I'M HAPPY WITH YOU✔️ [1.Kitap](KİM TAEHYUNG)

11♥

Hastanede yapayalnız kalmak bu olsa gerek. Taehyung gideli saatler geçti ve inatçı hemşire beni çıkarmamak konusunda çok kararlı. Tamam sırtıma bir sopa yemiş olabilirim ama fazla abartıyolar.

Kimsem yoktu ve bu lanet yerden beni kim çıkarırdı ki? İyi bok yedin Sunah! Cidden.

Baş ucumdaki masanın üzerindeki telefona uzanmaya çalıştım. Ne diye bu kadar uzak yere koymuştu ki?

Elimi masanın üzerinde oynatmaya o kadar odaklanmış olmalıydım ki kendimi yerde buldum. Bravo bana hastane odasında yataktan düşmediğim kalmıştı onu da yaptım. Kendime lanetler okurken kapı açıldı.

"Sunah! İyi misin?" Diye soran Taehyung ile şok geçiriyordum. Yanıma endişeli bir şekilde gelip beni kaldırdı. Ayağa kalktığımızda

"Sen...."

"Öğrendim işte"

"Ama-"

"Kimlik bilgilerinden gördüm"

"Nede-"

"Senin söylemeni istedim. "

"Tae-"

"Seni burada bırakmaya vicdanım el vermedi"

"Ya!Bir konuşturmadın"

Taehyung bunun farkına vararak gülmeye başladığında ben de gülümsedim. Bu ilk kez birbirimize güldüğümüz andı.

"Hadi yerine" dediğinde uflayarak yatağıma girdim. Neyse ki alçılı kolumun üzerine düşmemiştim.

"Senin iyiliğin için uflama! Ayrıca o an ne halde olduğunu ben biliyorum. Kötü bir şey olmamalı kendine dikkat etmelisin. Kolun nasıl?"

"Farkettin mi Taehyung?"

"Neyi?"

"Ne kadar yalnız olduğumuzu"

"Evet sen baya yalnızsın. "

"Ya sen? Öyle değil misin?"

"Dostlarım var yalnız değilim'

"Hadi ama dostluklar gelip geçici öyle bir dünya yok. "

"Kendi dünyan hakkında konuş!"

"Bir anne şevkati olmadıktan sonra hiçbir şeyin önemi yok."

"Tamam kabul! Bu konuda yalnızım. Ama dostlarım beni asla bırakmaz"

"Peki o zaman neden bu kadar Üzgünsün"

"Ruh halim şuan üzgün olmak istiyorda ondan"

"Dostların sana mutluluk verebilir. Ama belki de artık başka bir mutluluk istiyorsun hayatında"

"Bilmem"

"Sen her bilmem dediğinde haklısın dediğini düşünebilir miyim ? "

"Bilmem" gülümsedim.

"Pekala! Şunu itiraf edeceğim. Uzun zaman önce yaşadığım kötü şeylerden dolayı yaşama hevesim tamamen kayboldu, intihar girişiminde kaç kez bulundum. Ama bir zaman sonra bu da bir işe yaramadı. Her gün aynı şeyleri yapmaktan, hayatımdan fazlasıyla sıkıldım. Sonra bir gün bir şey oldu. Ben yaşama sebebimi buldum ve sebebim mutlu olmalı. Çünkü o zaman ben de mutlu oluyorum. Eğer o iyi değilse ben de değilim."

"Şanslı çocukmuş"

"Öyle sanırım"

"Yaşamak için başka bir nedene tutunma. Kendine tutun, sen güçlü ol! Yoksa o nedeninde gittiğinde bir daha asla toparlayamazsın"

"Nedenim yoksa yaşamamın anlamı yok demektir"

"İnat etme! Belki de onun için değmez"

"Hayır! Fazlasıyla değer"

"Değmez Sunah! İnan değmez"

"Peki ya ben onun nedeni olursam. Onu tekrar hayata döndürebilir miyim? "

"Bilmem"  diyerek gülümsedi. Benim için cevap çok açıktı.