Titanic (DOB & LT)

Hoofdstuk 14: Skye

Ik verberg mijn hoofd in mijn kussen als de tranen weer beginnen te stromen bij de gedachte aan gisteravond. Charlie is net weggegaan uit onze kamer en ik werd wakker door de deur.

Vrijwel meteen hoor ik geklop op de deur. 'Nee, ga weg' snik ik.

'Skye? Huil je? Laat me je troosten' hoor ik Louis' stem door de deur heen waardoor ik een harde snik uitlaat.

Dan opent Louis de deur gewoon en hij loopt voorzichtig naar mijn bed toe waar hij op de rand gaat zitten terwijl ik verder van hem afschuif.

'Skye, meisje, wat heb ik gedaan? Ik kan me niks meer herinneren, ik was straaldronken. Wat ik ook gedaan heb, sorry daarvoor, ik wist niet wat ik deed' er vormen zich tranen in zijn ogen.

'Weet je echt niet wat je gedaan hebt?'

'Nee, ik weet het echt niet'

'Je uhm je p-probeerde uhm dingen te doen' stotter ik.

'Dat is niet de beste uitleg die je ooit hebt gegeven' glimlacht hij.

Ik glimlach om zijn humor hoewel ik het niet wil. 'Je deed dingen die ik niet wilde, in elk geval niet terwijl je stomdronken was'

'Oh my god heb ik je...?'

'Nee, Dylan en Charlie kwamen op tijd binnen'

'Oh my god, het spijt me zo' hij slaat zijn hand voor zijn mond en er loopt een traan over zijn wang.

'D-dus je wist het echt niet?'

'Nee- ik uhm... nee sorry, ik wist gewoon niet wat ik deed'

Hij weet het echt niet en het spijt hem, ik vergeef het hem. Ik kruip dichter naar hem toe en knuffel hem stevig.

Meteen slaat hij zijn armen om me heen. 'Sorry' snikt hij.

'Het is al goed' zeg ik.

Na een tijdje gaat Louis tegen de muur aan zitten en ik tegen hem aan. Dan wordt er geklopt op de deur.

'Ja?'

De deur gaat open. 'Is Charlie Rosewood hier?' Vraagt een bewaker.

'Nee, ze is naar de kamer van Dylan O'Brien en Louis Tomlinson' zeg ik.

Hij knikt en gaat weer weg.

'Je spreekt mijn achternaam echt schattig uit' lacht Louis.

Ik grinnik. 'Maar hoezo heeft een bewaker Charlie nodig?' Ik bijt op mijn lip.

Louis geeft me een kusje. 'Je bent cute als je op je lip bijt'

We knuffelen nog even tot de deur open wordt gegooid. Dylan komt binnen met paniek en tranen in zijn ogen.

Louis en ik kijken elkaar verbaasd aan en dan naar Dylan. Louis staat meteen op en geeft Dylan een knuffel. 'Dyl, wat is er?' Vraagt hij bezorgd.

'Charlie' snikt hij in Louis' schouder.

Ik sta bezorgd op. 'Charlie? Wat is er met Charlie?'

'Ze hebben haar aangehouden'

'Hoezo dat? Ze heeft helemaal niks gedaan' zeg ik.

'Ze zeiden dat ze iets van Bella had gestolen, een diamanten ketting'

'Maar dat is geen bewijs' zegt Louis verbaasd.

'Het zat in haar zak' zucht Dylan.

Mijn mond valt open. 'En toen?'

'Ze trokken haar mee en ze schreeuwde naar me dat ze het niet heeft gedaan en dat Bella het expres in haar zak had gedaan toen ze langs liep'

'En geloof je haar?' Vraagt Louis.

'Ja, ik denk het wel. Charlie is helemaal niet zo.'

'Weet je waar ze naartoe is gebracht?'

'Nee, ik heb echt geen enkel idee' zucht hij weer.

'Kom, dan gaan we haar zoeken' stel ik voor en ik trek ze mee.

Samen doorzoeken we het schip, maar nergens kunnen we haar vinden. Ze is niet in de boeg, niet op onze etage, niet op die eronder, of die daaronder. We zijn haar kwijt en weten niet waar we moeten zoeken. We besluiten om toch even op het dek te kijken hoewel het een onlogische plek is.

Ik verstrengel mijn vingers met die van Louis en Dylan loopt naast ons over het dek. We lopen van achter naar voor, maar zodra we op het midden zijn, horen we paniek en chaos van voor komen. We kijken elkaar aan en lopen iets sneller.

Dan voelen we een schok en ik val tegen Louis aan. Verbaasd en nieuwsgierig rennen we naar voor, waar we allerlei matrozen en andere scheepslui zien rondrennen.

We stoppen er eentje om te vragen wat er gebeurt en hij kijkt ons verontschuldigend aan. 'De boot. Hij heeft precies dezelfde ijsberg geraakt als eerst. We zullen weer zinken'