Love Over Healing - L.S [WINNER DUTCH SUMMER WATTYS BROMANCE AWARD]

Prologue

- Louis' Point Of View -

Een bom. Daar vergelijk ik mijn leven nu mee. Tik tak, tik tak, tik tak... De tijd word steeds korter als iemand het lontje aansteekt met een vuurtje. Het witte draadje verkoolt en langzaam raakt het op. Heel erg traag word het witte lontje korter. Tot hij ontploft. En dan is het voorbij. Voorgoed voltooid verleden tijd.

Dan ben ík, Louis William Tomlinson, voorgoed verleden tijd.

Ik weet dat mijn moeder het beste met me voorheeft als ze troosterd over mijn rug streelt, maar níéts kan mij troosten op dit moment. Luide snikken verlaten mijn lippen terwijl ik helemaal door elkaar geschud word van het trillend. Bij elke kleine vibratie door het snikken voel ik iets pijnlijks in mijn hoofd. En dan besef ik weer waarom ik hier ben. 

Juist ja. Ik ga dood. Ik heb kanker, ik heb een hersentumor en ik ga dood. 

De dokter zei dat er nog hoop is en normaal ben ik een optimist die het leven heel rooskleurig bekijkt, maar nu is er geen grijntje positiviteit in me terug te vinden. Ik ben een leeg gelopen ballon. Zwak en hol vanbinnen. En ik snap het niet! Ik snap er niets van. Hoe kan zoiets als dit me gebeuren? Ik had godverdomme enkel een beetje stomme hoofdpijn. Het werd steeds erger, maar ik heb wel vaker migraine aanvallen. Enkel was dit blijkbaar ietsje erger.

Ik zat aan het ontbijt en neuriede een liedje van de winnaar van x Factor die niet zo lang geleden verkozen was. Mijn moeder had dikke pancakes met stroop gemaakt als ontbijt. Ik ben dol op haar pancakes. Ze doet er steeds bessen en frambozen bij en dat maakt alles helemaal af. Het is heerlijk. Die ochtend leek het een perfecte dag te zijn, maar dat was het niet. Integendeel. Net toen ik wou opstaan om naar mijn werk te vertrekken - de supermarkt - duizelde de hele wereld toen ik opstond. 

Ik hield me vast aan de rand van de tafel. Maar zonder resultaat. Ik viel op de grond en toen ik het volgende moment wakker werd lag ik in het ziekenhuis. De zelfde dag als de dag dat ik wakker werd, hebben ze nog allerlei testen met me gedaan. Ik mocht die avond terug naar huis als ik rustig aan deed. 

En toen zat ik hier, wachtend op een positief resultaat, dat nooit kwam. Er rolde enkel negatieve woorden over de kale man zijn lippen. Ik hoor de man zijn keel schrapen en ik zucht zachtjes terwijl ik naar hem kijk door waterige ogen. 

"We gaan je vandaag nog moeten opnemen Louis. Een hele reeks testen zal nog volgen. Dus bereid je er maar op voor. Je krijgt een kamergenoot, want we zetten patiënten zoals jij samen voor morele steun en sociaal contact tijdens de opname."

Ik snik eventjes harder. "W-wat? M-maar... E-en mijn vrienden d-dan? En familie?" Ik wil afscheid van hen nemen. Ik wil hen zeggen dat het goed komt terwijl ik diep vanbinnen weet dat dat een dikke vette grote leugen is. 

"Het spijt me, het spijt ons. Maar dat is het beste. We moeten onderzoeken in hoeverre mate de  tumor is verspreid. Het zit bij de hersenen dus dat is gevaarlijk. Als het al te ver gevorderd is moeten we meteen het risico nemen te opereren. Ik knik zachtjes. "O-oké." Ik kan niet anders dan knikken. Toch? Ik moet wel ja zeggen. Ik moet hen wel toestemmen me nog harder te laten aftakelen. Maar ik doe het met een reden.

Mijn zusjes. Mijn zusjes en mijn ouders. Vooral mijn moeder. Ik wil hen niet alleen laten. Ze zijn nog niet van me af. Niet snel. Ik blijf vechten. Wat er ook voor nodig is. Ik vecht voor hen. 

~ StylesStarbucks_