Titanic (DOB & LT)

Hoofdstuk 7: Charlie

Nadat ik Skye heb geholpen met haar haren stijlen, komt Louis haar ophalen. Hij heeft Dylan ook meegenomen. Hij glipt langs Skye de kamer in. 'Doe veilig vanavond!' Roept hij ze nog na, en daarna zijn ze weg. 'Wat doe jij hier' lach ik. 'Ik kom naar jou, duh.' Hij loopt naar me toe en onze gezichten zijn vijf centimeter van elkaar af. Eigenlijk heeft hij de perfecte lengte. Hij is net iets groter dan ik waardoor ik op mijn tenen moet gaan staan om hem te zoenen. 'Waar kijk je naar?' Fluistert hij. 'Jou' fluister ik terug. Hij grijnst. Zijn gezicht komt dichterbij, met de bedoeling om mij te zoenen. Maar ik wend mijn gezicht af en geef hem een kusje op zijn wang. 'Pester' zegt hij, zogenaamd boos. 'Klopt' zeg ik en ik loop een paar stappen achteruit. 'Wat zullen we eens gaan doen?' Vraag ik. Ik draai me om en kijk naar buiten via het raam. Hij komt achter me staan en slaat zijn armen om mijn middel. 'Ik weet wel wat...' Zegt hij grijnzend. 'Jij bent echt erg.' Hij geeft kleine kusjes in mijn nek. 'Dylan, we kunnen ook echt iets gaan doen.' 'Zoals?' 'Weet ik niet' zucht ik. 'Ik heb wel een idee.'

'Nu moet je echt stilzitten, anders kan ik je niet tekenen' zegt hij lachend. Hij is net snel naar zijn kamer gelopen om zijn spullen te halen. Ik heb een paar van zijn tekeningen gezien, en hij kan echt super goed tekenen. 'Maar dat kan ik niet, dat weet je toch?' Ik probeer weer stil te zitten, en dit keer lukt het me beter. Na een tijdje stopt hij met tekenen. 'Klaar' zegt hij. Ik sta op en loop naar hem toe. Ik kijk over zijn schouder en zie de tekening. 'Hij is prachtig' zeg ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik heb wel eens mooiere gemaakt. Maar goed. Wanneer zouden Skye en Louis terug-' Op dat moment gaat de deur open en komt Skye binnen. 'Dylan! Shoo! Nu is het Skarlie-tijd dus ga maar naar Louis' zegt Skye nadat ze op het bed plofte. Dylan steekt onschuldig zijn handen in de lucht en geeft mij een kusje. 'Welterusten' 'goodnight' en hij loopt de kamer uit. 'Volgens mij heb jij heel wat te vertellen Skye' lach ik.

'Nou, hij nam me dus mee naar het dek, en toen pakte hij me vast en moest ik op de railing gaat staan. Daarna begon hij te zingen. En het was zo schattig! Maar nu ben ik moe, dus zullen we gaan slapen?' Ik knik en trek mijn pyjama aan. Ik ga in bed liggen en denk aan mijn tijd met Dylan. Ik val met een glimlach in slaap.

Ik word wakker van geklop op de deur. Geklop? Wie kan dat nou zijn? Ik stap uit bed en loop naar de deur. Ik leg mijn oor tegen de deur aan, zodat ik het gesprek kan horen. 'Louis, waarom doen we dit?' 'Omdat ik Skye wil zien.' 'Midden in de nacht? Jij bent gek.' Ik giechel en doe de deur open. Ik zie Dylan heel ongemakkelijk staan naast een blije Louis. 'Jongens, het is half een 's nachts. Wat doen jullie hier?' 'Nou, Louis hier, kan niet slapen zonder "teddybeer". Dus maakte hij mij wakker en sleepte me hier naartoe.' Ik hoor Skye achter me. 'Charlie, wat... Hey Louis. Wat doe je hier?' 'Om een lang verhaal kort te maken: Louis kan niet slapen zonder jou.' Ze kijkt me vragend aan. 'Kom maar binnen dan.'

Zodra Louis en Skye binnen zijn, ploffen ze samen op het bed. 'Misschien moeten we ze even alleen laten. We kunnen naar mijn kamer gaan?' Stelt Dylan voor. 'Is goed.' En we lopen naar zijn kamer. 'Welkom' zegt hij en hij houdt de deur voor me open. 'Dankje' bloos ik en ik loop naar binnen. Als de deur dicht is laat Dylan zich op zijn bed vallen. 'Soms word ik echt moe van Louis' zucht hij. Ik loop naar het bed toe en ga naast hem zitten. 'Ik heb nu echt het gevoel dat ik niet meer kan slapen' zeg ik zacht. 'Je mag wel hier slapen als je wil.' Ik knik. 'Dat zou fijn zijn.' Hij slaat de dekens open. 'Kom maar.' Mijn ogen worden groot. 'Bij jou?' Hij haalt zijn schouders op. 'Waarom niet. Je mag ook wel in het bed van Louis gaan liggen als je dat liever hebt...' Ik schud mijn hoofd en ga onder de deken liggen. Hij komt er ook bij. Ik leg mijn hoofd op zijn borst, wat al helemaal leuk is aangezien hij geen shirt aan heeft. Hij glimlacht en slaat een arm om me heen. Dit voelt geweldig. Al gauw teken ik met mijn vinger kleine vormpjes op zijn borst. 'W... Wat doe je?' Ik stop er meteen mee. 'Sorry.' 'Nee ga maar verder. Het was eigenlijk best fijn' fluistert hij. Ik kijk hem even aan en ga dan weer verder met vormpjes tekenen. 'Waarom duurt dit maar twee weken' mompelt hij in zichzelf. 'En waarom woont ze zo ver van ons' gaat hij verder. Hij weet duidelijk niet dat ik het hoor. Ik luister nog een tijdje door en dan val ik weer in slaap.