Titanic (DOB & LT)

Hoofdstuk 9: Charlie

'En Louis, wees eens eerlijk. Wat hebben jullie gisteravond gedaan?' Vraag ik, terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebel. Louis begint te lachen. 'Niks hoor' zegt hij. 'We hebben wat gepraat en zijn toen gaan slapen.' Ik knik, maar eigenlijk geloof ik het niet. 'Maar nu heb ik honger dus we gaan ons allemaal omkleden en daarna eten' zegt Skye opeens. 'Goed idee. ' 'Vreetzakken' lach ik, en we staan op.

Als we aan het eten zijn komt Bella weer op ons afstormen, met een papiertje in haar hand. 'Dylan!' Roept ze. 'Ook hallo Bella' zegt hij. 'Wat is dit?!' Ze zwaait met het papiertje voor zijn neus. 'Een papiertje?' Ik moet de neiging om te lachen onderdrukken. Ze vouwt het papiertje uit, en ik zie dat het de tekening is die Dylan van mij heeft gemaakt. Ik zie Dylan slikken. 'Wat is daarmee?' Nu wordt Bella al helemaal razend. 'Waarom Charlie? Waarom niet ik?! Ik ben beter voor jou en dat weet je!' En ze loopt weg.

Het is een tijdje stil tussen ons. 'Waar was dat voor nodig?' Zegt Louis. 'Ik heb geen flauw idee. Ik bedoel, het is toch maar een tekening?' Ik kijk naar Dylan. 'Uh... Ja, ik ga. Ik ben klaar.' En hij loopt weg. 'Charlie' zegt Skye. 'Misschien moet je de tekening eens goed bekijken. Ik denk namelijk dat het niet alleen een tekening is.' Ik knik en pak de tekening. Op het eerste gezicht zie ik niks speciaals, maar als ik beter kijk zie ik dat er iets in de hoek is geschreven. 'En?' 'Er staat iets in de hoek geschreven, maar ik kan het niet lezen. Ik heb eigenlijk een vergrootglas nodig.' Skye grabbelt in haar tas en haalt er een klein vergrootglas uit. 'Sinds wanneer heb jij zo'n ding bij?' Ze haalt haar schouders op en geeft het aan mij. Mijn ogen worden groot als ik lees wat er staat. Ik leg het papiertje en het vergrootglas weg en loop de eetzaal uit, naar Dylan's kamer.

'Dylan?' Ik hoor wat gesniffel in zijn kamer. 'Dylan? Doe eens open, alsjeblieft?' 'M-Maar... Bella is erachter gekomen wat erop stond, en jij nu ook' zegt hij zacht. Ik denk terug aan het papiertje. My love. Dat stond erop. 'Maar Dylan, waarom huil je dan?' 'Ik huil niet.' Ik begin te lachen. 'Dat kan ik duidelijk horen Dyl. Maar kom op, doe open.' Ik hoor een zucht en dan gaat de deur open.
Hij slaat zijn armen om me heen en legt zijn hoofd in mijn nek. 'Ik wilde niet dat iemand het las' zegt hij zacht. 'Maar het is toch lief?' Vraag ik. Hij trekt zich los uit de knuffel en geeft me een kleine glimlach. 'Uhm Dylan? Ik wil jullie moment niet verstoren, maar hoe komt Bella aan dat blaadje als ik vragen mag?' Vraagt Louis die de hoek om komt gelopen, hand in hand met Skye. Dylan en ik kijken elkaar met grote ogen aan. 'Waar had je hem toen neergelegd?' Vraag ik. 'In mijn koffer. Toch Louis?' Louis knikt. 'Daar had je hem inderdaad voor het laatst neer gelegd. Hoe komt zij in jouw koffer?' 'En waarom wou ze die tekening zo graag?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet... Wat is er zo speciaal aan die tekening?' 'We kunnen het haar gaan vragen' grapt Louis. 'Grappig' zeg ik sarcastisch. 'Weet ik. Maar ik kan het haar wel echt gaan vragen.' Ik knik. 'Misschien is dat wel goed. Want Bella heeft niks tegen Louis, toch?' 'Dan ga ik wel met je mee' zegt Skye. 'Oké. Laten we haar gaan zoeken.' En ze lopen richting het dek. 'En wij gaan wachten' glimlacht Dylan.

Een uur later zijn ze nog niet terug. 'Zijn ze met zijn tweeën ergens stiekem bezig ofzo?' 'Dat zou maar zo eens kunnen' antwoord Dylan. 'Maar wij kunnen dat ook doen.' Hij grijnst en wiebelt met zijn wenkbrauwen. Ik schiet in de lach. 'Jongens...' Hij komt dichter bij mij staan. 'Geef toe, jij zou het ook best willen' zegt hij met een ondeugende grijns. 'Je bent verschrikkelijk' lach ik en ik duw hem weg. 'Laten we gewoon wachten totdat Skye en Louis terug zijn, en dan zien we het wel weer.'