Ölü Qelb (Kitab Oldu)

Bölüm 11 (Deyerlim)

Sarı güneş işığının qaranlığıma keçməsi mümkün deyildi. Düzüne qalsa, menim qaranlığıma heç kes daxil ola bilmirdi. Menim qaranlığım qara qaranlıq adlanırdı.
Muradın otağında tapdığım gizli girişde menim deyerlim ölmüşdü. Yox olmuşdu. O, da meni tenha qoyub getmişdi.
Gizli girişde donjb qalmışdım. Ağzımdan sadece:
-Murad...- sözünü çıxara bildim.
Dönüb üzüme baxdı. Susdu. Başını aşağı saldı ve danışmağa başladı.
-Sen niye bura geldin?- sesi mülayim idi- gelmemeliydin bura, niye geldin?
-Onu niye öldürmüsen?- qışqırdım- Niye öldürmüsen? O, sene ne etmişdi?
Cavab vermedi.

-Niye öldürmüsen? Meni daha da berbad güne salmaq isteyirsen? Men dağılmışam, duyğularım silinib, yoxam, men canlı ölüyem, yaşamıram, darmadağın olmuşam.
-Güney...
-Sus! Meni bura getirdin, ne isteyirsen menden? Bilmirem! Onu öldürdün! Yaşam menbeyimi!- gözyaşlarım menimle beraber qışqırıqlar içerisinde danışırdı- Sebe nifret edirem!
-Güney...
Elimi işaresi ile ona susmaq emri verdim. Yere oturaraq hıçqırıqlar içerisinde boğuldum.
Yalan olmuş ümidlerim ve xeyallarım süzülürdü yanağıma, süzüldükcede canımı acıdırdı.
Pillede oturub ağlayırdım. Murad yanıma yaxınlaşdı.
-Güney... Ağlama deymez!

-Ne? Deymez? Sen ne dediyinin ferqindesen? O, menim atamdı! Ölen menim atamdı!
-Güney, bilirem! Amma...
-Amma ne? Murad, meni böyüden bir insan öldü. Ve onu sen öldürdün!
-Men heç kimi öldürmemişem!
Üzüne baxdım. Sonra pilleleri qalxaraq, Muradın otağına, daha sonra ise öz otağıma keçdim.
Menim atam ölmüşdü, Murad ise mene deyir, "deymez! Ağlama!".
Getdikce hissizleşirdim, burada yaşaya-yaşaya ölü olmuşdum men.
Bu gün her şeyi itirmişdim, gözyaşlarımı bele, onlar yanağımda quruyub ölmüşdüler, men yaşayaraq.
Her şeyi dağıtmaq isteyirdim. Hamının qelbini qırmaq isteyirdin, menim qelbim nece qırılmışdısa, nece acı çekirdimse isteyirdim hamı menim kimi acı çeksin.

Murad öldürmüşdü atamı. Atam men xeste olarken, demişdi," sene ürek tapılmasa, men verecem üreyimi sene." Bu sözler qarşısında ikimizde ağlamışdıq. Bir gün sonra Murad verdi üreyini mene. Amma indi Murad atamıb canını aldı.
-Sene nifret edirem!- deye qışqırdım.
Qapı tıqqıldadı. Buurad idi bilirdim.
-Sene nifret edirem!- deye yeniden qışqırdım.
Qapı ikinci defe tıqqıldadı.
Üçüncüde açıb otağa girdi.
-Güney meni dinlemelisen!
-Men seni dinlemek istemirem!
-Güney, onu men öldürmemişem!
-Kim öldürüb bes? Sen niye orada idin? Gizli otaqda ikiniz? Atam ölür, sense başının üstünde oturursan!

-Men öldürmemişem!
-Murad! Besdi! Olan oldu! Menim atan öldü! Deyerlim öldü! Bilirsen, heyatımda en çox ina deyer verirdim, en çox onu sevirdim. Onu sonsuzadek bele, böyük sevgi ile sevecem! Heç vaxt unutmutacam onu! Heç vaxt!
-Güney, bilirem, onu çox sevirsen. Amma, bilmeyin lazım olan bezi şeyler var!
-Ne? De, bilim.
-Güney... Atan dediyon şexs- İsa Rzayev, onun haqq8nda eminem ki, çox seyi bilmirsen!
-Neyi bilmirem?
-Güney, İsa Rzayev senin atan deyil! Yeni bialoji atan deyil!
Onun bura gelmesi ise sirr olaraq qalır heleki!