü ele alın.
Özümden getmişdim artıq.

-Yaxşısınız?-deye soruşdu.
Heç ne demedim.
-Otaqdan çıxın ikinizde.
-Axı...
-Otaqdan çıxın dedin size!
Çıxdılar. Ağladım. Doyunca ağladım.
-Datıxacam Murad. Darıxacam. Seni çox sevirem! Men ne edecem sensiz? Senin cismin,ruhun,nefesin,duyğuların yoxdursa? Sen yoxsansa men niye yaşayıram axı? Niye? Ne edecem yaşayıb? Senin qisasını alacam. Bir de atamın. Sonra ölecem! İkinizi de çox sevirem!

İki gün sonra
Onun cesedini Bakıya apardılar. Men gede bilmedim. Reşad icaze vermedi.
Reşad-Muradın dediyi hemin oğlan idi.
Onun ölümünden iki gün keçib. Amma men çox darıxıram. 48 saat men nece yaşamışam axı? Her gün yadımda,her gün ağlımda.
Qisasımı alacam!
Besdir artıq ezildim heyatın qarşısında. Artıq yıxılan men olmayacam. Men sonuna qeder vuruşacam. Qisasımı alacam.

Xatırladı
Muradın sözleri qulağında cingildedi.
-Mene bağlanma! Ne vaxt harada olacağım belli deyil.
Güneyin ellerini tutdu. (Güney bunu indu baş verirmiş kimi heraretle,hesretle,heyecanla hiss etdi)
-Salamt qal! Men olmayarken özünü qoru!

Bu defe Ölü Qelb xilas ede bilmedi Muradı. Belke de xilas etmişdi?
Güney uzun müddet susdu. Danışmadı. Türkiye-heyatını deyişecek olan bu şeher onun sonuncu kesini aldı elinden.
Bu şeherdemi idi problem? Ya taleyine bele yazılmışdı? Belke de bundan sonra yalnız addımlamalı idi bu qara,kölgeli ve qorxunc yollarda. Ne de olsa onun qelbinde-Muradın qelbinde Muradın ebedi xatiresi ve sevgisi vardı. Bunu unutmaq olmazdı. Taleyin bir oyunu idi bu birleşeme,heyatın acınacaqlı bir filmi idi. Bir gün qisas günü gelecekdi. Her kes cavab verecekdi. Bütün sirler açılacaqdı.
Güney çox deyişilmişdi. İndi ina ne qeder "heyat davam edir" ,"her şey yaxşı olacaq" deseler de alınmazdı.
Axı sehreda qurumuş bir çiçeyi heyata nece döndere bilerler ki?
Güney heyata döne bilmezdi. En esası ise sonrakı heyatındakı qisas hissi hele de var olacaqdımı? O,qisasını alacaqdımı?

Ve bele bu da Final.
Beyenceksinizmi beyenmeyeceksinizmi bilmirem.
Bu bu kitabda Finaldı. Ardı növbeti kitab olacaq. Növbeti kitabda görüşmek ümidi ile Helelik.

Murad ve Güneyin maceralarını unutmayaq.
Sizi sevirem