Κάτω από το Φεγγάρι

~Μια απρόσμενη επίσκεψη~

Ο Τζον μάζεψε όλες τις άδειες κούτες που είχαν πακετάρει τα μικρό-αντικείμενα από το παλιό τους σπίτι και τις τοποθέτησε τακτοποιημένα στο υπόγειο για κάποια μελλοντική χρήση. Η Άλεξ κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Άνοιξε το ψυγείο, έβγαλε τα υλικά για μια οικογενειακή πίτσα και τα ακούμπησε πάνω στον ξύλινο πάγκο της κουζίνας. Ο Ντέιβ μπήκε μέσα στο σπίτι.
~Μήπως πείνασες; Η μητέρα σου
φτιάχνει πίτσα!~
Φώναξε ο Τζον από το υπόγειο. Εκείνος ακούμπησε το στομάχι του και ένιωσε έναν χαλαρό πόνο που δήλωνε την επιθυμία του για την πεντανόστιμη πίτσα της μαμάς του.
~Τέλεια! Ναι για την ακρίβεια
πεινάω σαν λύκος.~
Μόλις τελείωσε την πρόταση του ακούστηκε ένα δυνατός θόρυβος από το υπόγειο.
~Μπαμπά; Είσαι καλά;~
Τον ρώτησε ο Ντέιβ παραξενεμένος. Δεν πήρε απάντηση κι έτσι ανησύχησε ακόμη περισσότερο. Τελικά μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο Τζον του απάντησε με έναν περίεργο τόνο στην φωνή του.
~ Εμ, ναι! Ναι, μια χαρά είμαι
απλώς έπεσαν κάτω κάποιες
κούτες. Θα τις ξαναστιβάξω.~
Ο Ντέιβ ανασήκωσε τους ώμους του και δεν έδωσε σημασία στην παράξενη συμπεριφορά του πατέρα του. Εξάλλου τον τελευταίο καιρό και οι δύο του γονείς ήταν πολύ περίεργοι και πραγματικά εκείνη την στιγμή ήταν πολύ κουρασμένος από το ταξίδι για να αναζητήσει παραπάνω στοιχεία.
Παρόλα αυτά προσφέρθηκε να τον βοηθήσει στο συμμαζέμα των κουτιών.
~Μήπως χρειάζεσαι βοήθεια;~
~Όχι όχι τα καταφέρνω!~
Του απάντησε φανερά αναστατωμένος ο Τζον ενώ ταυτόχρονα μάζευε την ακαταστασία που είχε δημιουργήσει. Τελείωσε αρκετά γρήγορα, ανέβηκε τις σκάλες και έκλεισε την πόρτα του υπόγειου. Έφτιαξε το λευκό πουκάμισό του και χαΐδεψε παιχνιδιάρικα τον Ντέιβ στο κεφάλι μπερδεύοντας τα μαλλιά του. Ο Ντέιβ χαμογέλασε ανεβαίνοντας τις σκάλες πηγαίνοντας ξανά στο δωμάτιο του. Άνοιξε την πόρτα και χωρίς να ανάψει το φως ξάπλωσε στο μαλακό στρώμα του κρεβατιού του. Ήταν ευχάριστο γι' αυτόν να χαλαρώνει στον προσωπικό του χώρο με κλειστά τα φώτα. Ταξίδευε στην πιο απόμακρη και σκοτεινή γωνία του μυαλού του. Ξαφνικά ένα κύμα θετικής ενέργειας τον διαπέρασε. Θυμήθηκε την καινούρια του γνωριμία με την Κάθριν Μπρένερ, το ευγενικό και φιλόξενο κορίτσι με το πανέμορφο πλατύ χαμόγελο. Είχε ένα προαίσθημα πως θα είχαν μια δυνατή σχέση μεταξύ τους. Τις σκέψεις του διέκοψε ένα τραγούδι. "Ήταν αρκετά αργά ώστε να βάζουν τόσο δυνατά την μουσική", σκέφτηκε. Το τραγούδι ήταν αρκετά χαλαρό. Παιζόταν σε πιάνο και σε κάποια σημεία συμμετύχε μια κλασική κιθάρα στον ίδιο τόνο. Άνοιξε το παράθυρο ώστε να μπορέσει να καταλάβει από που ερχόταν το ήρεμο τραγούδι. Όμως το τραγούδι σταμάτησε. Ήταν αρκετά άτυχος. Έκλεισε το παράθυρο, φόρεσε πιο άνετα ρούχα και κατέβηκε στο σαλόνι. Είχε υπολογίσει ακριβώς τον χρόνο που θα έκανε η μητέρα του μέχρι να ετοιμάσει και να σερβίρει την πίτσα. Κάθισε στον καναπέ. Η Άλεξ του προσέφερε ένα κομμάτι. Σε λιγότερο από τριάντα λεπτά η πίτσα είχε εξαφανιστεί από το τραπέζι.
~Έχω λερώσει τα χέρια μου με
σάλτσες. Καλύτερα να πάω να
πλυθώ.~
Είπε στους γονείς του κρατώντας τα χέρια του μακριά από την μπλούζα του προσπαθώντας να μην την λερώσει. Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου με τον αγκώνα του και άναψε το φως με τον ίδιο τρόπο. Αφού πλύθηκε πήρε την κάτω πετσέτα και σκούπισε τα χέρια του. Έβαλε την πετσέτα πίσω στην θέση της. Άκουσε κάτι. Εντελώς ξαφνικά. Εντελώς καθαρά. Άκουσε την μηχανή ενός αυτοκινήτου. Του ήταν γνώριμος ο ήχος αυτής της μηχανής. Άνοιξε το παράθυρο του μπάνιου μα δεν είδε κανένα αυτοκίνητο. Αγνόησε την ακοή του και βγήκε από το μπάνιο. Καθώς πέρασε μπροστά από το την εξώπορτα κατευθυνόμενος για το σαλόνι χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού.
~Ανοίγω εγώ!~
Φώναξε στους γονείς του. Μόλις άνοιξε την πόρτα σάστισε. Βρήκε όμως τη δύναμη και έβγαλε δύο λέξεις από το στόμα του.
~Παππού; Γιαγιά;~

____________________________________

Πατήστε ☆ και σχολιάστε απόψεις για το 7ο κεφάλαιο!