I'M HAPPY WITH YOU✔️ [1.Kitap](KİM TAEHYUNG)

8♥

Shin Hae okulun çıkışına kadar beni soru yağmuruna tuttu , öğretmenleri saymıyorum bile.

Gerçeği söylemeyip ayağım takıldı düştüm dedim ne kadar inandılar bilmiyorum artık. Çokta umrumda değildi.

Shin Hae'ye veda etmeden kulaklığımı takmasını söyledim. Ona teşekkür edip veda ettikten sonra kulaklıktaki oynatma düğmesine basıp ağır adımlarla yürümeye başladım.

Aklım Taehyung'da kalmıştı ki zaten hiç çıkmıyordu. Eve geldiğimde cebimdeki anahtarı yerine sokup çevirdim. İçeri girip anahtarı masanın üzerine bırakıp,sol omzumda asılı olan çantamı koltuğa bıraktım ardından kendimi koltuğa bıraktım. Kolum ağırmaya başladığında uflayarak yerimden kalkıp, Doktorun verdiği ilaçları çantamdan çıkararak elime aldıktan sonra mutfağa gittim. Musluktan bardağa su doldurup kenara koyduktan sonra ilacı açmaya çalışıyordum. Sonunda ağzımla açmakla başarılı olmuştum. İlacı ağzıma alıp suyla mideme gönderdikten sonra. Mutfaktan çıktım odama yönelirken çalan kapıyla şaşırdım.

Beni kim ziyareti gelirdi ki? Akrabalarım tarafından aranmayan babası tarafından reddedilen bir kızım!

Kapıyı açmadan önce delikten baktığımda gördüğüm manzara karşısında şaşırdım. Kendime aynadan bakıp derin bir nefes alıp verdim. Kapıyı açtığımda Taehyung dudaklarının arasındaki kürdan parçasını alıp.

"Doğruymuş" deyip içeri girip yanımdan geçerken şoklardaydım. Kapıyı kapatıp yanına gittim.

"İçeri girmek için izin almalıydın!"

"Açım yemek var mı? " diye sorduğunda gözlerimi devirip

"Taehy-"

"Ben bir şeyler sipariş ederim" deyip sözümü keserek telefonunu çıkardı. Daha fazla bir şey demeden karşı koltuğa geçip oturdum.

"Ne istersin?"

"Gitmeni"

"Öyle bir seçenek elimizde yok (deyip çarpık bir gülüş attı) Pizza iyi bence" deyip telefonuyla bir süre meşgul oldu benimse aklımdaki tek soru neden geldiğiydi.

Telefonundan başını kaldırmadan işine devam ederken sol gözünden süzülen yaşla paniklemiştim.

"Tae.."

"Bir şey söyleme. Bu benim için de bir ilk normalde birinin önünde ağlamaktan nefret ederim. Ama ayaklarım bugünlük buraya gelmek istedi. Hiçbir şey deme sadece gülmeye çalışalım olur mu?"

Kelimeleri kalbimi acıtırken, ne kadar da benzediğimizi farkettim ve sadece onu izlemekle yetindim.