Κάτω από το Φεγγάρι

~Νέα γνωριμία~

Μετά από λίγα λεπτά το ταξί είχε αδειάσει από τις αποσκευές τους.
~ Δεκαπέντε και εβδομήντα.~
Είπε βιαστικά ο εύσωμος ταξιτζής στρίβοντας το κιτρινισμένο από τσιγάρο μουστάκι του. Ο Τζον του έδωσε τα χρήματα.
~ Κράτα τα ρέστα~
Του είπε γενεόδωρα. Ο οδηγός τον ευχαρίστησε, μπήκε στο ταξί και χάθηκε μέσα στην ομίχλη. Ο Τζον και η Αλεξ σήκωσαν τις βαλίτσες από το πεζοδρόμιο. Περπάτησαν στο πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγούσε στην εξώπορτα του σπιτιού. Το σπίτι είχε μια μεγάλη περιποιημένη αυλή, στην οποία πέρα από τα πολύχρωμα λουλούδια που ήταν φυτεμένα σε διάσπαρτα παρτέρια, υπήρχε ένα όμορφο ψηλό πεύκο. Ο Ντέιβ περιεργάστηκε εξωτερικά την καινούρια τους κατοικία. Είχε μια μαγευτική ομορφιά. Είχε πολλά παράθυρα τα οποία πρόσφεραν άπλετο φως στο σαλόνι και στα υπνοδωμάτια. Ο Τζον σήκωσε το χαλάκι της εξώπορτας, κάτω από το οποίο υπήρχε το κλειδί του σπιτιού όπως τον είχε ενημερώσει ο χαμογελαστός μεσίτης. Ξεκλείδωσε τέσσερις φορές την ξύλινη πόρτα ασφαλείας. Μέσα στο σκοτάδι ψιλάφισε τον τοίχο ψάχνοντας για έναν διακόπτη. Όταν ο χώρος φωτίστηκε, η Άλεξ χαμογέλασε βλέποντας πως η μεταφορική είχε ακολουθήσει τις διαταγές της καταγράμμα για την τοποθέτηση των επίπλων. Το σαλόνι ήταν ευρύχωρο και η τζαμαρία που υπήρχε σε αυτό είχε θέα το σκοτεινό δάσος. Ο Ντέιβ άφησε απότομα τις βαλίτσες του στο πάτωμα και ανέβηκε τρέχοντας την μεγάλη σκάλα του σπιτιού καταλήγοντας στον επάνω όροφο. Ήθελε να δει το καινούριο του δωμάτιο. Τον προσωπικό του χώρο. Το δωμάτιο ενός έφηβου είναι το βασίλειο του. Ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπε, σε όλα τα σπίτια που είχε μετακομίσει. Άνοιξε την δεύτερη πόρτα στα δεξιά όπως τον είχε ενημερώσει η μητέρα του. Το μόνο που υπήρχε μέσα ήταν το ημίδιπλο σιδερένιο κρεβάτι του. Έκλεισε τα μάτια του και φαντάστηκε σε ποια θέση θα τοποθετηθούν τα καινούρια του έπιπλα και σε τι χρώμα θα βαφτούν οι τοίχοι. Ένα δημιουργικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Άνοιξε το παράθυρο και έκατσε στο περβάζι όπως συνήθιζε και στο παλιό του δωμάτιο. Κοίταξε ψηλά. Το μισό τέταρτο του φεγγαριού σε συνδυασμό με τις κορυφές των μαύρων δέντρων ήταν μια πολύ ωραία εικόνα που σε έκανε να θες να την φωτογραφίσεις. Έβγαλε το τηλέφωνο του από την τσέπη του τζιν παντελονιού του και απαθανάτισε το μαγευτικό τοπίο.
Αφού τράβηξε την φωτογραφία κατέβηκε από το ύψωμα του παραθύρου μέχρι που τον σταμάτησε μια φωνή.
~Γείτονα!~
Ο Ντέιβ γύρισε ξανά στο παράθυρο και κοίταξε το απέναντι σπίτι. Στο παράθυρο του σπιτιού, στεκόταν μια χαμογελαστή κοπέλα με σγουρά μαύρα μέχρι τον ώμο μαλλιά. Φορούσε επίσης ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας με μαύρο σκελετό.
~Με λένε Κάθριν Μπρένερ! Εσένα;~
Έκανε το χαμογελαστό κορίτσι.
~Ντέιβ! Ντέιβ Νέλσον. Χάρηκα για την γνωριμία Κάθριν!~
Είπε ο Ντέιβ πρόσχαρα.
~Λοιπόν γείτονα και συμαθητή, θα τα πούμε στο σχολείο σε λίγες μέρες. Καληνύχτα.~
Είπε το κορίτσι και έκλεισε το παράθυρο. Ο Ντέιβ ήταν αρκετά χαρούμενος. Ούτε μισή ώρα δεν είχε περάσει που πάτησε το πόδι του στο Φορκς και έκανε αμέσως την πρώτη του φιλία. Κατέβηκε στον κάτω όροφο. Οι γονείς του είχαν αδειάσει όλες τις κούτες και είχαν διακοσμήσει με τα αντικείμενα που βρίσκονταν μέσα όλο το σπίτι.
~ Χρειάζεστε κάποια βοήθεια;~
Ρώτησε πρόθυμα.
~Όχι είμαστε εντάξει!~
Απάντησε η Άλεξ. Ο Ντέιβ άνοιξε την πόρτα και βγήκε στην αυλή για να την εξερευνήσει. Περπάτησε και έφτασε στο πίσω μέρος. Υπήρχε ένα τετράγωνο γυάλινο τραπέζι με τέσσερις καρέκλες και αρκετά δέντρα που ομόρφαιναν
περισσότερο τον χώρο. Στην γωνία υπήρχε ένα παλιό σπιτάκι για σκύλους. Πέρα από τον φράχτη υπήρχαν μαύρα ψηλά δέντρα. Γύρισε στο μπροστινό μέρος της αυλής. Έβγαλε τα παπούτσια του για να αισθάνεται το γρασίδι στις πατούσες των ποδιών του. Αφού έκανε μια βόλτα αποφάσισε να επιστρέψει μέσα. Το βλέμμα του όμως έπεσε στον χοντρό κορμό του πράσινου πεύκου. Πλησίασε πιο κοντά. Τρεις κάθετες γραμμές ήταν χαραγμένες πάνω στον κορμό. Ο Ντέιβ έβαλε από πάνω το χέρι του. Ταίριαζε απόλυτα. "Ίσως ήταν κάποια αρκούδα." Σκέφτηκε και μπήκε τελικά μέσα στο σπίτι.

____________________________________
Guys πραγματικά συγνώμη που άργησα να γράψω απλά είχαν πέσει πολλά τον τελευταίο καιρό... Αυτό είναι το 6ο κεφάλαιο της ιστορίας μας! Αν σας άρεσε πατήστε ☆ και σχολιάστε απόψεις!!