Κάτω από το Φεγγάρι

~Η βόλτα~

Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν σε δευτερόλεπτα. Να αλλάξουν όλα σε μόνο μια στιγμή. Έχετε ακούσει για το φαινόμενο της πεταλούδας; Λένε πως αν μια πεταλούδα κουνήσει τα φτερά της στο σωστό μέρος, την κατάλληλη στιγμή, μπορεί να προκαλέσει ανεμοστρόβυλο εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά. Είχαν περάσει λίγες ώρες όπου στο σπίτι των Νέλσον ξέσπασε ο ανεμοστρόβυλος. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, ο Ντέιβ Νέλσον, κοιτούσε το ταβάνι αναλογιζόμενος το τρομακτικό συμβάν που είχε προηγηθεί. Το μυαλό του ήταν τοσο μπερδεμένο όσο τα παλιά ζευγάρια ακουστικά που είχε ξεχασμένα στο συρτάρι του γραφείου του. Οι γονείς του δεν είχαν αναφερθεί σε καμία
ψυχολογική διαταραχή που να νοσεί η γιαγιά του. Άρα αν είναι προσβεβλημενη από μια τέτοιου είδους ασθένεια εκδηλώθηκε κατά την διαμονή της στο Φορξ. Ίσως πάλι η ασθένεια αυτή είχε εμφανιστεί παλιότερα και δεν του είχαν αναφέρει τίποτα για να μην του φορτώσουν επιπλέον έγνοιες, σκεπτόμενοι πως ήταν αρκετά πιεσμένος από το σχολείο. Κι αν... Κι αν δεν υπάρχει ασθένεια; Αν όλο αυτό δεν οφείλεται στην ψυχολογική υγεία της γιαγιάς του; Τότε τι μπορεί να είναι; Το επεξεργάστηκε με βαση την λογικη. Άνθρωπος με τέτοια συμπεριφορά σίγουρα δεν είναι υγιής στην ψυχολογία του. Ξεφύσιξε δυνατά, ανασηκώθηκε και γύρισε προς το
μέρος του το ρολόι που είχε στο κομοδίνο. Ήταν 19:15. Σε σαρανταπέντε λεπτά είχε ραντεβού με το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Την πρώτη φιλία του στην καινούρια και μυστηριώδη πόλη. Έπρεπε να ξεχάσει όλα όσα είχαν γίνει σήμερα. Να βγει έξω και να περάσει καλά. Θα του ήταν αρκετά δύσκολο όμως έπρεπε να το κάνει. Ώσπου να φορέσει τα ρούχα του και να ετοιμαστεί η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβει. Πήρε μια σχετικά ζέστη ζακέτα στο χέρι του και κατεβαίνοντας
κάτω θέλησε να ενημερώσει τους γονείς του για την έξοδο που είχε προγραμματίσει. Αφού κοίταξε σε
όλα τα δωμάτια του κάτω ορόφου βεβαιώθηκε πως δεν ήταν κανείς στο σπίτι.
~Εγώ, είχα όλη την καλή
διάθεση.~
Άνοιξε την πόρτα όμως, δεν θα μπορούσε να φύγει έτσι απλα χωρίς να ειδοποιήσει. Κοίταξε το ρολόι του. Η ώρα είχε περάσει. Έκλεισε ξανά την πόρτα και έτρεξε στο δωμάτιο του ψάχνοντας ένα κομμάτι χαρτί, για να αφήσει ένα σημείωμα στην οικογένεια του. Πήρε το τετράδιο των μαθηματικών και έσκισε ένα φύλλο με γραμμές.

▪Πηγαίνω μια βόλτα με μια φίλη. Μην ανησυχείσετε. Το τηλέφωνό μου θα είναι ανοιχτό.
Ντέιβ

Άφησε το σημείωμα στο τραπέζι του σαλονιού και βγαίνοντας έξω διπλοκλείδωσε την μεγάλη μαύρου χρώματος εξώπορτα ασφαλείας. Η βροχή είχε σταματήσει λίγες ώρες πριν. Παρόλα αυτά η ατμόσφαιρα είχε μια ευχάριστη ζεστασιά σαν την πρώτη μέρα του καλοκαιριού. Τα σύννεφα είχαν διαλυθεί και τα άστρα έλαμπαν διακριτικά πλάι στην φωτεινή, ολόγιομη σελήνη. Έτσι αντί να φορέσει την ζακέτα την έδεσε γύρω από την μέση του.
Λίγα βήματα μακριά από το γειτονικό σπίτι, φαινόταν το μελαχρινό κορίτσι να στέκεται περιμένοντας, με το ένα χέρι να κρατά το λουρί μιας καφέ τσάντας και το άλλο να ασχολείται με το αφής κινητό της.
~20:10 Ντέιβ; Πώς είχα την
εντύπωση ότι είχαμε κανονίσει
ακριβώς;~
Έκανε η Κάθριν χαμογελώντας μόλις έφτασε μπροστά της ο φίλος της.
~Απλά γύρισα... Ω ξέχνα το.
Συγγνώμη για την καθυστέρηση.~
Της ανταπέδωσε το χαμόγελο και ξεκίνησαν το περπάτημα.
~Είχα αρχίσει να πιστεύω πως
την έχει ξεχάσει ο ήλιος αυτή
την πόλη. Είμαι σχεδόν δύο μέρες
εδώ και κυριολεκτικά αυτό το
μέρος κοντεύει να σαπίσει από
την βροχή.~
~Έτσι είναι το Φορξ. Θα το
συνηθίσεις. Ο ήλιος εμφανίζεται
μόνο είκοσι μέρες τον χρόνο.~
Συνέχισε το αστείο η Κάθριν ενώ κλώτσισε μια πέτρα που βρέθηκε στα πόδια της. Καθώς έκανε το επόμενο βήμα παραπάτησε και πήγε να πέσει στο έδαφος. Δύο χέρια όμως πρόλαβαν και την έπιασαν από την μέση προτού πέσει κάτω.
~Εμ ευχαριστώ...~
~Γι' αυτό είναι οι φίλοι!~
Της απάντησε πειράζοντάς την
ενώ ταυτόχρονα έσκυψε και μάζεψε την τσάντα που της είχε πέσει. Συνέχισαν το περπάτημα περνώντας μέσα από το πάρκο Φορσάιθ.
~Λοιπόν ήρωά μου; Καφέ ή ποτό;~

~Νόμιζα πως είχαμε κανονίσει
ήδη για καφέ.~

~Ναι αλλά επειδή στο σπίτι μου
και οι τοίχοι έχουν αφτιά τώρα
σου προτείνω τις πραγματικές
επιλογές μας!~
Η Κάθριν παρατήρησε την προβληματισμένη έκφραση στο πρόσωπο του.
~Ηρέμησε δεν θα σε παρασύρω
στην μέθη.~
Του είπε χτυπώντας τον στον ώμο.
~Τότε πάμε για ποτό!~
Της είπε δείχνοντάς της πως η προηγούμενη έκφραση δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο ένα αστείο.

____________________________________

Το 12ο κεφάλαιο είναι έτοιμο. Απολαύστε το, ψηφίστε, σχολιάστε και σύντομα το 13ο θα ανέβει.💪🐺