Κάτω από το Φεγγάρι

~Το κλαμπ~

Η αριστερή έξοδος του πάρκου Φορσάιθ, οδηγούσε απευθείας στο μπαρ Black magic, ένα μεγάλο κτήριο διακοσμημένο από μαύρα τούβλα και φιμέ παράθυρα. Ήταν το πιο δημοφιλές νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στην πόλη.
~Δεν θα χρειαστούμε ταυτότητα
για να μπούμε μέσα;~

~Νέλσον ηρέμησε. Στο Φορξ
βρίσκεσαι όχι στον Καναδά.~
Μπροστά στην είσοδο του μαγαζιού βρισκόταν ένας μεγαλόσωμος πορτιέρης φορώντας ένα λευκό πουκάμισο με μια μαύρη γραβάτα. Ανέβηκαν τα σκαλοπάτια. Ο σωματωδης άνδρας άνοιξε την πόρτα επιτρέποντάς τους να περάσουν με ένα νεύμα του χεριού του. Η Κάθριν φάνηκε να τον γνωρίζει. Η μουσική στα ηχεία έπαιζε δυνατά. Μεθυσμένοι, ιδρωμένοι έφηβοι χόρευαν ασταμάτητα χοροπηδώντας πάνω-κάτω στον ρυθμό ενός trap τραγουδιού. Τα αυτιά του Ντέιβ είχαν ήδη βουλώσει. Ακολουθούσε την Κάθριν η οποία φαινόταν πως ήξερε που πάει.
~Έχω κάνει κράτηση!~ του φώναξε δυνατά κοντά στο αυτί του. ~Είμαστε σε ένα απ' τα τραπέζια εκεί πάνω.~
Προχώρησαν ανάμεσα στο πλήθος που χόρευε ακατάπαυστα, μπορούσαν να δουν καθαρά τις σταγόνες ιδρώτα που έτρεχαν από τα μέτωπά τους και τις μπλούζες που κολλούσαν πάνω στα κορμιά τους ακομα και κάτω από το υπεριώδες φως. Ένας θεός ξέρει πόση ώρα χόρευαν ασταμάτητα έτσι. Κάθισαν στο τραπέζι τους. Πάνω υπήρχαν τρια μπουκάλια μπύρας και τρία παγωμένα γυάλινα ποτήρια με πάγο. Ο Ντέιβ κοίταξε τα ποτήρια.
~Περιμένουμε παρέα;~ είπε.
~Ναι έχω καλέσει έναν φίλο.
Συγγνώμη που δεν σε ενημέρωσα
όμως προέκυψε τελευταία
στιγμή.~
Η αλήθεια είναι πως δεν τον πείραξε, αλλά θα προτιμούσε να το ξέρει. Θα ήταν περισσότερο προετοιμασμένος.
~Δεν υπάρχει πρόβλημα.~ της απάντησε χωρίς σιγουριά στην φωνή του ενώ ταυτόχρονα γέμιζε τα δύο από τα τρία ποτήρια με μπύρα.
Τα φώτα στο κλαμπ στριφογύριζαν σαν τρελά και καθώς περνούσε η ώρα η μουσική δυνάμωνε όλο και περισσότερο.
~Black Magic; πως προέκυψε αυτό;~ είπε ενώ άφηνε το πρώτο ποτήρι στο τραπέζι. ~Θέλω να πω, όχι και τόσο συνηθισμένο όνομα για κλαμπ.~
Της πρόσφερε το δεύτερο ποτήρι.
~Λένε πως ο ιδιοκτήτης ασχολείται με την μαύρη μαγεία, και πως τις νύχτες με πανσέληνο συνάπτει συμφωνίες με τον Εωσφόρο.~ του απάντησε καθώς έπινε αργά μια μικρή γουλιά από την μπύρα της, τον κοίταξε με την  άκρη του ματιού της. Την κοιτούσε με τα μάτια γουρλωμένα όμως το βλέμμα του είχε και μια μικρή δόση δυσπιστίας.
~Αστειάκι ηρέμησε.~ τον χτύπησε με τον αγκώνα της στο μπράτσο. ~Είναι απλώς μια ονομασία.~ άφησε το ποτήρι πίσω στο τραπέζι. ~Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πώς προέκυψε αλλά ποιος νοιάζεται;~
Ο Ντέιβ σήκωσε τους ώμους του.
Από την στιγμή που μπήκαν στο κλαμπ, είχε αρχίσει να τον πιάνει μια έξαψη, μια κάψα. Λίγες σταγόνες ιδρώτα γαργαλούσαν το μέτωπό του.
~Πάμε να χορέψουμε;~ είπε απλώνοντάς της το χέρι.
~Συνήθως αυτό είναι κίνηση για
σχολικό χώρο, όμως θα το
δεχτώ.~ του απάντησε πιάνοντάς το. Το ένιωσε ζεστό, λες και η θερμοκρασία του σώματός του είχε ξεπεράσει το φυσιολογικό. Μπήκαν μέσα στο ξεσαλωμένο πλήθος και χόρεψαν για αρκετή ώρα. Ο Ντέιβ παρατηρούσε τα υπόλοιπα παιδιά που χόρευαν δίπλα τους. Άλλα όμορφα άλλα  μέτρια. Σίγουρα τα περισσότερα εκεί μέσα ανήκαν στους δημοφιλείς του σχολείου. Δεν του άρεσαν οι δημοφιλείς. Όχι επειδή ζήλευε την δημοσιότητά τους ή κάτι άλλο, απλώς θεωρούσε πως οι περισσότεροι από δαύτους ήταν ψεύτικοι χαρακτήρες και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν η αυτοπροβολή τους και τα likes στα social media.
Η Κάθριν έβγαλε το smartphone της και κοίταξε την ώρα.
~Καλύτερα να καθίσουμε.~ είπε φωνάζοντας ξανά, βάζοντας την φωνή της πάνω από την μουσική. ~Σε λίγη ώρα θα έρθει ο Όλιβερ. Θα ήταν προτιμότερο να μας βρει στο τραπέζι.~
Ο Ντέιβ την ακολούθησε πίσω στις θέσεις τους. Τα τραπέζια ήταν τοποθετημένα σχετικά μακριά το ένα με το άλλο, ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος οπότε είχαν περιθώρια και άνεση για τέτοιου είδους πολυτέλειες. Κάθισε και ήπιε δύο γουλιές από την μπύρα του, εξακολουθούσε να παρατηρεί τα άτομα γύρω του. Κοιτούσε συνεχώς διακριτικά λες και έψαχνε κάτι. Όμως, δεν έψαχνε τίποτα. Σκάναρε τα τραπέζια, απλώς για να έχει μια εικόνα για τα άτομα που επρόκειτο να συναντήσει μεθαύριο το πρωί. Τα μάτια του περνούσαν αστραπιαία από τραπέζι σε τραπέζι. Η μουσική έπαιζε ασταμάτητα, το αλκοόλ έρεε στο αίμα κάθε ατόμου  μέσα στο μπαρ. Ένα τραπέζι δεξιά, μια σχετικά μεγάλη παρέα  σήκωνε τα ποτήρια της ψηλά. Ήταν σκοτάδι, όμως μπορούσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά τους πολύ εύκολα. Χτύπησε ελαφρώς το πόδι της Κάθριν.
~Στην διπλανή παρέα, το κορίτσι
στον τοίχο. Ποιο είναι;~ του φάνηκε αρκετά γνώριμο.
Ένα κορίτσι γύρω στα δεκαεφτά, με μακριά-ίσια κάστανα μαλλιά και όμορφο λεπτό σώμα. Το πρόσωπο της, ήταν λες και ήταν μια πηγή φωτός μέσα στο σκοτεινό μαγαζί.
~Πώς μπορείς και βλέπεις εως εκεί;~ Του απάντησε ζαρώνοντας τα μάτια της ενώ προσπαθούσε να δει μέσα στο σκοτάδι. ~Νομίζω πως  μιλάς για την Νάταλι. Νάταλι Λόγκαν, σχετικά δημοφιλής, άσος στην ομάδα βόλεϋ, είναι στην ηλικία μας και πιθανότατα στο τμήμα σου.~
Ο Ντέιβ είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω της.
~Χμ, γιατί ρωτάς;~
~Νομίζω πως κάπου την έχω
ξαναδεί. Το ξέρω ότι ακούγεται
περίεργο όμως, μου φαίνεται
αρκετά γνώριμη.~
Μπροστά στα μάτια του σαν αστραπή, ξετυλίχθηκε το καταπράσινο πυκνό δάσος, με τις κορυφές των δέντρων να κοντεύουν να αγγίξουν τις άκρες των σύννεφων και τα ξερά φύλλα να μετακινούνται ήρεμα στο έδαφος από το ελαφρύ αεράκι. Εκεί την είχε δει. Ήταν αυτό το κορίτσι. Το κορίτσι στο όνειρο του. Το όνειρο που είχε δει στο αεροπλάνο
ταξιδεύοντας για το Φορξ. Όμως... Για μια στιγμή. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Όλα αυτά δεν είναι αληθινά. Τα όνειρα και η μοίρα. Πάντα πίστευε πως εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε την μοίρα μας. Όχι. Όχι δεν μπορεί να είναι αυτή.
~Ντέιβ;~ του φώναξε βγάζοντάς τον από τον λήθαργο. ~Είσαι καλά; Φέρεσαι κάπως περίεργα.~
Ανησυχούσε πραγματικά.
~Φταίει η πανσέληνος!~ της απάντησε γελώντας, της έδωσε ένα ελαφρύ σπρώξιμο.
~Δεν είμαστε στο Αμερικάνος
Λυκάνθρωπος.~ συνέχισε το αστείο.
Η νύχτα συνεχιζόταν. Προσπαθούσε να μην κοιτάζει προς το μέρος της όμως, πάντα στο τέλος έστρεφε το βλέμμα του πάνω της. Κοιτούσε τα μάτια της, τα μαλλιά της, το σώμα της. Όλα ήταν πανομοιότυπα με την κοπέλα του ονείρου. Προσπάθησε να μην σκέφτεται. Μπλόκαρε κάθε σκέψη που του ερχόταν στο μυαλό.
Η Κάθριν έσυρε την καρέκλα πίσω και σηκώθηκε όρθια. Ένα ψηλό λεπτό αγόρι με σκούρα κάστανα μαλλιά ερχόταν προς το μέρος τους. Φάνηκε ενθουσιασμένη, του φώναξε από μακριά: ~Όλιβερ!~
Σηκώθηκε στις μύτες και τον αγκάλιασε.
~Όλιβερ, να σου συστήσω τον Ντέιβ Νέλσον. Είναι καινούριος στην πόλη. Πρέπει να τον κάνουμε
να νιώσει καλοδεχούμενος.~
~Το μόνο εύκολο! Χάρηκα Ντέιβ!~
Είπε απλώνοντας μπροστά το χέρι του.

____________________________________
Το 13ο κεφάλαιο δημοσιεύθηκε και περιέχει αρκετές εξελίξεις! Απολαύστε το. Σύντομα καταφθάνει και το 14ο. 💪🐺