Titanic (DOB & LT)

Hoofdstuk 11: Charlie

De zonsondergang is geweldig. Skye is al in slaap gevallen op Louis' schouder, en even later slaapt Louis ook. Nu zijn Dylan en ik nog over.

'Charlie?'

'Ja?'

'Wat gaat er eigenlijk gebeuren als we van deze boot af zijn? Tussen ons, bedoel ik dan.' Ik denk even na. 'Ik weet het niet, maar hoezo?' Zijn hand gaat naar zijn zak, alsof hij iets wil pakken. 'Ik...' Hij haalt diep adem. 'Ik ben gewoon bang dat ik je nooit meer zie, en dat je me dan vergeet.' Ik kijk op. 'Hoe kan ik jou nou vergeten?' Hij grijnst, en kijkt naar beneden. Hij haalt iets uit zijn zak. 'Mijn ouders zeiden dat ik deze mee moet nemen, voor het geval dat ik "iemand" zou ontmoeten' zegt hij zonder op te kijken. Ik zie dat het een soort medaillon is. 'En nu is hij voor jou.' 'Echt?' Hij knikt. 'Zal ik hem voor je omdoen?' 'Is goed' bloos ik. Ik duw mijn haar aan de kant, zodat hij plek heeft. 'Ik voel me echt bedrogen.' Dylan en ik kijken op. En uiteraard, het is Bella weer. Dylan staat zuchtend op. 'Bella, ik weet niet waarom jij ons blijft achtervolgen, maar accepteer dat ik iets met Charlie heb. Dus laat ons gewoon alleen, oké? Geen tekeningen meer stelen, geen bedreigingen meer, niks.' Ze zwaait haar haren over haar schouder en kijkt me arrogant aan. 'Ik kan niks beloven.' En ze loopt weer weg.

'Dylan' zeg ik na een tijdje. 'Ik ga even naar de wc.' Hij knikt en ik sta op. Ik loop door de lange gang totdat ik bij de wc kom. Net als ik de deur open wil doen, word ik tegengehouden door Bella. 'Weet je nog wat ik had gezegd?' Sist ze.

'Nee, en het boeit me ook niet. Ga. Weg.' Ze schud haar hoofd. 'Ik dacht het niet.' Ze begint gemeen te lachen. 'Maa-' en ze slaat me in mijn gezicht. 'Wat-' en ik word voor de tweede onderbroken, dit keer door Skye. 'Wie denk je wel niet dat je bent?! Zomaar mijn vriendin een blauw oog bezorgen, ik doe je wat!' 'Skye' fluister ik. 'Doe nou niet, het is al goed.' Ze wil Bella aanvliegen als er weer iemand aan komt rennen. Wat een festijn.

'Charlie?' Het is Dylan. 'Dylan, eindelijk ben je er. Skye en haar stomme vriendinnetje willen me aanvallen' zegt Bella, zogenaamd zielig. Ze klemt zich met beide armen aan Dylan vast. 'Bella.' Ze kijkt omhoog. 'Ja Dyl?' Ik voel een steek van jaloezie door me heen gaan en trek Skye mee, de wc in. Nu hoor ik ze gelukkig niet meer.

'Wat is er?' Ik zucht. 'Ik wil even weg van die twee.' Ik kijk in de spiegel en zie dat ik een vet blauw oog heb. Fijn. 'Moet ik het bedekken? Ik heb nog make-up in de kamer' biedt Skye aan. Ik knik en ze rent de wc uit.

Even later hoor ik weer voetstappen. 'Skye?' 'Dylan.' Ik leun tegen de deur aan. 'Wat is er?' 'Mag ik binnenkomen?' Ik schud mijn hoofd, maar besef al snel dat hij dat niet kan zien. 'Ik zie er niet uit...' Er rolt een traan over mijn wang. Ik weer niet waarom, maar hij is er. Misschien uit woede, van die actie van Bella. Misschien uit angst, dat ze het nog een keer doet. En misschien wel uit blijdschap, omdat Dylan niet voor haar kiest. 'Charlie?' Nu is het Skye.  Ik loop weg van de deur zodat ze erin kan. Net voordat de deur weer dicht gaat zie ik Dylan staan, pratend met iemand van de bemanning. 'Het komt wel goed. Echt.' En ze begint met mijn oog te camoufleren.