Κάτω από το Φεγγάρι

~Ο κανόνας~

Στο σπίτι η ατμόσφαιρα, ήταν τόσο ψυχρή όσο και έξω από αυτό ανάμεσα στην οικογένεια. Ο Ντέιβ έλειπε ακόμα από το σπίτι.
~Μα που είχες το μυαλό σου;~
Ξεκίνησε να μιλάει ο Άνταμς, απευθυνόμενος στον γιο του σταυρώνοντας τα δύο του χέρια. Ο Τζον ήξερε πολύ καλά, πως όταν ο πατέρας του έκανε αυτήν την κίνηση ήταν πραγματικά θυμωμένος.
~Έχεις ξεχάσει πως ήταν; Την αίσθηση του ότι μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, να ακούσεις οτιδήποτε;~
Συνέχισε το κήρυγμα του.
~Ήταν απλώς μια απερισκεψία.~
Απάντησε δειλά. Ο Τζον δεν φοβόταν τους γονείς του. Απλώς ο σεβασμός του ήταν πολύ μεγάλος γι' αυτούς.
~Μια απερισκεψία που θα μπορούσε να μας στοιχίσει πολλά. Έχουμε κανόνες, Τζον. Με αυτούς μπορέσαμε και αντέξαμε στον χρόνο. Δεν μπορούμε να του αποκαλύψουμε τίποτα πριν τα δεκαοχτώ του χρόνια.~
Η Άλεξ παρακολουθούσε την συζήτηση αμέτοχη ώσπου πήρε τον λόγο.
~Τα σημάδια δεν εμφανίζονται τόσο νωρίς. Τον περασμένο μήνα μπήκε στα δεκαέξι. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο.~
Με την ένταξή της στην συζήτηση, η Άλεξ έδιωξε λίγη από την ένταση. Γιατί αυτό ήταν, η φωνή της λογικής. Αυτό έκανε - πάντα. Έμοιαζε με μια ζυγαριά που ισορροπούσε τα πράγματα και τα έφερνε όλα σε μια ηρεμία. Η Λίλη ξεκούμπωσε το ένα σκουλαρίκι μετά το άλλο και τα άφησε πάνω στο τραπέζι.
~Ίσως με την έναρξη τους από τόσο νωρίς ξεκλειδώνουν κάποιο χάρισμα. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν.~
~Η μητέρα ίσως έχει δίκιο. Στην δική μας περίπτωση όμως ο κανόνας μου είναι αδιάφορος.~
Αντέδρασε ο Τζον. Κούνησε το ποτήρι με το κρασί κυκλικά μια-δυο φορές, ήπιε μια γουλιά και συνέχισε.
~Ο κανόνας αναφέρει, πως δεν πρέπει να αποκαλύψουμε την αλήθεια στα παιδιά κάτω των δεκαοχτώ, λόγω της εφηβικής τους αμέλειας. Στην αδυναμία τους να κρατήσουν το μυστικό ασφαλές. Όμως ο Ντέιβ δεν είναι έτσι. Έχω εμπιστοσύνη στον γιο μου. Αν τα σημάδια γίνουν πιο έντονα μπορεί να τον οδηγήσουν ακόμη και στην τρέλα εάν μείνει στην άγνοια. Θα χάσει το μυαλό του.~
Τα λόγια του Τζον κατάφεραν και έβαλαν σε σκέψεις τον πατέρα του. Άφησε τα χέρια του ίσια κάτω στο σώμα του.
~Όπως επιθυμείς. Ξέρεις πόσο αγαπάω τον εγγονό μου. Αν όμως ο Ντέιβ προδώσει το μυστικό... εσείς θα λογοδοτήσετε στους Γηραιότερους.~
Το κλειδί του Ντέιβ άνοιξε την εξώπορτα ασφαλείας και μπήκε μέσα στο σπίτι. Η συζήτηση διακόπηκε απότομα.
~Πώς ήταν η βόλτα σου;~
Ρώτησε η Λίλη ευγενικά και αρκετά ψύχραιμα ώστε να μην καταλάβει την ένταση της προηγούμενης συζήτησης ο εγγονός της.
~Θα πάω να ξαπλώσω. Είμαι αρκετά κουρασμένος από το ταξίδι. Παππού-Γιαγιά συγγνώμη, καταλαβαίνετε.~
Ανέβηκε την σκάλα σέρνοντας τα πόδια του και αποσύρθηκε στο δωμάτιο του. Έβγαλε τα παπούτσια του πιέζοντας το ένα πόδι με το άλλο στην φτέρνα ώστε να τα καταφέρει και τα κλώτσισε προς την ντουλάπα. Ξάπλωσε στο κρεβάτι του και συλλογίστηκε την σημερινή-κουραστική μέρα. Είχε πολλές τύψεις. Όταν κατάλαβε πως το τραγούδι που έπαιζε όλο το βράδυ στο κεφάλι του ερχόταν από το τηλέφωνο της Κάθριν αντέδρασε εντελώς αλλοπρόσαλλα. Της είπε μια χαζή δικαιολογία τύπου "ξέχασα το θερμοσίφωνα ανοιχτό" και ξεκίνησε να τρέχει πίσω στο σπίτι του. Ήλπιζε να μην του είχε θυμώσει. Ήταν η πρώτη του γνωριμία εδώ και του είχε κάνει τόσο καλή εντύπωση. Δεν ήθελε να την χάσει από μια τόσο χαζή απερισκψία. Αυτή την στιγμή μέσα του κυριαρχούσαν δύο συναισθήματα... ο θυμός και η λύπη. Ο Ντέιβ είχε την τάση να εξωτερικεύει τον θυμό του χτυπώντας διάφορα πράγματα. Δεν κρατάει αυτό το συναίσθημα μέσα του με αποτέλεσμα να τον τρώει. Το να ξεσπάει με αυτόν τον τρόπο τον βοηθούσε στο να μην ξεσπάσει σε κάποιον αθώο. Σηκώθηκε όρθιος. Ο θυμός είχε πνίξει την λύπη. Ένιωσε την οργή να τον πλημμυρίζει σαν ένα ηφαίστειο που ήταν έτοιμο να εκραγεί. Προχώρησε προς την ψηλή καφέ ξύλινη ντουλάπα. Ετοίμασε το χέρι του και της έριξε μια δυνατή γροθιά. Πήρε μια βαθιά ανάσα για να χαλαρώσει και έκατσε πάλι στο κρεβάτι του. Σκέφτηκε πως όλο αυτό με το να γροθοκοπεί διάφορα πράγματα είναι τόσο εφηβικό και χαμογέλασε. Η πόρτα χτύπησε.
~Εμπρός.~
Είπε κάνοντας μικρές μαλάξεις στο χέρι του. Ο Τζον μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα στον γιο του.
~Άκουσα τον ήχο από το χέρι σου που προσγειώθηκε στην ντουλάπα και ανέβηκα για να δω πως είσαι.~
~Πώς κατάλαβες ότι χτύπησα την ντουλάπα.~
Ο Τζον κοίταξε το άδειο δωμάτιο και ξαναέστρεψε το βλέμμα του στον Ντέιβ χωρίς να απαντήσει.
~Δεν θα σε ρωτήσω αν έγινε κάτι γιατί όπως είπες είσαι κουρασμένος. Να ξέρεις όμως ότι είμαστε εδώ. Και εγώ και η μητέρα σου. Ότι θέλεις, όποτε θέλεις μπορείς να έρθεις και να μας μιλήσεις.~
Ο Ντέιβ αναστέναξε και έγενψε καταφατικά.
~Καληνύχτα.~
Είπε ο πατέρας του βγαίνοντας από το δωμάτιο. Όταν έκλεισε την πόρτα ο Ντέιβ απάντησε.
~Καληνύχτα.~
Ο Τζον περπατώντας στον διάδρομο το άκουσε, σήκωσε το κεφάλι του ευθεία μπροστά και ένα χαμόγελο ικανοποίησης φώτισε το πρόσωπο του.

____________________________________

Το 9ο κεφάλαιο δημοσιεύθηκε. Είχα καιρό να ανεβάσω σορρυ... ψηφίστε ☆ και σχολιάστε την γνώμη σας!!😉🐺